Εμπρός για την Εργατική Κυβέρνηση: Ναι στη Μονομερή Διαγραφή. Όχι στην πολυμερή αναδιαπραγμάτευση!

Όλο και πληθαίνουν οι αποφάσεις και τα δημοσιεύματα πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της κλασικής ευρωρεφορμιστικής και της νεόκοπης μικροαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς που απαιτούν "εδώ και τώρα στάση πληρωμών και αναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους της χώρας" . Συστηματικά καλλιεργούν στη συλλογική συνείδηση των αμήχανων και σοκαρισμένων λαϊκών μαζών καινούριες αυταπάτες περί δυνατότητας μετατροπής των σημερινών, ληξιπρόθεσμων και μη ληξιπρόθεσμων κρατικών δανείων σε νέα, μακροπρόθεσμα δάνεια, με ταυτόχρονη μείωση των επιτοκίων τους. Και συστηματικά υποβάλλουν την ιδέα πως όλα αυτά, τα ωραία και τα τερπνά, μπορούν να γίνουν όχι μόνο χωρίς καν να είναι αναγκαία η έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη, αλλά και με την Ελλάδα να παίζει το ρόλο της πρωτοπορίας, δείχνοντας στις υπερχρεωμένες ιμπεριαλιστικές χώρες, όπως η Ιαπωνία, η Ιταλία, οι ΕΠΑ, η Γαλλία και η Βρετανία, το δρόμο της απαλλαγής τους από το δυσβάστακτο βάρος των κρατικών τους χρεών! Και, φυσικά, στόχος αυτής της σύγχρονης σεισάχθειας, -που «είναι λιγότερο ριζοσπαστική από ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι» και είναι δήθεν εφικτή «σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα»- είναι η κεϋνσιανή «ευθανασία του ραντιέρη», "η αποφυγή της κοινωνικής κατάρρευσης και η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας"! Και για του λόγου του αληθές, εκτός από την επίκληση της αυθεντίας διάφορων αστών και μικροαστών ελλήνων πανεπιστημιακών και ξένων έγκυρων οικονομολόγων και δημοσιογράφων, επιστρατεύεται και το ατυχές, το εκτός τόπου και χρόνου, το παράταιρο και παράκαιρο παράδειγμα της Αργεντινής και ο ισχυρισμός πως η χώρα αυτή με τη στάση πληρωμών του 2002 «ήρθε σε συμφωνία με τα τρία πέμπτα των πιστωτών της το 2005- μια συμφωνία με την οποία της χαρίστηκε περισσότερο από το μισό του χρέους.» (Επίκαιρα, 08/04- 14/04/10, Π. Παπακωνσταντίνου, Στάση πληρωμής τώρα).

Εκτός τόπου και χρόνου είναι το παράδειγμα της Αργεντινής, γιατί η Αργεντινή δεν ανήκε στην ίδια οικονομική και νομισματική ένωση με την πλειοψηφία των δανειστών της, ούτε βρισκόταν κάτω από τη θεσμική τους επιτήρηση, κάτω από την οικονομική και δημοσιονομική τους κατοχή, χωρίς να έχει δικαίωμα συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων που την αφορούν. Η Ελλάδα, όμως, έχει ήδη εκχωρήσει το κυριαρχικό της δικαίωμα ν’ αποφασίζει για την οικονομία της στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπου πλειοψηφούν οι πιστωτές της. Πώς λοιπόν θ’ αποφασίσει στάση πληρωμών, αν δε συμφωνούν μ’ αυτήν οι πιστωτές της, χωρίς ταυτόχρονα ν’ αποχωρήσει από την ΕΕ;

Παράταιρο και παράκαιρο είναι το παράδειγμα της Αργεντινής, γιατί η περιλάλητη αναδιαπραγμάτευση του χρέους της έγινε το 2005, μέσα σ’ ένα ευμενές διεθνές περιβάλλον οικονομικής ευεξίας και ανάπτυξης, και όχι μέσα στο δυσμενές περιβάλλον της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και καχεξίας, της εναγώνιας αναζήτησης ευκαιριών κερδοφόρας επένδυσης και αξιοποίησης, που κάνει τα κεφάλαια πιο ανταγωνιστικά, πιο αδίστακτα και πιο αδηφάγα απ’ ό,τι είναι στη φάση της ανάπτυξης- και φυσικά εντελώς αρνητικά σε προτάσεις αναδιαπραγμάτευσης του χρέους με μειωμένα επιτόκια. Στη φάση της κρίσης, δηλ. ακριβώς τότε που οι ευκαιρίες κερδοφόρων επενδύσεων είναι εξαιρετικά σπάνιες, αν δεχτούν οι πιστωτές παράταση του χρόνου εξόφλησης του χρέους, θα το κάνουν με αύξηση των επιτοκίων τους- τα οποία σημειωτέον ήταν χαμηλά για την Ελλάδα μετά την είσοδο της χώρας στη ζώνη του ευρώ! Απόδειξη το γεγονός ότι τα κεφάλαια που είχαν δανείσει τότε την Αργεντινή, ακόμα και αυτά που είχαν συμβιβαστεί μαζί της, ανασυντάσσονται, οργανώνονται σε κλαμπ δανειστών και πιέζουν τώρα τη στριμωγμένη από την οικονομική κρίση και την αποκλεισμένη από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου αστική κυβέρνηση της Αργεντινής για μια νέα, δυσμενέστερη για τη χώρα αναδιαπραγμάτευση του παλιού χρέους. ( FAZ, 3-3-2010)

Ατυχές είναι το παράδειγμα της Αργεντινής, γιατί η χρεοκοπία της και η αναδιαπραγμάτευση του χρέους της συνδυάστηκε με τη μεγάλη υποτίμηση του νομίσματός της -(250 % περίπου) που είχε ως αποτέλεσμα την ανάλογη υποτίμηση του εμπορεύματος εργατική δύναμη. Συνδυάστηκε επίσης με την εξαθλίωση των εργατικών μαζών, με τη μείωση της αγοραστικής δύναμης και την προλεταριοποίηση των μεσαίων στρωμάτων, με τη φυγή από την ύπαιθρο και την εσωτερική μετανάστευση στα αστικά κέντρα που γιγάντωσε τις παραγκοσυνοικίες, με την αύξηση της φτώχειας και του υποσιτισμού, με τη χειροτέρευση όλων των κοινωνικών δεικτών, όπως η αύξηση της παιδικής θνησιμότητας, με τον αποχρηματισμό του ανεπίσημου τομέα της οικονομίας και την οπισθοδρόμισή του στην ανταλλακτική οικονομία, και μ’ ένα μακρόχρονο πληθωριστικό κύμα, κλιμακούμενο από 6,7 έως 16 % μεταξύ 2004 και 2007. Δεν είναι, λοιπόν, πολιτική ανακολουθία δημοσιολόγοι που ποζάρουν ως αριστεροί, αντικαπιταλιστές, εκφραστές των συμφερόντων των εργαζομένων, να προβάλλουν την αργεντίνικη τραγωδία ως παράδειγμα που αξίζει να το μιμηθεί εδώ και τώρα η Ελλάδα;

Ας μην αδημονούν όσοι αριστεροί δεν τους αφήνει να κοιμηθούν το του Δραγασάκη τρόπαιον! Όπου να ’ναι, θα κληθούν πιθανώς από την αστική τάξη να πρωταγωνιστήσουν στην τρίτη πράξη της ελληνικής τραγωδίας - το σενάριο της οποίας έδωσε στη δημοσιότητα ο γερμανός υπουργός οικονομικών Wolfang Schäuble στους Financial Times Deutschlands (FTD) στις 12-3-2010.

Η πρώτη πράξη της ελληνικής τραγωδίας κατά το σενάριο Schäuble, η υπαγωγή της Ελλάδας στην ασφυκτική κοινοτική επιτήρηση, περιλάμβανε την τοκογλυφία των αγορών, την τρέχουσα φοροεπιδρομή και την πρώτη περικοπή μισθών και συντάξεων στο δημόσιο κυρίως τομέα. Η δεύτερη πράξη, η προσφυγή της Ελλάδας στους τοκογλύφους του υπό ίδρυση Ευρωπαϊκού και του διαβόητου Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προσβλέπει στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου της χώρας (μέσω της ιδιωτικοποίησης των κρατικών επιχειρήσεων, τραπεζών, λιμένων , αεροδρομίων, της υποθήκευση των ακινήτων του δημοσίου,) στην εντατικοποίηση της λιτότητας μέσω της παραπέρα μείωσης μισθών και συντάξεων και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων κλπ.. Η τρίτη πράξη, η αποπομπή της Ελλάδας από την ευρωζώνη -με παραμονή της όμως στην ΕΕ!- προβλέπει την επανεισαγωγή της δραχμής και τη ραγδαία υποτίμησή της κατά 40 % τουλάχιστον (FTD, 8-4-2010), ώστε ν’ αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας με τον "αποπληθωρισμό" τιμών και μισθών - όπως συμβουλεύει και το ΔΝΤ δια στόματος Στρος- Καν. Σ’ αυτή τη φάση, λοιπόν, δεν είναι καθόλου απίθανο να κληθούν να συγκυβερνήσουν και οι αριστεροί κήρυκες της στάσης πληρωμών και της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους- με αντάλλαγμα τον πολιτικό αφοπλισμό των εργαζομένων στις καταστροφικές γι’ αυτούς επιλογές του συστήματος.

Το αίτημα για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, παραμένοντας στην ΕΕ, είναι απολύτως συμβατό με τα συμφέροντα των πιστωτών του ελληνικού δημοσίου- ανάμεσα στους οποίους πλειοψηφούν ως προς το μέγεθος των επενδυμένων κεφαλαίων οι έλληνες και οι γάλλοι κεφαλαιούχοι. Τα ληξιπρόθεσμα δάνεια των επόμενων πέντε χρόνων π.χ. ανέρχονται σε 139 περίπου δισ. ευρώ (FAZ, 18-4-2010). Κατά κοινή ομολογία, έχουν συναφθεί με χαμηλότοκα επιτόκια. Το κεφάλαιο είναι κεφάλαιο, μόνον όταν μπορεί να επανεπενδυθεί με ικανοποιητικό κέρδος- ενώ η αδυναμία κερδοφόρας επανεπένδυσης είναι το ουσιαστικό γνώρισμα της κρίσης υπερσυσσώρρευσης του κεφαλαίου. Γιατί, λοιπόν, οι δανειστές μας να μην επιδιώκουν μιαν αναδιαπραγμάτευση του ληξιπρόθεσμου χρέους, που θα παρατείνει το χρόνο εξόφλησής του με τα ίδια ή μεγαλύτερα επιτόκια; Και με τους πραίτορες της ΕΕ και του ΔΝΤ -που ταυτίζονται εθνικά και πολιτικά με τους ξένους πιστωτές μας- να συγκυβερνούν τη χώρα μας με μια κυβέρνηση-αντιπρόσωπο των ελλήνων πιστωτών της, δεν είναι απολύτως ρεαλιστική μια τέτοια επαχθής αναδιαπραγμάτευση;

Το αίτημα που υπηρετεί τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας του έθνους γενικά και της εργατικής τάξης ειδικά, είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους. Η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους το 2009 απορρόφησε 77,224 δισ. ευρώ ή το 89,8 % των δημοσίων δαπανών ή το 32,1% του ΑΕΠ (Αυγή, 7-3-2010). Μόνον η πληρωμή των τόκων καταβροχθίζει σήμερα το 15 % των φορολογικών εσόδων - ενώ μέχρι το 2013 θα καταβροχθίζει το 25 % (FAZ, 18-4-2010). Ο καθένας, λοιπόν, μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλες δυνατότητες χρηματοδότησης του κοινωνικού κράτους και των δημοσίων επενδύσεων δημιουργούνται με το μονομερή μηδενισμό του δημόσιου χρέους και τη μεταβίβαση των φορολογικών εσόδων που προορίζονται για την εξυπηρέτησή του στην παιδεία, στην υγεία, στην κοινωνική ασφάλιση, στα δημόσια έργα κλπ.

Όπως κάθε μεταβατικό αίτημα, έτσι και το αίτημα της μονομερούς διαγραφής του δημόσιου χρέους μπορεί να πραγματωθεί εν μέρει μέσα στον καπιταλισμό από μιαν εργατική κυβέρνηση, και εν όλω από μιαν επαναστατική εργατική κυβέρνηση που θα εγκαθιδρύσει τη δικτατορία του προλεταριάτου. Η Γερμανία π.χ. χρωστάει στο ελληνικό δημόσιο 168 δισ. ευρώ (108 δις. πολεμικές αποζημιώσεις+ 60 δις. για την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου) [Πριν, 11-4-2010] και αρνείται να πληρώσει το χρέος της αυτό. Γιατί να μην παραπέμψουμε τους γερμανούς πιστωτές μας στην κ. Μέρκελ για να πληρωθούν, εκχωρώντας τους δικαιώματα ύψους 43,8 δισ. από το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο του γερμανικού δημοσίου από την Ελλάδα; Οι έλληνες κεφαλαιούχοι επίσης επένδυσαν περίπου 75 δισ. ευρώ σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Γιατί να μην τα διαγράψουμε εδώ και τώρα, κάνοντας χρήση του δικαιώματος κάθε κράτους να προχωράει σε επίταξη των ιδιωτικών πόρων, όταν αυτό επιτάσσει το δημόσιο συμφέρον- συνδυάζοντας, βέβαια, τη διαγραφή των οφειλών του δημοσίου προς τους έλληνες ομολογιούχους τους (πλην των ταμείων της κοινωνικής ασφάλισης) με τη δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, κινητής και ακίνητης, με τη χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο κρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, με την κατάργηση του μισθοφορικού και την αναμόρφωση του εθνικού στρατού στην κατεύθυνση του εξοπλισμού του λαού, με τον εκδημοκρατισμό και την ανάπλαση της δημόσιας διοίκησης στην κατεύθυνση της εξασφάλισης μιας φτηνής και μη αυτονομημένης από το πολιτικό σώμα διακυβέρνησης κλπ.;

Ναι, λοιπόν, στη μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρόνους- με ταυτόχρονη έξοδο από την ΕΕ και υιοθέτηση μιας δραχμής συνδεδεμένης με το χρυσό (για την αποσόβηση υποτιμητικών πιέσεων)! Έτσι απαλλοτριώνουμε τους απαλλοτριωτές μας, ανακουφίζουμε άμεσα τις λαϊκές μάζες, μεγιστοποιούμε τις δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης, διασώζουμε το δημόσιο πλούτο από τους πλιατσικολόγους των αγορών και ανοίγουμε το δρόμο για την εργατική εξουσία. Όχι στις εφήμερες στάσεις πληρωμών και στις επισφαλείς αναδιαπραγματεύσεις του χρέους μέσα σε συνθήκες μερικής οικονομικής και πολιτικής κατοχής από τους ξένους πιστωτές μας, και διακυβέρνησής μας από τα τσιράκια των εγχώριων δανειστών μας! Το αίτημα αυτό, αν υιοθετηθεί από την αριστερά και τις λαϊκές μάζες, θα γίνει μπούμεραγκ για το κίνημα, την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους μικροαστούς.

Ας μη βάλουμε, λοιπόν, τα χέρια μας, για να βγάλουμε τα μάτια μας! Ας ακολουθήσουμε την πάντα επίκαιρη συμβουλή του Καρλ Μαρξ: « όταν οι δημοκράτες απαιτούν τη ρύθμιση/ αναδιαπραγμάτευση (Regulierung) του κρατικού χρέους, οι εργάτες απαιτούν την κρατική χρεοκοπία»- απαιτούν δηλ. τη μονομερή διαγραφή του χρέους. [MEW, τ. 7, σελ. 253]