Μία από τις αγαπημένες εικόνες του Λένιν για τη θεώρηση της πραγματικότητας ήταν αυτή της μεγάλης και περίπλοκης αλυσίδας. Και μια από τις αγαπημένες του μεθόδους πολιτικής δράσης ήταν ο εντοπισμός και το άδραγμα του κρίκου που του επέτρεπε να ελέγχει όλη την αλυσίδα- η κατάδειξη δηλ. και η προβολή της λύσης του δεσπόζοντος προβλήματος, από τη λύση του οποίου εξαρτιόταν η επίλυση όλων των άλλων βασικών προβλημάτων της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής συγκυρίας.
Αν θέλουμε σήμερα να εφαρμόσουμε και στην τρέχουσα παγκόσμια και εθνική συγκυρία τη λενινική μέθοδο θεώρησης και δράσης, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την παραδοχή ότι ο κρίκος που θα μας επιτρέψει να ελέγξουμε όλη την αλυσίδα είναι το εν εξελίξει κολοσσιαίο δημόσιο χρέος των περισσότερων χωρών του πλανήτη- μαζί και της χώρας μας. Η μεγέθυνση του δημόσιου χρέους τροφοδοτείται από τα δίδυμα ελλείμματα του εμπορικού ισοζυγίου και του κρατικού προϋπολογισμού. Η εξυπηρέτησή του τείνει ν’ απορροφά όλους ή τους περισσότερους δημόσιους πόρους. Στην Ελλάδα π.χ. το σύνολο των εισπράξεων του ΦΠΑ, του σπουδαιότερου έμμεσου φόρου, δεν επαρκεί για την πληρωμή των τόκων του δημόσιου χρέους! Το αποτέλεσμα είναι ν’ ακυρώνεται στην πράξη κάθε δυνατότητα του αστικού κράτους να πραγματοποιεί σημαντικές αντικρισιακές οικονομικές παρεμβάσεις στην οικονομία, με τη χρηματοδότηση μεγάλων δημόσιων έργων και επενδύσεων για την αναθέρμανση της οικονομίας, με τη στήριξη των ανέργων για την εκτόνωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας, με τη μείωση των φόρων για τη στήριξη της ενεργού ζήτησης και την ανάκαμψη των κερδών κλπ.
Επιπλέον η αύξηση του δημόσιου χρέους από ένα σημείο και πέρα είναι αυτοτροφοδοτούμενη. Τα νομίσματα των υπερχρεωμένων χωρών διολισθαίνουν και υποτιμώνται – και συνεπώς το χρέος τους αυξάνει, αφού τα δάνεια συνήθως δε συνάπτονται στο νόμισμα της χώρας που δανείζεται.(Εξαίρεση αποτελούν οι ΕΠΑ που δανείζονται και πληρώνουν τους δανειστές τους σε δολάρια). Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης όπως η σημερινή, με την ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα να καταβαραθρώνεται, τα κέρδη και τους μισθούς να μειώνονται, την κατανάλωση να συρρικνώνεται, τα έσοδα του κράτους από τους άμεσους και έμμεσους φόρους μειώνονται δραματικά. Εξάλλου, κάθε προσπάθεια ν’ ανακάμψουν τα φορολογικά έσοδα με τη θέσπιση καινούριων φόρων, ψαλιδίζει την ήδη μειωμένη κερδοφορία και κατανάλωση, οξύνοντας τα κρισιακά φαινόμενα. Μοναδική άμεση διέξοδος για την αστική τάξη, λοιπόν, παραμένει η παραπέρα αύξηση του δημόσιου χρέους, η σύναψη νέων δανείων για την πληρωμή των παλιών- με όλο και χειρότερους όρους, με όλο και υψηλότερα επιτόκια, με όλο και μεγαλύτερες απαιτήσεις από πλευράς των πιστωτών. Οι τελευταίοι δε ζητούν απλώς υψηλότερα επιτόκια∙ απαιτούν να τους δοθούν και πολιτικές εγγυήσεις, πιέζουν να ληφθούν μέτρα που θα εξασφαλίζουν την έγκαιρη και απρόσκοπτη αποπληρωμή των δόσεων το δανείου.
Για να εξασφαλίσουν, λοιπόν, την εύνοια και την εμπιστοσύνη των διεθνών και εγχώριων τοκογλύφων, οι αστικές κυβερνήσεις των υπερχρεωμένων χωρών εφαρμόζουν προγράμματα σκληρής και μακρόχρονης λιτότητας: παγώνουν και συμπιέζουν τους μισθούς∙ μειώνουν κάποτε ως την εκμηδένισή τους τις δαπάνες για την υγεία, την παιδεία, τις συντάξεις, την ανεργία, την κοινωνική ασφάλιση∙ αυξάνουν τη φορολογία των εργατοϋπαλλήλων και των άλλων εργαζομένων με την επιβολή βαρύτερων έμμεσων φόρων και την κατάργηση τυχόν φοροελαφρύνσεων των μισθών και των εισοδημάτων. Επιβάλλουν επίσης αυστηρότερους ελέγχους για την πάταξη της φοροδιαφυγής των μικρομεσαίων. Φυσικά δε θίγουν τα φορολογικά προνόμια των μεγαλοαστών, οι οποίοι σε χώρες σαν την Ελλάδα απολαμβάνουν συνταγματικά και νομικά κατοχυρωμένες φοροαπαλλαγές, όπως αυτές που προβλέπονται για τα κεφάλαια εξωτερικού με βάση το άρθρο 107 του συντάγματος ή αυτές που πρόσφατα θέσπισε η Νέα Δημοκρατία με τον υποδιπλασιασμό των ανώτερων φορολογικών συντελεστών για τα επιχειρηματικά κέρδη.
Ο δανεισμός του δημοσίου, λοιπόν, για όλο και περισσότερες χώρες μετατρέπεται σε φαύλο κύκλο,σε αδιέξοδο. Η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους γίνεται θηλιά που όλο και περισσότερο σφίγγει γύρω από το λαιμό όλων των εργαζομένων, γίνεται βαρίδι ασήκωτο στα πόδια των υπερχρεωμένων εθνικών οικονομιών που τις καθηλώνει σε κατάσταση χρόνιας κρίσης ή στασιμότητας, καθώς προβάλλει αξεπέραστα εμπόδια στην ανάπτυξη της οικονομίας τους.
Επομένως το δημόσιο χρέος αποτελεί τον κρίκο που μας επιτρέπει να ελέγξουμε όλη την αλυσίδα της τρέχουσας οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής συγκυρίας. Και η ΄΄χρεών αποκοπή΄΄, η μονόπλευρη παραγραφή του δημόσιου χρέους, η άρνηση πληρωμής του (με εξαίρεση το χρέος προς τα ασφαλιστικά ταμεία), αποτελεί ένα καίριο πλήγμα κατά της χρηματιστικής ολιγαρχίας, μια τεράστιας έκτασης απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών. Μάλιστα το μέγεθος αυτής της απαλλοτρίωσης θα είναι κατά πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με το σημερινό, επίσημο δημόσιο χρέος: μια εργατική κυβέρνηση που θα παραγράψει το δημόσιο χρέος θα το έχει συνάμα πολλαπλασιάσει, καθώς θα έχει κρατικοποιήσει χωρίς αποζημίωση τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις- οι περισσότερες από τις οποίες έχουν ήδη μεγάλα χρέη! Και βέβαια η κυβέρνηση αυτή δε θα παραλείψει να εξασφαλίσει την αφοσίωση των εργαζομένων στο πρόσωπό της, διαγράφοντας κάποια δάνειά τους ή ελαφρώνοντας την εξυπηρέτηση άλλων!
Η λύση, λοιπόν, του γόρδιου δεσμού του δημόσιου χρέους αποτελεί προϋπόθεση για την επίλυση όλων των άλλων προβλημάτων της χώρας προς όφελος των εργαζομένων. Η λύση αυτού του γόρδιου δεσμού μπορεί να επιτευχθεί μόνον από το ξίφος μιας προλεταριακής επανάστασης, που θα ακολουθήσει τις οδηγίες του Καρλ Μαρξ, θα διδαχτεί από το παράδειγμα της οχτωβριανής επανάστασης και δε θα διστάσει να τρίψει στα ξινισμένα μούτρα των ρεφορμιστών τις απόψεις του θεωρητικού τους μέντορα, του Κέυνς.
«Αν οι δημοκράτες απαιτούν τη ρύθμιση των κρατικών χρεών, οι εργάτες απαιτούν να κηρυχτεί το κράτος σε κατάσταση χρεοκοπίας» δηλ. να μην πληρώσει τα χρέη του, μας προτείνει ο Μαρξ. (ΜΕW, τ. 7, σ. 253). Ο Άγγλος διπλωμάτης και μεγάλος αστός οικονομολόγος Κέυνς, σε μιαν ανάλογη συγκυρία, αμέσως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, στο έργο του «Οι οικονομικές συνέπειες της ειρήνης», προτείνει την παραγραφή όλων των υπερδιογκωμένων κρατικών χρεών των ευρωπαϊκών χωρών, ώστε να αποφευχθεί η οικονομική χρεοκοπία όλου του κόσμου. « Όπως ξέρετε, αυτά τα χρέη δε μας ανησυχούν, γιατί εμείς, λίγο νωρίτερα από την έκδοση του βιβλίου του Κέυνς, ακολουθήσαμε τη θαυμάσια συμβουλή του και ακυρώσαμε όλα τα χρέη», καμαρώνει ο Λένιν στην « Εισήγηση για τη διεθνή κατάσταση και τα βασικά καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς» , στις 19 Ιουλίου του 1920.
Το σύνθημα «χρεών αποκοπή» υπήρξε ο φόβος και τρόμος του αρχαίου ελληνικού τοκογλυφικού κεφαλαίου – σε βαθμό που ο ηγέτης των αντεπαναστατικών δυνάμεων εκείνης της εποχής, ο Φίλιππος ο Β΄, με ειδική ρήτρα της απόφασης του συνεδρίου της Κορίνθου απαγόρεψε την προβολή του και κάθε προσπάθεια εφαρμογής του. Το σύνθημα αυτό σήμερα μπορεί να γίνει το αποτελεσματικότερο μέσο εξόντωσης του σύγχρονου Μολώχ, του αιμοβόρου χρηματιστικού κεφαλαίου, και ο καταλύτης ενός νέου κύματος προλεταριακών επαναστάσεων.
Του Χρήστου Βλόσσιου. Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα Εργατική Πολιτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου