Πολύ κουβέντα γίνεται το τελευταίο διάστημα για τη διαγραφή του χρέους της χώρας μας προς τους ντόπιους και διεθνείς δανειστές – τοκογλύφους. Ακόμα και από δυνάμεις της Αριστεράς μπαίνει το ερώτημα αν όντως είναι πραγματοποιήσιμο κάτι τέτοιο και σε ποιο βαθμό.
Καταρχήν να διευκρινίσουμε ότι...
η δημιουργία του χρέους είναι ένα εσωτερικό ζήτημα του κεφαλαίου. Δηλαδή χρέος έχουν όλες οι καπιταλιστικές χώρες, ακόμα και τα προπύργια του καπιταλισμού, ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Ιαπωνία και το οποίο, χρέος, αυξάνει κατά κανόνα σε περιόδους κρίσης. Με το δανεισμό κρατών βρίσκουν διέξοδο για κερδοφορία συσσωρευμένα κεφάλαια που προκύπτουν από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης της κάθε χώρας αλλά και άλλων χωρών, και τα δανειζόμενα κράτη έχουν ως αντίκρισμα την υπεραξία που παράγεται και που θα παραχθεί στο μέλλον. Όσες δυνάμεις, ακόμα και της αριστεράς, ψάχνουν να βρουν ποιο είναι το επαχθές χρέος και ποιο δεν είναι, ουσιαστικά ρίχνουν νερό στο μύλο της αστικής τάξης, θεωρώντας ότι το πρόβλημα του χρέους είναι μόνο ότι κάποιοι «φάγανε» τα λεφτά και όχι ότι είναι εσωτερική διαδικασία του κεφαλαίου.
Επίσης να διευκρινίσουμε ότι μονομερής και συνολική διαγραφή του χρέους δεν μπορεί να γίνει από μία κυβέρνηση αστικού χαρακτήρα σαν αυτή του ΠΑΣΟΚ (ή της Ν.Δ. παλαιότερα), η οποία με τις ληστρικές δανειακές συμβάσεις που έχει υπογράψει έχει ξεπουλήσει ουσιαστικά όχι μόνο το μέλλον του λαού και της χώρας για πολλές δεκαετίες αλλά και την εθνική κυριαρχία ακόμα και την εδαφική ακεραιότητα αυτής της χώρας είτε με τη μορφή πώλησης – ενοικίασης εδαφών, είτε με τη μορφή πώλησης – δέσμευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας σε Γερμανούς, Αμερικάνους και άλλους ιμπεριαλιστές. Καμία κυβέρνηση αστικής δημοκρατίας δεν έχει τη θέληση – βούληση – ικανότητα για κάτι τέτοιο, διότι αντίκειται στο ρόλο της.
Άρα πώς θα γίνει; Γίνεται μονάχα από μια εργατική κυβέρνηση η οποία θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας είτε μέσα από εκλογικές διαδικασίες είτε με την εντολή που θα της δώσει το λαϊκό και εργατικό κίνημα ύστερα από έναν γενικό ξεσηκωμό, ύστερα από μια επαναστατική εξέγερση, γιατί η εργατική τάξη δεν έχει καμιά υποχρέωση απέναντι στο χρέος.
Σε ποιο βαθμό θα μπορέσει αυτή η εργατική κυβέρνηση, η οποία θα κινείται στην κατεύθυνση της εργατικής εξουσίας, έχοντας εθνικοποιήσει όλες τις τράπεζες αλλά και τις μεγάλες επιχειρήσεις οι οποίες θα λειτουργούν με εργατικό έλεγχο προς όφελος του εργατικού και λαϊκού συμφέροντος και όχι προς όφελος των ιδιοκτητών – καπιταλιστών, να διαγράψει το χρέος;
Εμείς λέμε ολοσχερώς (πλην αυτών προς τα ασφαλιστικά ταμεία), είτε πρόκειται για το χρέος που έχει προκύψει από τις δανειακές συμβάσεις αποικιακού χαρακτήρα που έχουν υπογραφεί από τους υπουργούς κάθε αστικής κυβέρνησης, με ή χωρίς καν την έγκριση του αστικού κοινοβουλίου, είτε πρόκειται για τα ομόλογα με την εγγύηση του Ελληνικού δημοσίου που κυκλοφορούν στην Ευρωζώνη ή οπουδήποτε αλλού.
Δεν είναι δυνατό να εκβιάζεται η βούληση και η πολιτική της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, όταν θα έχουν εγκαθιδρύσει την εργατική δημοκρατία ή ακόμα και την εργατική κυβέρνηση, από συμβάσεις του παρελθόντος που θα έχουν ήδη καταργηθεί ως πρώτες ενέργειες της νέας εξουσίας.
Αυτές οι συμβάσεις δεν θα αφορούν και δεν θα επηρεάζουν πλέον την ανάπτυξη της χώρας η οποία θα γίνεται σε άλλη κατεύθυνση, εκτός της ευρωζώνης, εκτός της Ε.Ε.
Από την ιστορία της κουβανέζικης επανάστασης βλέπουμε ότι μόλις μέσα σε ένα χρόνο από την ημέρα που ο Ερνέστο Γκεβάρα ανέλαβε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας και υπουργός Οικονομικών της λαϊκής δημοκρατίας της Κούβας, διδασκόμενος απ’ τις παραλήψεις της Παρισινής Κομμούνας και από την πρακτική της Οκτωβριανής Επανάστασης, όχι μόνο διέγραψε το χρέος προς τις ΗΠΑ, αλλά παρά το εμπάργκο που αμέσως κηρύχθηκε από τους Αμερικάνους, μόνο από την εξαγωγή ζάχαρης στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες χώρες με σοσιαλιστική κατεύθυνση είχε πλεόνασμα πάνω από 150 εκατομμύρια δολάρια τότε. Η ζάχαρη ουσιαστικά εκβιομηχάνισε την Κούβα σε λιγότερο από 10 χρόνια.
Άρα λοιπόν το ζητούμενο, σύντροφοι, της κομουνιστικής – επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς, δεν είναι, δε μπορεί να είναι, το αν θα μπορέσει μια εργατική εξουσία, ή μια εργατική κυβέρνηση, να διαγράψει μονομερώς και ολοσχερώς το χρέος. Αυτό είναι αυτονόητο!
Το ζητούμενο σήμερα είναι, μαζί με την προώθηση του αιτήματος για διαγραφή του χρέους, το πώς θα χτίσουμε ένα πολιτικό μέτωπο που θα βάλει ως στόχο την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης του κεφαλαίου, των δοσίλογων – πλιατσικολόγων-μιζαδόρων κλπ και θα φέρει στη θέση της μια εργατική κυβέρνηση, ως βήμα προς την εργατική εξουσία, ως αφετηρία για την έφοδο στον ουρανό, για την προλεταριακή επανάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου