ΚΑΤΩ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ!
ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕ ΓΥΡΝΑ! ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ!
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ!
ENIAIO ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ!

31/3/12

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ


   
Συναδέλφισσες – συνάδελφοι
   Ως εργαζόμενοι βιώνουμε τον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που προωθούν και στη χώρα μας οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ με όργανο τις Ελληνικές κυβερνήσεις.
 Μείωση μισθού – μεροκάματου – συντάξεων, φόροι, έκτακτες εισφορές, χαράτσια, ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων, διάλυση του όποιου κοινωνικού κράτους, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, στρατιές ανέργων, φτωχών, απελπισμένων ανθρώπων.
   Ως εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουμε επιπλέον και τα οξυμένα προβλήματα στο χώρο εργασίας μας.  Κλείσιμο και συγχωνεύσεις σχολείων, πολυάριθμα τμήματα, ανύπαρκτοι διορισμοί, βιβλία με δόσεις, υποδομές ( οι όποιες υπάρχουν ) δίχως δυνατότητες συντήρησης, ελλείψεις ακόμα και αναγκαίων αναλώσιμων ( χαρτιά – μελάνια κ.λ.π ), αυταρχισμός από τη μεριά της διοίκησης, απαξίωση του συλλόγου διδασκόντων. Κατάσταση που θα επιδεινωθεί δραματικά την επόμενη σχολική χρονιά.
   Και πάνω στα ερείπια να και οι μεγαλοστομίες για το <<νέο σχολείο >> που στην ουσία θα είναι σχολείο της αγοράς, φθηνό, αυταρχικό, ελιτίστικο. Σχολείο όχι γνώσεων και παιδείας, αλλά λειτουργικών δεξιοτήτων, στενής κατάρτισης και όχι γενικής γνώσης, σχολείο στο οποίο θα κυριαρχεί το πνεύμα του ανταγωνισμού και του επιχειρείν.
   Είμαστε οι τελευταίοι που θα ισχυριστούμε ότι το υπάρχον σχολείο ανταποκρίνεται στις ανάγκες της νεολαίας.
   Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα παρακολουθούμε αδρανείς τις αλλαγές που προωθούνται και που χειροτερεύουν βάναυσα την ήδη άσχημη κατάσταση.
   Οι δραματικές εξελίξεις  στην κοινωνία και ειδικότερα  στην παιδεία βάζουν τον καθένα μας εμπρός στο αμείλικτο ερώτημα .
 
ΤΙ   ΚΑΝΟΥΜΕ ; 
 
   Η ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ αλλά και όλες οι συμβιβασμένες ηγεσίες στα συνδικάτα δεν θέλουν και δεν μπορούν να οργανώσουν ένα νικηφόρο αγώνα.
   Δεν θέλουν, γιατί χρόνια τώρα έχουν ουσιαστικά ταχθεί με τη μεριά της κρατικής εξουσίας, την τροφοδοτούν και τροφοδοτούνται από αυτή, αποτελούν δηλαδή μέρος του προβλήματος και παίζουν συνειδητά το ρόλο του αναχώματος και της άμβλυνσης των αντιστάσεων και των συνειδήσεων. Γι αυτό ροκανίζουν το χρόνο, υπονομεύουν τους αγώνες, σπέρνουν απογοήτευση και ηττοπάθεια, ώστε να αποτρέψουν τον κόσμο της εργασίας να αντιπαρατεθεί νικηφόρα και αποτελεσματικά με το κεφάλαιο.
   Δεν μπορούν, γιατί με τη στάση τους, χρόνια τώρα, είναι πλήρως ανυπόληπτοι στη συνείδηση των εργαζόμενων .
   Από αυτό τον κανόνα δεν ξέφυγε και η ΟΛΜΕ η οποία κρύφτηκε πίσω από τις απεργίες σαπουνόφουσκες της ΑΔΕΔΥ χωρίς σχέδιο και κλιμάκωση.
        Αυτή η κατάσταση μπορεί και πρέπει να ανατραπεί.
   Μόνη λύση είναι η μαζική κινητοποίηση μας μέσα από τις συνελεύσεις μας και η κοινή δράση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, πρώτα και κύρια με τους συναδέλφους της πρωτοβάθμιας, τους γονείς και τους μαθητές.
   Αυτή η αναγκαιότητα μας οδήγησε στην απόφαση δημιουργίας της κίνησης μας.
   Χωρίς καμιά σχέση με τον υποταγμένο κομματικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό που γνωρίζουμε. Πολιτικοποιημένοι αλλά σε καμιά περίπτωση ιμάντες μεταβίβασης προς τα κάτω κομματικών γραμμών.
Δίχως δεσμεύσεις οποιουδήποτε είδους ή πρόθεσης εξαγοράς της συνδικαλιστικής δράσης για αναρρίχηση στην κοινωνική, πολιτική και εργασιακή ιεραρχία .Με αμεσοδημοκρατικές και συλλογικές διαδικασίες δράσης, δίχως ηγεμόνες, ειδήμονες και καθοδηγητές .
   Για τη δημιουργία ενός δικτύου ενημέρωσης, υποστήριξης, αλληλεγγύης και συμμετοχής όλων των συναδέλφων που αντιλαμβάνονται ότι στην κρίση και τον αυταρχισμό κανένας δεν πρέπει να είναι μόνος του.
  Ένα δίκτυο που θα φτιάχνεται συνεχώς από όλους εμάς που πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να αφήνουμε τις ζωές μας στα χέρια των όποιων αντιπροσώπων  που θα αποφασίζουν για λογαριασμό μας.
  Γι αυτό, αν η κίνησή μας κερδίσει κάποια έδρα στο Δ.Σ της ΕΛΜΕ οι εκπρόσωποι θα εναλλάσσονται μετά από απόφαση των μελών της κίνησης.
    Με τη πεποίθηση, που επιβεβαιώνεται από την εμπειρία , ότι πρέπει να αντιπαλέψουμε την λανθασμένη αντίληψη της ανάθεσης, της αντιπροσώπευσης, της διαμεσολάβησης, φιλοδοξούμε να προσφέρουμε ένα λιθαράκι στην συλλογική προσπάθεια απόκρουσης της ολομέτωπης επίθεσης που δεχόμαστε.
    Για να φύγουν όλοι αυτοί που μαυρίζουν τη ζωή μας κάνοντας τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους, που διαλύουν τα σχολεία μας.
   Κυβερνήσεις – τραπεζίτες – Ε.Ε – Ε.Κ.Τ – Δ.Ν.Τ
                               
Ώστε να ανοίξει ο δρόμος :
 
   Για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.
   Για ένα σχολείο πραγματικά δημόσιο και δωρεάν, με εκπαιδευτικούς μόνιμους με σταθερή εργασία, ουσιαστική επιμόρφωση, αξιοπρεπείς μισθούς και πλήρη ασφάλιση, με παιδαγωγική ελευθερία.
   Ένα σχολείο που θα στοχεύει αφενός να προσφέρει όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη γνώση της φύσης και της κοινωνίας και αφετέρου να βοηθάει στη διαμόρφωση συνειδήσεων που θα έχουν τη δυνατότητα να αμφισβητούν την κάθε κυρίαρχη ιδεολογία, θα αντιστέκονται στη βαρβαρότητα της εξουσίας, θα προβληματίζονται για τις οικονομικές- κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, θα θεωρούν αυταξίες τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια .
     Η δύναμη μας βρίσκεται στη συνέλευση, στο δρόμο, στην απεργία, στη           διαδήλωση, στην πλατεία, στην κοινή δράση, στην αλληλεγγύη, στην ελεύθερη σκέψη, στην αξιοπρεπή στάση ζωής.
    Τέρμα πια στις αυταπάτες.
   Ήρθε η ώρα να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας.
                                                 
                                                   Ή αυτοί ή εμείς.
  

9/2/12

Το νέο Μνημόνιο ή Μνημόνιο 2


Διαβάστε εδώ το πλήρες κείμενο του νέου μνημονίου.

Τι να περιμένει η εργατική τάξη και ο λαός όταν ένα έγγραφο που περιέχει την ταφόπλακα των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων ξεκινά με την ενότητα:


"1.Δήλωση προθέσεων"


Διαβάστε το πλήρες κείμενο του νέου Μνημονίου εδώ.




29/1/12

Συμπαράσταση στον αγώνα των εργατών της «Ελληνικής Χαλυβουργίας»




Αδέρφια εργάτες: συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στο δίκαιο αγώνα σας, στη μάχη που δίνεται ενάντια στους καπιταλιστές οι οποίοι έχουν μαζί τους το κράτος, τους νόμους, την αστυνομία, την Τρόικα, την κυβέρνησή της.



Στη μάχη αυτή που δίνεται για την υπεράσπιση των ιστορικών καταχτήσεων της εργατικής τάξης και με την ενότητά σας ενάντια στις απολύσεις, αποτελείτε φάρο, οδηγό και πρότυπο για ολόκληρη την εργατική τάξη. Δεν είστε μόνοι σας. Μαζί σας είναι όλοι οι εργάτες που χτυπήθηκαν και χτυπιούνται απ’ τους καπιταλιστές. Στο δίκαιο αγώνα σας χτυπάει δυνατά η καρδιά ολόκληρης της εργατικής τάξης. Η νίκη σας θα δώσει φτερά σε ολόκληρη την εργατική τάξη.



Αδέρφια εργάτες:


Η καπιταλιστική κρίση αποδεικνύει ότι ο σαπισμένος και γερασμένος καπιταλισμός αδυνατεί να διασφαλίσει στην εργατική τάξη, τα στοιχειώδη, τα απαραίτητα: εργασία, αξιοπρεπές μεροκάματο και εργασιακά δικαιώματα, κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη, δωρεάν δημόσια υγεία-πρόνοια-παιδεία, αξιοπρεπή διαβίωση για τους άνεργους.



Οι καπιταλιστές για να ξεπεράσουν την κρίση τους, για να μεγαλώσουν τα κέρδη τους, πρέπει να περάσουν σαν οδοστρωτήρας πάνω απ’ τα δικαιώματα και τις καταχτήσεις μας. Μέση λύση σε περίοδο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης δεν υπάρχει!



Ή αυτοί ή εμείς! Άμεσος, ιστορικά επίκαιρος, πολιτικά και οικονομικά δυνατός είναι ο στόχος της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού. Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συγκεντρωθούν όλες οι δυνάμεις της εργατικής τάξης. Οι συνθήκες είναι ώριμες και η παραμικρή καθυστέρηση και ολιγωρία θα φέρει σε δεινή θέση το εργατικό κίνημα.



Το μέγεθος των γεγονότων που συνέβησαν την προηγούμενη περίοδο αποδεικνύει την ιστορική ανάγκη παρέμβασης του εργατικού κινήματος προς την οριστική επίλυση του κυβερνητικού προβλήματος της Ελλάδας με την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών από την εργατική τάξη. Η ευθύνη αυτή μπορεί να αναληφθεί και να πραγματωθεί με την ανάδειξη, την εγκαθίδρυση εργατικής κυβέρνησης η οποία με ένα μεταβατικό πρόγραμμα εξουσίας θα οδηγήσει τα πράγματα στην οριστική λύση του ζητήματος της εξουσίας, το οποίο ήδη έχει τεθεί εκ των πραγμάτων, θα οδηγήσει στην εργατική εξουσία.



Μπροστά στο κατεπείγον που δημιουργεί η κρίση, οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη πρέπει, εδώ και τώρα, να οικοδομήσουν ενιαίο εργατικό μέτωπο, πράμα που έκαναν οι δυνάμεις του κεφαλαίου δημιουργώντας ενιαίο μέτωπο των κομμάτων τους, και να θέσουν εδώ και τώρα ζήτημα εξουσίας. Οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη πρέπει να καταθέσουν πολιτική πρόταση εξόδου απ’ την παρούσα κρίση απ’ τη σκοπιά της εργατικής τάξης και πρόταση εξουσίας η οποία συμπυκνώνεται στο σύνθημα «εργατική κυβέρνηση». Η εργατική κυβέρνηση θα αποτελεί την κυβέρνηση των εργατών, των φτωχών αγροτών, του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού. Η κατάθεση πολιτικής πρότασης εξόδου απ’ την κρίση, η πρότασης εξουσίας και η οικοδόμηση πολιτικού μετώπου για την υλοποίησή της, θα δώσει ώθηση στους εργατικούς αγώνες, θα δημιουργήσει συνθήκες νίκης και απόσπασης καταχτήσεων του μαζικού κινήματος.

Άμεση κλιμάκωση των αγώνων με Γενική Πολιτική Απεργία




Οι μεταρρυθμιστικές αυταπάτες που μετά τη χούντα και κυρίως μετά την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το 1981, είχαν κερδίσει έδαφος σε μια κατηγορία προνομιούχων εργαζομένων, καθώς και ανάμεσα στους πιο πολιτικά καθυστερημένους εργάτες, σήμερα διαλύονται για την πλατιά εργατική τάξη και ως ένα βαθμό και στα προνομιούχα τμήματα της εργατικής τάξης. Τμήματα της κοινωνικής σοσιαλδημοκρατίας, κομμάτια της εργατικής αριστοκρατίας που χτυπιέται, εξακολουθούν να διαπραγματεύονται τη θέση τους και τα υπολείμματα απ’ τα προνόμιά τους ή ακόμα και την εργασιακή εφεδρεία ή τη σειρά στη λίστα για την εφεδρεία. Αυτό συμβαίνει για παράδειγμα στον ΟΤΕ, όπου δέχτηκαν τη μείωση των ήδη μειωμένων μισθών, στη ΔΕΗ, στον ΟΣΕ, στα διάφορα υπουργεία και αλλού. Με την έλευση των τοποτηρητών του 4ου Ράιχ στην Ελλάδα, ακόμα και αυτά τα υπολείμματα ψευδαισθήσεων και αυταπατών, θα εξαλειφθούν. Για το λόγο αυτό και παίρνοντας υπόψη την παραπέρα επιδείνωση της συνολικής κατάστασης της εργατικής τάξης που θα επέλθει, με τη σωρευτική πλέον επίδραση των αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης, η ταχτική του ενιαίου εργατικού μετώπου εξακολουθεί να έχει πλήρη ισχύ.



Ενιαίο μέτωπο σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε ενάντια στους καπιταλιστές και τον καπιταλισμό από κοινού με όλους τους εργάτες (σοσιαλδημοκράτες, συντηρητικούς, αναρχοσυνδικαλιστές, κ.λπ.) στον καθημερινό αγώνα για το ψωμί, ενάντια στις περικοπές των μισθών και την κατάργηση του οχτάωρου και των ΣΣΕ, ενάντια τις απολύσεις, την εργασιακή εφεδρεία, κ.λπ.



Ενιαίο μέτωπο επίσης για τους κομμουνιστές σημαίνει επίσης ότι ακριβώς επειδή αγωνιζόμαστε για την επανάσταση του προλεταριάτου πρέπει να συμμετέχουμε σε κάθε απεργία, να βρισκόμαστε στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης και να παλεύουμε για κάθε επιμέρους ζήτημα. Ξέρουμε ότι την εργατική τάξη μπορούμε να την οργανώσουμε μόνο τότε, όταν αγωνιζόμαστε για τα καθημερινά της ζητήματα. … Όλοι εκείνοι που θέλουν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο είναι αναγκασμένοι από τις ίδιες τις ανάγκες του καθημερινού προλεταριακού αγώνα να εφαρμόσουν την τακτική του ενιαίου μετώπου. Η τακτική αυτή είναι ο μοναδικός ασφαλής δρόμος για την κατάκτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης.



Ο χαρακτήρας των εργατικών αγώνων που διεξάγεται, με τις πανελλαδικές-πανεργατικές απεργίες, είναι πολιτικός, διότι στρέφεται ενάντια στην κυβέρνηση ζητώντας-διεκδικώντας, απαιτώντας απ’ αυτή να πάρει πίσω τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα και τους νόμους, να δώσει δουλειά στον κόσμο, να μη μειώσει τους μισθούς και τις συντάξεις ,να μην καταργήσει τις ΣΣΕ, κ.λπ. Στις τελευταίες απεργιακές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, τέθηκε πιο έντονα το ζήτημα της συνολικής ανατροπής αυτής της πολιτικής, η οποία ανατροπή ταυτίζεται απόλυτα με την ανατροπή της κυβέρνησης που την εφαρμόζει. Δεν μπαίνει λοιπόν ζήτημα πολιτικοποίησης των αγώνων, αλλά σε ποια κατεύθυνση, τι είδους πολιτικοποίηση θα είναι. Θα περιοριστεί στα όρια της αστικής πολιτικής, θέτοντας ίσως όλα τα αιτήματα μέχρι και την ανατροπή της κυβέρνησης ή θα θέσει όλα τα αιτήματα, την ανατροπή της κυβέρνησης και το ζήτημα της εξουσίας, της εργατικής εξουσίας, και θα μετατραπεί σε προλεταριακή πολιτική;



Σε αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσουν πρωτίστως οι κομμουνιστές και όλοι οι επαναστάτες οι οποίοι βέβαια δεν προσμένουν, όπως κάνουν κάποιοι, με ένα «ντου» να γκρεμίσουν το αστικό οικοδόμημα και το πολιτικό εποικοδόμημα. Αλλά δεν παραπέμπουν κιόλας στο αόριστο μέλλον το καθήκον της επανάστασης και της εργατικής εξουσίας.



Ο περιορισμός της πάλης της εργατικής τάξης στα όρια ενός «αγωνιστικού μετώπου για την ανατροπή της επίθεσης» στο όνομα της ανωριμότητας του υποκειμενικού παράγοντα, αποτελεί εκείνη την πλευρά της πολιτικοποίησης των αγώνων, η οποία περιορίζετε στα όρια της αστικής πολιτικής. Η λογική των σταδίων, σήμερα, στην ταξική πάλη, η λογική που λέει ότι πρώτα θα ωριμάσει ο πολιτικός υποκειμενικός παράγοντας και κατόπιν θα βάλουμε πιο προωθημένα αιτήματα και στόχους, αποσυνδέει την ωρίμανση του πολιτικού υποκειμενικού παράγοντα απ’ τις αντικειμενικές συνθήκες οι οποίες είναι, κατά κοινή ομολογία, ώριμες, την αποσυνδέει απ’ το στόχο που είναι η εργατική εξουσία. Οι απόψεις αυτές οδηγούν και παραπέμπουν με τη σειρά τους το στόχο της ανατροπής του καπιταλισμού σε ένα αόριστο μέλλον, του τύπου της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, η οποία, για τις δυνάμεις που την επαγγέλλονται, δεν είναι στην ημερήσια διάταξη.



Η υιοθέτηση απόψεων του Κάουτσκι, από κάποιους συναγωνιστές, περί ενός μετα-ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού, του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, οδηγεί σε ακροβασίες περί επαναστατικής κατάστασης υπερδεκαετούς διάρκειας ( τόσο άραγε μας βολεύει για να ετοιμαστούμε;), και μάλιστα «όχι κλασική» επαναστατική κατάσταση. Για να διαχωριστούν απ’ την κλασική επαναστατική κατάσταση σε συνθήκες ιμπεριαλισμού και να την ταιριάξουν με το δικό τους εφεύρημα για νέο στάδιό του, οδηγούν σε διαρκείς αναβολές το καθήκον της επανάστασης μιας και μετά τον ιμπεριαλισμό, το επόμενο βήμα γι’ αυτούς, δεν είναι η προλεταριακή επανάσταση και ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός αλλά πολλά ακόμα στάδια του καπιταλισμού ο οποίος, πάλι κατ’ αυτούς, είναι εφτάψυχος και βάλε!



Αυτές οι ακροβασίες οδηγούν στελέχη του χώρου να φτάνουν στο συμπέρασμα ότι περίπου κάθε 10 χρόνια ο καπιταλισμός θα αλλάζει στάδιο, λέγοντας ότι: «στο στάδιο που θα έχει φτάσει ο καπιταλισμός (σ.σ. μετά από 10-20 χρόνια που θα χρειαστούν για το ξεπέρασμα της κρίσης) οι κρίσεις θα είναι πιο συχνές και όλο και πιο βαθιές».



Συμπερασματικά λοιπόν, οδηγούμαστε στο προφανές συμπέρασμα της παραπάνω γραμμής η οποία μας λέει τα εξής: έχουμε καιρό μπροστά μας, μιας και ο καπιταλισμός θα βρίσκεται σε διαρκή κρίση και θα ακολουθείται από μια επίσης διαρκή, «όχι κλασική», επαναστατική κατάσταση και εμείς θα φροντίζουμε παράλληλα για την ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα. Έως τότε θα παλεύουμε «για την απόκρουση της επίθεσης των καπιταλιστών».


Αυτή η γραμμή, η οποία μάλιστα συνδυάζεται με τη διασπαστική πολιτική του αποχωρισμού απ’ τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, είναι καταστροφική για το κίνημα, είναι γραμμή ήττας. Αυτή η γραμμή ξεχνάει ακριβώς την αιτία της ήττας του κινήματος που είναι η περιοριστική, στα όρια της αστικής πολιτικής, πάλη για «απόκρουση της επίθεσης των καπιταλιστών», πάλη η οποία δεν αμφισβητεί την ιδιοκτησία και την εξουσία τους εδώ και τώρα αλλά την παραπέμπει σε ένα μακρινό και απροσδιόριστο μέλλον. Ξεχνούν ότι «όποιος παλεύει για το σοσιαλισμό, παλεύει για το σοσιαλισμό τώρα!».



Ο πολιτικός υποκειμενικός παράγοντας, πρωτίστως οι κομμουνιστές, εντοπίζοντας το άμεσο καθήκον, που είναι το σπάσιμο του αδύνατου κρίκου και παίρνοντας υπόψη την επαναστατική κατάσταση που δημιουργήθηκε ήδη στην Ελλάδα αντικειμενικά, πρέπει να φροντίσουν να δημιουργηθούν οι συνθήκες έναρξης-ξεσπάσματος και νίκης της επανάστασης. Αυτό αφορά όλους τους συντελεστές του υποκειμενικού παράγοντα οι οποίοι είναι, όλες της οργανώσεις της τάξης, δηλαδή το επαναστατικό της κόμμα ή οι πολιτικές της οργανώσεις, τα συνδικάτα, οι εργοστασιακές επιτροπές, κ.λπ.



Στο ρόλο της κάθε οργάνωσης της εργατικής τάξης υπάρχει σχετική αυτοτέλεια-αυτονομία, όλες όμως κινούνται, πρέπει να κινούνται, στο πλαίσιο της ενιαίας ταξικής πάλης, οικονομικής-πολιτικής-ιδεολογικής, που σαν κοινό στόχο έχει την πραγμάτωση της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης, αποστολή που ορίζεται απ’ τη θέση της στην παραγωγή, και η οποία είναι να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να εγκαθιδρύσει την εργατική εξουσία, τη μοναδική πόρτα που οδηγεί στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό.



Η συμφωνία για το κούρεμα του χρέους και κυρίως το κούρεμα των ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων που ενδιαφέρει άμεσα την εργατική τάξη, θα σημάνει τη χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων με το ρήμαγμα της περιουσίας τους και με την κάθετη πτώση των εσόδων τους που προέρχεται απ την αύξηση της ανεργίας και της εισφοροδιαφυγής-εισφοροκλοπής. Η ελεγχόμενη χρεοκοπία, που συμφωνήθηκε- επετεύχθη στη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλες με την παρουσία του ΔΝΤ, θα συνοδευτεί από την ακόμα μεγαλύτερη μείωση των μισθών, την αύξηση στα χρόνια για σύνταξη, τη μείωση των συντάξεων, τη συμπίεση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας, τη συρρίκνωση της δημόσιας δωρεάν παιδείας κλπ.



Η νέα δανειακή σύμβαση θα συνοδεύεται από ένα νέο αντεργατικό-αντιλαϊκό μνημόνιο, που θα περιλαμβάνει τις παραπάνω κατευθύνσεις. Όποιος υποστηρίζει το αντίθετο είναι όργανο της κυβέρνησης και των τοκογλύφων. 



Η κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ΛΑΟΣ που προέκυψε, έγινε για να υπογράψει τη νέα δανειακή σύμβαση με την οποία θα υποστεί νέα δεινά ο λαός, θα περιοριστεί η εθνική του κυριαρχία, θα καταβαραθρωθούν τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Η κυβέρνηση αυτή επίσης θα καταρτίσει και θα ψηφίσει νέο αντιλαϊκό προϋπολογισμό.



Η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος και εκμεταλλευόμενος λαός, τίποτα το καλό δεν έχουν να περιμένουν απ αυτή την κυβέρνηση η οποία, εκτός των άλλων, δεν έχει ψηφιστεί από κανένα ψηφοφόρο, αποτελεί κοινοβουλευτική χούντα.



Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν συμφέρον να παλέψουν για να πέσει με αγώνες αυτή η άνομη κυβέρνηση. Να παλέψουν με όλα τα μέσα για να μην υπογραφτεί η καταδίκη τους στην φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση. 



Οι επόμενοι αγώνες σίγουρα θα έχουν στην ατζέντα το ζήτημα της νέας δανειακής σύμβασης. Μέσα σ αυτή εντάσσεται και το θέμα της ανεξαρτησίας της χώρας, πράγμα που δεν αφήνει αδιάφορη την εργατική τάξη. Η εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας απ’ την άρχουσα αστική τάξη γίνεται για να σώσει το τομάρι της και να διαιωνίσει την κυριαρχία της έστω και κουτσουρεμένη. Η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων γίνεται σε βάρος του λαού και της χώρας και παίρνει τη μορφή της άμεσης φυσικής παρουσίας και εποπτείας στην Ελλάδα, απ’ τους πιστωτές-τοκογλύφους. Το βάθεμα της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης δεν γίνεται με τη βία, με επέμβαση ή πόλεμο, αλλά αποτελεί επιλογή της αστικής τάξης για να σώσει το τομάρι της, για να βγει απ’ την κρίση και να αποφύγει τα χειρότερα που είναι η αμφισβήτηση και η ανατροπή της εξουσίας της. Η πάλη για εθνική ανεξαρτησία συνδέεται άρρηκτα, ταυτίζεται απόλυτα, με την πάλη για ανατροπή της τάξης που μας οδήγησε στην απώλεια της.


Η κατάχτηση της εθνικής ανεξαρτησίας είναι αναπόσπαστα δεμένη με το τσάκισμα της αστικής εξουσίας και των προδοτικών της κυβερνήσεων και την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας. Η εργατική τάξη έχει κάθε λόγο να κατηγορεί για προδοσία τα κόμματα που θα ψηφίσουν ή θα στηρίξουν, τις συμφωνίες με την Τρόικα.



Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να δούμε την οργάνωση των αγώνων την επόμενη περίοδο μιας και ξέρουμε ότι η αντιλαϊκή πολιτική θα συνεχιστεί, η επίθεση θα κλιμακωθεί και τα συσσωρευμένα προβλήματα μπορούν να οδηγήσουν σε εξέγερση την εργατική τάξη και συνολικά την κοινωνία η οποία ήδη είναι έτοιμη να εκραγεί, πράγμα που φάνηκε με τις λαϊκές αντιδράσεις και την αμφισβήτηση συνολικά του αστικού πολιτικού συστήματος, στις παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου.



Πρέπει επίσης να πάρουμε υπόψη ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα τρέμει τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, πράγμα που φάνηκε απ τις δηλώσεις των κομμάτων και του Προέδρου της Δημοκρατίας για τη ματαίωση της παρέλασης αλλά και τη λύσσα με την οποία πάλεψαν για την ακύρωση του δημοψηφίσματος που θα έθετε σε αμφισβήτηση τα ιερά και όσια του αστισμού. Καθώς επίσης και τον πανικό που επικρατεί στα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά επιτελεία σχετικά με την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης και της κρίσης χρέους και αυτό φαίνεται απ τη βοήθεια που αναζητούν εναγωνίως από άλλους ιμπεριαλιστές(Κίνα κλπ).



Η κλιμάκωση της πάλης μπορεί να γίνει, πρέπει να γίνει, με την άμεση προετοιμασία για γενική πολιτική απεργία διαρκείας στην οποία να τεθεί το ζήτημα της άμεσης ικανοποίησης των εργατικών και λαϊκών διεκδικήσεων, η μη υπογραφή των νέων δεσμών με την Τρόικα και η διαγραφή του δημόσιου χρέους-εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία- ως όρος και προϋπόθεση για την ικανοποίηση των διεκδικήσεων, η άμεση ανατροπή-παραίτηση-αντικατάσταση της κυβέρνησης με όρους κινήματος.



Στην πάλη αυτή μπορούμε να αξιοποιήσουμε και την άμεση παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα με θεσμικό τρόπο( πχ δημοψήφισμα για ναι ή όχι στη σύμβαση ή στο ευρώ), στο βαθμό που ο τρόπος αυτός προωθεί τους συνολικούς στόχους του κινήματος και δεν αναστέλλει τη μαζική του δράση.


Η απάντηση στο ερώτημα «τι θα ακολουθήσει την πτώση της κυβέρνησης;» πρέπει να είναι: μια κυβέρνηση που θα ικανοποιήσει τα εργατικά και λαϊκά αιτήματα, θα καταργήσει τους αντεργατικούς και αντιλαϊκούς νόμους, θα απαγκιστρώσει τη χώρα από τα δεσμά της εξάρτησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ, θα εγκαινιάσει την εργατική εξουσία. Με άλλα λόγια μια εργατική κυβέρνηση, η οποία θα αποτελεί την κυβέρνηση των εργατών, των φτωχών αγροτών, του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού.


Η εργατική κυβέρνηση θα αποτελέσει την έναρξη της επανάστασης και κάτω από προϋποθέσεις, μπορεί να οδηγηθεί-να οδηγήσει, στη δικτατορία του προλεταριάτου, να αποτελέσει το δρόμο για την εργατική εξουσία. Μέσα σ αυτή την πάλη, στην πάλη για την εξουσία, θα ωριμάζει ο υποκειμενικός παράγοντας, θα γίνονται βήματα στην κατεύθυνση εξασφάλισης καλύτερων προϋποθέσεων για την νίκη της επανάστασης στην πρώτη της πράξη, θα αναζωογονηθούν τα συνδικάτα, θα αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης υπέρ των δυνάμεων της επανάστασης.


Με τον παραπάνω τρόπο διατάσσονται όλες οι δυνάμεις της τάξης παίρνοντας θέση μάχης, για την ανατροπή της επίθεσης των καπιταλιστών, την ανατροπή της κυβέρνησης και της αστικής εξουσίας.


Το εργαλείο για την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου είναι το ενιαίο εργατικό μέτωπο, το πολιτικό μέτωπο όλων των δυνάμεων που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη.

Γυρίσαμε στη δουλειά με το κεφάλι ψηλά!

αναδημοσίευση από την εφημερίδα Εργατική Πολιτική



Γυρίσαμε στη δουλειά με ψηλά το κεφάλι

Συνέντευξη με τον Παναγιώτη Κεφαλληνό, γραμματέα του Δ.Σ. της Ένωσης Τεχνικών του Δήμου Αθηναίων και μέλος της Πρωτοβουλίας για μια Ανεξάρτητη Ταξική Εργατική Κίνηση.

Εργατική Πολιτική: Σαν ΠΟΕ – ΟΤΑ δώσατε μια σκληρή και πολυήμερη απεργιακή μάχη. Ποιος ήταν ο βασικός στόχος του αγώνα σας; 

Π. Κεφαλληνός: Κεντρικό αίτημα των κινητοποιήσεων ήταν η απόσυρση του πολυνομοσχεδίου. Με το πολυνομοσχέδιο για πρώτη φορά γίνονται απολύσεις στο Δημόσιο μέσω της εργασιακής εφεδρείας και αυτό είναι ζήτημα που αφορά ευρύτερα κομμάτια της εργατικής τάξης, όπως τους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ. Επίσης, γίνονται μειώσεις μισθών, καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας κι επιπλέον αποδομείται κάθε μορφή ενιαίου μισθολογίου στο Δημόσιο.
Ε.Π.: Η κυβερνητική προπαγάνδα μίλαγε για ενιαίο μισθολόγιο και ενιαιοποίηση των μισθών.
Π.Κ.: Με αυτό το πολυνομοσχέδιο δεν θα υπάρχει ενιαιοποίηση των μισθών, αλλά μεγαλύτερη διαφοροποίηση. Οι μοναδικές σταθερές θα είναι ο εισαγωγικός και ο καταληκτικός μισθός. Από εκεί και πέρα, υπάρχει ποσόστωση για να περάσει κάποιος από τον έναν βαθμό στον άλλο, δηλαδή δεν θα μπορούν να εξελίσσονται όλοι. Με βάση τις ποσοστώσεις, αν σήμερα μπαίνουν σε μια υπηρεσία 100 υπάλληλοι, από αυτούς μόνο οι 15 θα φτάσουν στον ανώτερο βαθμό. Επιπλέον, για να ανέβει ο εργαζόμενος μισθολογικό κλιμάκιο θα πρέπει να αξιολογηθεί, να έχει πετύχει τους στόχους που θα του τεθούν. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να έχουμε διαφορετικό μισθό για κάθε εργαζόμενο και να αποδομείται κάθε ενιαιότητα. Θα δημιουργηθεί ανταγωνισμός μεταξύ συναδέλφων και θα έχουμε φαινόμενα ανθρωποφαγίας, ενώ αποδομούνται τα συνδικάτα. Όπου κατανοήθηκε από τους εργαζόμενους τι πρόκειται να συμβεί με το πολυνομοσχέδιο, ήταν λογικό να υπάρχει συμμετοχή στην απεργία και τις κινητοποιήσεις.

Ε.Π.: Αντιμετωπίσατε πίεση κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεών σας από άλλες κοινωνικές ομάδες;

Π.Κ.: Ήταν από τις λίγες φορές που δεν λειτούργησε καθόλου ο λεγόμενος «κοινωνικός αυτοματισμός». Ακόμα και οι όποιες μεμονωμένες διαμαρτυρίες ήταν απειροελάχιστες.

Ε.Π.: Ποια ήταν η συμμετοχή των εργαζομένων στις κινητοποιήσεις και τι συμπεράσματα βγαίνουν από αυτή; 

Π.Κ.: Στον αγώνα αυτό, κυριάρχησε η μορφή της κατάληψης, μορφή που απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα μετά τις 3 Οκτώβρη. Η απεργία διαρκείας έχει όρια, πιο σωστό είναι να μιλάμε για κινητοποιήσεις διαρκείας με πολύμορφες δράσεις που μπορούν να είναι αποτελεσματικές αν πραγματοποιούνται στη βάση ενός σχεδιασμού. Από κάποιες δυνάμεις λοιδορήθηκε η μορφή της κατάληψης γιατί δεν χάνονταν τα μεροκάματα. Όμως, δεν μπορούμε να απεμπολούμε καμία μορφή κινητοποίησης αρκεί να είναι αποτελεσματική και πρέπει να επιδιώκουμε να μην ματώνει ο κόσμος όταν αγωνίζεται π.χ. πρέπει να απαιτούμε να καταβάλλονται από την εργοδοσία τα μεροκάματα της απεργίας.
Στις καταλήψεις υπήρχε μεγάλη συμμετοχή, τόσο στις χωματερές και τα γκαράζ όπου έπρεπε να έχουμε κατάληψη όλη τη μέρα με βάρδιες για να φυλαχτούν τα μηχανήματα, αλλά και στις καταλήψεις των υπόλοιπων κτιρίων και υπηρεσιών που διαρκούσαν μέχρι τις 5. Η δικιά μου εμπειρία είναι ότι το 80 με 90% των εργαζομένων συμμετείχε στην κατάληψη των κτιρίων. Η κατάληψη βοήθησε στο να απελευθερωθεί κόσμος και να ανοιχτούν συζητήσεις πάνω σε όλα τα ζητήματα, κάτι που δεν μπορεί να γίνει σε μία συνέλευση και πολύ περισσότερο κατά το 8ωρο της δουλειάς.
Θεωρώ σημαντική τη μορφή της κατάληψης γιατί μπλοκάρει τις λειτουργίες του κράτους και διαμορφώνει μια κατάσταση διαρκούς συνέλευσης των εργαζομένων. Στις καταλήψεις δημαρχείων και χώρων εργασίας, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έκριναν και αποφάσιζαν για το τι θα πρέπει να λειτουργήσει και τι όχι. Η μορφή αυτή των αγώνων συνέβαλε και στη συμμετοχή του κόσμου στις πανεργατικές απεργίες και τις συγκεντρώσεις. Στη διαδήλωση της 19ης Οκτώβρη με τα μπλοκ της ΠΟΕ-ΟΤΑ διαδήλωσαν πάνω από 15.000 εργαζόμενοι.
Έχουμε υποχρέωση την εμπειρία αυτών των κινητοποιήσεων να την αναδείξουμε και να τη συζητήσουμε τώρα που είναι ακόμα πρόσφατα τα γεγονότα.

Ε.Π.: Τι προοπτική μπορούσε να έχει αυτός ο αγώνας; Ποιες προσπάθειες έγιναν για ένα ευρύτερο ενιαίο αγωνιστικό μέτωπο;

Π.Κ.: Στην ουσία, ένας κλάδος μπήκε μπροστά να δώσει τη μάχη για το σύνολο της εργατικής τάξης. Η μάχη αυτή αποκτούσε πολιτικά χαρακτηριστικά. Για να εμποδιστεί η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου θα έπρεπε να πέσει η κυβέρνηση. Δεν ζητάγαμε εξαίρεση για τον κλάδο, αλλά συνολική απόσυρση του πολυνομοσχεδίου κι έτσι ακόμα και αν η ΠΟΕ – ΟΤΑ δεν τη χαρακτήριζε έτσι, ο αγώνας μας είχε τα χαρακτηριστικά πολιτικής απεργίας. Μια πολιτική απεργία όμως αφορά την τάξη και τις οργανώσεις της. Τα όρια ενός κλάδου είναι συγκεκριμένα και δεν μπορεί από μόνος του να σηκώσει αυτό το βάρος. Μπορεί να είναι προπομπός ή πρωταγωνιστής. Συγκεκριμένα είναι και τα όρια του συνδικαλιστικού κινήματος με την αντίληψη που έχει η πλειοψηφία του. Το λέω αυτό και σε σχέση με την ΠΑΣΚΕ – ΟΤΑ που έχει φύγει από το ΠΑΣΟΚ και έχει κόψει τους δεσμούς της με την υπόλοιπη ΠΑΣΚΕ. Γίνανε προσπάθειες συντονισμού με άλλες Ομοσπονδίες, αλλά δεν βγήκε τίποτα.

Ε.Π.: Πως έκλεισε η απεργία; Υπήρξαν διαφορετικές προτάσεις στην απόφαση για αναστολή της απεργίας; Τι παρακαταθήκες αφήνει αυτός ο αγώνας;

Π.Κ.: Στις 20 Οκτώβρη πάρθηκε απόφαση για νέα 24ωρη απεργία στις 21/10 και πραγματοποίηση γενικών συνελεύσεων για να συζητηθεί το θέμα της κλιμάκωσης. Όπως φάνηκε από τις συνελεύσεις, αλλά και από τη σύσκεψη των Δ.Σ. των σωματείων που έγινε την ίδια μέρα, ο κλάδος μοιράστηκε. Υπήρχε ένα μέρος των σωματείων που ήρθε στη σύσκεψη και ήταν υπέρ της συνέχισης των κινητοποιήσεων, ένα μικρότερο τμήμα που ήθελε να σταματήσουμε και ένα κομμάτι που ήθελε συνέχιση με άλλες μορφές και σε συντονισμό με άλλους κλάδους.
Μπορεί να μη νικήσαμε, πιστεύω όμως ότι είναι σημαντικό ότι ο κόσμος δεν γύρισε στη δουλειά με σκυμμένο το κεφάλι. Από την άλλη κατανοεί βέβαια και τη δύναμη που έχει το κράτος. Θεωρώ επίσης, πολύ σημαντικό ότι έληξε η επιστράτευση τόσο γρήγορα. Είχαμε στο παρελθόν περιπτώσεις όπου παραμέναμε σε καθεστώς επιστράτευσης επί μήνες και σε μία περίπτωση επί ενάμιση χρόνο. Η εξέλιξη αυτή ήταν συμβιβασμός και από τη μεριά της κυβέρνησης και δείχνει το φόβο που δημιούργησε στο αστικό κράτος η διάρκεια της κινητοποίησης. Η Ομοσπονδία είχε ζητήσει για να λήξει η απεργία να αρθεί η επιστράτευση, να φύγουν τα ΜΑΤ από τη χωματερή και να σταματήσει το μάζεμα των σκουπιδιών από τους ιδιώτες.

Ε.Π.: Τι παρακαταθήκες αφήνει αυτός ο αγώνας;

Π.Κ.: Νομιμοποιήθηκε στη συνείδηση των εργαζομένων το ότι μπορούν να καταλύουν, να εμποδίζουν, να μπλοκάρουν τη λειτουργία του κράτους και αυτό είναι όπλο στα χέρια τους. Αυτό δημιούργησε τριγμούς στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Θεωρώ ότι αυτή η εμπειρία θα οδηγήσει σε επανάληψη αγώνων με αυτήν τη μορφή, καθώς μπορεί να είναι αποτελεσματική και απαιτεί καθημερινή συμμετοχή των εργαζόμενων. Οι πολιτικές εξελίξεις εν μέρει καθορίστηκαν και από αυτόν τον αγώνα.

Ε.Π.: Τι εκτίμηση κάνεις για τη φάση στην οποία μπαίνουμε. Πως πρέπει να σταθεί το εργατικό κίνημα απέναντι στη νέα κυβέρνηση;

Π.Κ.: Νομίζω ότι γίνεται κατανοητό από πλατιά κομμάτια εργαζομένων το γιατί η αστική τάξη επέλεξε αυτήν τη λύση. Η προηγούμενη κυβέρνηση ταρακουνήθηκε και από τη λαϊκή αντίδραση στις 28 Οκτωβρίου, αλλά και από τις καταλήψεις του προηγούμενου διαστήματος.
Μπαίνουμε στην περίοδο εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και σε περίοδο βαρύ χειμώνα και κυριολεκτικά, αλλά και πολιτικά για την εργατική τάξη. Η αστική τάξη φοβάται ότι θα υπάρξει ανασυγκρότηση του κινήματος της εργατικής τάξης και γι’ αυτό επέλεξε αυτήν τη λύση. Πιστεύω ότι για ένα διάστημα οι εργαζόμενοι θα «καθίσουν», κάτω από το βάρος της τεράστιας προπαγάνδας που θα συνοδεύσει το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης.
Πρέπει να αξιοποιηθεί η αγωνιστική εμπειρία του τελευταίου διαστήματος και να ξεκαθαριστούν και οι πολιτικοί στόχοι, ώστε να υπάρξει πολιτική απεργία για την πτώση της νέας «τρικολόρ» κυβέρνησης. Εκτός από το «¨Όχι» στην κυβέρνηση πρέπει να περιγράφονται και μια σειρά αιτήματα και στόχοι του κινήματος, να διατυπωθεί ένα μεταβατικό πρόγραμμα που να γίνεται κατανοητό από τους εργαζόμενους ότι αφορά τις ζωές μας. Αν δεν το κάνουμε αυτό αυτήν την περίοδο, θα είμαστε πίσω από τις εξελίξεις.
Αυτό που φάνηκε από τις συζητήσεις που γίνονταν κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων, είναι πως το ερώτημα που έμπαινε από τους εργαζόμενους ήταν: Πέφτει η κυβέρνηση και μετά τι; Ο κόσμος είναι εγκλωβισμένος στην κοινοβουλευτική λογική, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να αποδομεί το κράτος μπλοκάροντας τις λειτουργίες του. Έβαζε το θέμα ποιος θα έρθει μετά τον Παπανδρέου κι εννοούσε ποιος θα νικήσει στις εκλογές.
Τέλος, κορυφαίο για μένα ζήτημα είναι η ανεργία και η οργάνωση της πάλης των ανέργων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Αν δεν αντιμετωπίσουμε το θέμα τώρα θα μας πάρει φαλάγγι. Στο Δημόσιο πρέπει να οργανώσουμε την αντίδρασή μας στις απολύσεις, καθώς με τις συγχωνεύσεις οργανισμών και τις καταργήσεις θέσεων οι απολύσεις θα είναι πολύ περισσότερες από 30.000 που λένε μέχρι τώρα.

Απάντηση στη δολοφονία του Δημήτρη Κοτσαρίδη

Π.Κ.: Θεωρώ εγκληματική τη στάση του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος και των ταξικών δυνάμεων που δρουν στο εσωτερικό του, απέναντι στη δολοφονία του συναδέλφου Κοτσαρίδη. Είχαμε έναν νεκρό ως συνδικαλιστικό κίνημα και δεν καταφέραμε να τιμήσουμε τη μνήμη του με μια μεγάλη διαδήλωση καταδίκης του αυταρχισμού και των ορδών – κρατικών και παρακρατικών – του Παπουτσή. Όσο και να χρεώνουμε στο ΠΑΜΕ ότι δεν σήκωσε το θέμα, ούτε οι υπόλοιποι καταφέραμε να κάνουμε τίποτα μέχρι σήμερα. Το ζήτημα παραμένει ανοιχτό. Έστω και τώρα να κάνουμε μια εκδήλωση και να μην περάσει το θέμα έτσι. Δεν μπορεί να έχει νεκρό η εργατική τάξη από την κρατική βία και να μην γίνεται τίποτα.

24/9/11

Ώρα μάχης - Διαγραφή του χρέους - Εργατική Κυβέρνηση



Ώρα μάχης - Διαγραφή του χρέους - Κάτω το μνημόνιο - Κάτω η κυβέρνηση Παπανδρέου

Στο προσκήνιο η προοπτική της εργατικής κυβέρνησης, της εξουσίας της εργατικής τάξης

Να κλείσουμε το δρόμο στους ελιγμούς της αστικής τάξης και των κομμάτων της

   Η κοινωνική οργή που εκδηλώθηκε όλη την προηγούμενη χρονιά στα πανεργατικά συλλαλητήρια, βρήκε πλέον μόνιμη θέση στην πλατεία Συντάγματος και στις κεντρικές πλατείες όλων σχεδόν των πόλεων της χώρας. Από το μέγεθος των συγκεντρώσεων, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι οι πλατείες γεμίζουν από κόσμο που στις τελευταίες εκλογές στήριξε κάποιο από τα δύο κόμματα εξουσίας και ιδιαίτερα από κόσμο που ψήφισε ΠΑΣΟΚ. Τα γεγονότα αυτά δείχνουν ότι ο χρόνος της παρούσας κυβέρνησης είναι πλέον περιορισμένος.

   Περιορισμένες είναι όμως και οι επιλογές της αστικής τάξης. Επιδίωξή της είναι να αποφύγει τη χρεοκοπία – εξέλιξη που θα συνιστούσε πλήγμα στα συμφέροντά της - αλλά και να ενισχύσει τη θέση της στον – οξυμένο λόγω κρίσης - διεθνή κεφαλαιοκρατικό ανταγωνισμό. Σήμερα κινείται αποφασιστικά στη γραμμή του μνημονίου, επιδιώκοντας να διευρύνει τις κατακτήσεις του τελευταίου έτους και να παγιώσει το συσχετισμό σε βάρος της εργατικής τάξης και του κινήματός της. Ο δρόμος αυτός αποδίδει άμεσα και μακροπρόθεσμα οφέλη στους κεφαλαιοκράτες, όμως αποσαθρώνει το κομματικό σύστημα, διογκώνει επικίνδυνα τη δυσαρέσκεια της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων, εγκυμονεί την πιθανότητα κοινωνικών εκρήξεων και μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την αστική εξουσία. Οι πιθανοί ελιγμοί σε αυτήν την κατεύθυνση είναι πολύ συγκεκριμένοι: κυβέρνηση συνεργασίας ή κυβέρνηση προσωπικοτήτων πάντα στη γραμμή του μνημονίου, χωρίς να αποκλείεται από τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και η πιθανότητα καλυμμένης ή ανοιχτής δικτατορίας, ιδιαίτερα στην περίπτωση που θα έχουν να αντιμετωπίσουν μια κοινωνική εξέγερση.

   Ο άλλος δρόμος, που πλασάρεται κυρίως από τη Νέα Δημοκρατία, είναι η περίφημη επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, δηλαδή η χαλάρωση των ρυθμών εφαρμογής της αντεργατικής πολιτικής και η αναστήλωση κάποιων από τις διαρρηγμένες κοινωνικές συμμαχίες π.χ. με τμήματα της μικρής αστικής τάξης που σήμερα καταστρέφεται εξ’ αιτίας της συρρίκνωσης της εσωτερικής αγοράς. Μια τέτοια επιλογή απαιτεί ανάλογες εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο. Τέτοια εξέλιξη είναι η άρνηση της νεοεκλεγείσας ιρλανδικής κυβέρνησης να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις της Ε.Ε. μπαίνοντας ουσιαστικά σε μια επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου που είχε συμφωνήσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Αυτή η πολιτική δεν ευνοείται σήμερα από τη διεθνή οικονομική συγκυρία, αλλά ούτε βρίσκει στήριξη από την αστική τάξη, η οποία επιδιώκει να αποκομίσει τα μέγιστα δυνατά οφέλη από τη σημερινή πολιτική, ιδιαίτερα όσο οι αντιδράσεις δείχνουν διαχειρίσιμες.

   Ωστόσο, φαίνεται ότι τα πράγματα πλησιάζουν γρήγορα σε οριακό σημείο. Οι αντοχές και οι εφεδρείες των αστικών κομμάτων εξαντλούνται. Με βάση τις δημοσκοπήσεις, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται πλέον σε ελεύθερη πτώση χάνοντας 1 στους 2 ψηφοφόρους του μέσα σε λιγότερο από 2 χρόνια. Το πλέον ανησυχητικό όμως για την κυβέρνηση, δεν είναι η δημοσκοπική κατάρρευση του κυβερνώντος κόμματος, αλλά τα ρήγματα στο μακρύ χέρι του ΠΑΣΟΚ στο συνδικαλιστικό κίνημα, την ΠΑΣΚΕ, που εδώ και μερικά χρόνια αποτελεί το βασικό – αν όχι το μοναδικό – μηχανισμό στήριξης του ΠΑΣΟΚ. Η δήλωση της ΠΑΣΚΕ στην ΠΟΕ-ΟΤΑ ότι δεν έχει πλέον καμία σχέση με το κόμμα από το οποίο προέρχεται και η ανακοίνωση της ομοσπονδίας στην οποία ανακοίνωνε τη συμμετοχή της στη σύσκεψη του συντονισμού σωματείων, καλώντας και τα σωματεία μέλη της να συμμετέχουν, είναι ίσως το πιο σοβαρό ρήγμα στην ΠΑΣΚΕ από το 1985. Στη φθορά του ΠΑΣΟΚ αντανακλάται η ρήξη των κοινωνικών συμμαχιών της αστικής τάξης με μεσαία στρώματα, τμήματα των μισθωτών και – σε ορισμένες περιπτώσεις – και με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία χάνει το έδαφος πάνω στο οποίο μπορούσε να κάνει πολιτική και να αναπαράγεται. Από τη φθορά της κυβέρνησης δεν επωφελείται η Νέα Δημοκρατία, κατά τρόπο που να συγκροτεί ένα ρεύμα με δυναμική τέτοια που να της επιτρέπει να διεκδικήσει την επάνοδο στην κυβερνητική εξουσία.

   Ούτε η Αριστερά όμως ενισχύεται τόσο ώστε να μπορεί να αποτελέσει δύναμη διεκδίκησης της κυβερνητικής εξουσίας κι αυτό έχει να κάνει με την αδυναμία όλων των βασικών συνιστωσών της να διατυπώσουν μια ολοκληρωμένη πρόταση που να συνοδεύεται από μια ανάλογη τακτική. Αυτό, καθιστά την επιρροή της Αριστεράς, αλλά και τα ίδια τα κόμματά της, ευάλωτα σε κινήσεις αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος και ιδιαίτερα στην περίπτωση που επιλεγεί από την αστική τάξη η γραμμή της «επαναδιαπραγμάτευσης». Με μια τέτοια γραμμή, η αστική τάξη θα επιδιώξει – και σε μεγάλο βαθμό θα κατορθώσει - να ενσωματώσει τμήματα της δυσαρέσκειας, αλλά και πολιτικές συλλογικότητες που αναζητούν μια «εφικτή λύση» στα πλαίσια του συστήματος. Ταυτόχρονα, θα προσπαθήσει να απομονώσει δυνάμεις που διατυπώνουν ολοκληρωμένες λύσεις για το απώτερο μέλλον, χωρίς να τις συνδέουν με πολιτική πρόταση και γραμμή για το παρόν.

   Οι εξελίξεις του τελευταίου έτους, διαμόρφωσαν ευνοϊκό έδαφος για να τεθεί το ζήτημα της ταξικής εξουσίας. Το μεταβατικό πρόγραμμα που συνιστά την εργατική απάντηση στην κρίση, συνιστά μια απάντηση σε αυτό το ζήτημα. Το πρόγραμμα αυτό από μόνο του, δεν απαντά όμως στο ποιος μπορεί να το υλοποιήσει. Το ερώτημα αυτό τίθεται εκ των πραγμάτων σε όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς που διατυπώνουν προγράμματα από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και προκαλεί συζήτηση στο εσωτερικό τους, τριγμούς και διαφοροποιήσεις. Απάντηση στο ερώτημα δίνει η γραμμή της εργατικής κυβέρνησης, η οποία πλέον συναντά αποδοχή και από ανένταχτους αγωνιστές, αλλά και από οργανωμένες δυνάμεις. Η συμφωνία στην κατεύθυνση αυτή, στο πρόγραμμα και στην τακτική που συμπυκνώνεται στο σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης, πρέπει άμεσα να αποκρυσταλλωθεί και σε πολιτικό μέτωπο.

   Τέλος, τον πιο κρίσιμο ρόλο στις εξελίξεις θα τον παίξει η εργατική τάξη και το κίνημά της. Ο απεργιακός κύκλος που ξεκίνησε με την απεργία σε πρώην ΔΕΚΟ και τράπεζες στις 9 Ιούνη και συνεχίζεται με την πανεργατική απεργία της 15ης Ιούνη, άνοιξε κάτω από την πίεση των εξελίξεων και δεν πρέπει να επιτραπεί στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να τον κλείσει αμαχητί. Οι συγκεντρώσεις στις πλατείες πρέπει να συνδεθούν με τα συνδικάτα και να πιέσουν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις για την οργάνωση ενός μαχητικού απεργιακού αγώνα διαρκείας ενάντια στην κυβέρνηση και το μνημόνιο. Η μαχητική δράση της εργατικής τάξης στην κατεύθυνση αυτή, θα επιταχύνει τις εξελίξεις, θα περιορίσει ακόμα περισσότερο το πεδίο ελιγμών των κεφαλαιοκρατών και θα ενισχύσει την προσπάθεια των συνειδητών επαναστατικών δυνάμεων να καθορίσουν τις εξελίξεις.

31/7/11

Μειώσεις μισθών 40% από τη διοίκηση των Ελληνικών Πετρελαίων (ΕΛΠΕ)




Η διοίκηση των ΕΛΠΕ ζητάει μειώσεις μισθών μέχρι 40%, με έναντι πληρώνονται οι εργάτες στα ναυπηγεία Ελευσίνας. Οι εργαζόμενοι να βγάλουν τα συμπεράσματα τους.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει συσσωρευτεί μια εμπειρία αγωνιστικών κινητοποιήσεων στην περιοχή του Θριασίου. Αυτή αξίζει να αναλυθεί όχι αφηρημένα αλλά για να βγάλουμε συμπεράσματα σχετικά με το ποια κατεύθυνση πρέπει να πάρει το κίνημα των εργαζομένων της περιοχής στην εποχή του μνημονίου.
Η πιο σημαντική τέτοια εμπειρία είναι αυτή των ΕΛΠΕ στα οποία η εταιρία πρότεινε νέα επιχειρησιακή σύμβαση, που προβλέπει μειώσεις της τάξης του 40% και συνδέει τις αποδοχές με την παραγωγικότητα. Επίσης προκείμενου να μειώσει το κόστος πρότεινε αλλαγές σχετικά με την επάνδρωση των νέων εγκαταστάσεων, που θέτουν σε κίνδυνο την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι στα ΕΛΠΕ έχουν ήδη πραγματοποιήσει μια 10ήμερη απεργία, επιχείρησαν να πραγματοποιήσουν μια δεύτερη 10 ήμερη, που όμως την δεύτερη μέρα χαρακτηρίστηκε παράνομη και καταχρηστική και ανεστάλη. Από τις 19/5 θα πραγματοποιήσουν τέσσερις 24ωρες απεργίες. Σημειωτέον ότι λόγω της παραγωγικής διαδικασίας των διυλιστηρίων μια απεργία προκειμένου να δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στην παραγωγή πρέπει να διαρκεί πάνω από 7 ημέρες.
Τα ΕΛΠΕ έχουν ανακοινώσει ότι τα καθαρά τους κέρδη το 2010 έφτασαν τα 180 εκατομμύρια ευρώ. Αυτό συνέβη παρά τη μείωση της ζήτησης στα πετρελαιοειδή προϊόντα κατά 14%. Η εταιρία παραμένει κερδοφόρα ακόμα σε εποχή κρίσης, όχι όμως όσο κερδοφόρα όσο θα ήθελαν τα στελέχη της εταιρίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο δικαστήριο κατά την εκδίκαση της αγωγής που κατάθεσε η εταιρία εναντία στις απεργιακές κινητοποιήσεις της Ομοσπονδίας Πετρελαιοειδών, στελέχη της εταιρίας ανέφεραν ότι τα κέρδη είναι μικρά σε σχέση με το επενδυμένο κεφάλαιο (ποσοστό περίπου 2,5%). Η εταιρία είχε ανακοινώσει τις προθέσεις της χρόνια πριν. Θέλει να κάνει τη μεταβίβαση της διοίκησης στον όμιλο Λάτση έχοντας ξεμπλέξει από εργατικές κατακτήσεις. Σήμερα εκμεταλλεύεται την κρίση προκειμένου να χτυπήσει εργατικά δικαιώματα. Η πλειοψηφία του επιχειρησιακού Σωματείου που πρόσκειται στην ΠΑΣΚΕ αντί να προετοιμάσει και να θέσει σε θέση μάχης το Σωματείο, όλο το προηγούμενο διάστημα το καθησύχαζε λέγοντας ότι τίποτα δεν θα συμβεί και ότι η κρίση δεν θα αγγίξει τους εργαζόμενους στα ΕΛΠΕ. Παρ' όλη την λαίλαπα των αντεργατικών μέτρων έσπερνε τον εφησυχασμό και δεν συμπαραστάθηκε, δεν έδειξε έμπρακτη αλληλεγγύη σε κανένα σωματείο ή κλάδο που αγωνιζόταν. Μόνο όταν τα μέτρα έφτασαν στα ΕΛΠΕ οργάνωσαν μια απεργία που την σταμάτησαν όταν η εργοδοσία τους είπε το απίθανο επιχείρημα ότι ”δεν συζητά με απεργούς”.
Άρα ένα συμπέρασμα είναι ότι κάθε Σωματείο ανεξάρτητα εάν η εταιρία είναι κερδοφόρα ή όχι πρέπει να προετοιμαστεί και να μπει σε θέση μάχης. Η κρίση θα μας πιάσει όλους και μπορεί να απαντηθεί μόνο μέσα από την ενότητα. Το εργατικό κέντρο Ελευσίνας αρνήθηκε να πάρει μια απόφαση στήριξης της δεύτερης απεργίας των ΕΛΠΕ όταν το δικαστήριο την έκρινε παράνομη, με αποτέλεσμα το Σωματείο να κάνει πίσω και η απεργία να ανασταλεί. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να περιμένουν από τους ενσωματωμένους κρατικοδίαιτους γραφειοκράτες να τους οργανώσουν. Ένας δρόμος υπάρχει, αυτός του γνήσιου συντονισμού Σωματείων. Η αναγκαιότητα του θα επανέρχεται διαρκώς.
Ένα άλλο συμπέρασμα είναι ότι οι εργαζόμενοι στα ΕΛΠΕ είναι περισσότερο ευάλωτοι λόγω της τακτικής των επιδομάτων, που κυριαρχούσε στον κλάδο τους αλλά και γενικότερα στον δημόσιο τομέα για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι εργαζόμενοι έχουν μικρό βασικό μισθό, ο οποίος ανεβαίνει με επιδόματα (ο αριθμός τους είναι γύρω στα 34) έτσι η σημερινή περικοπή των επιδομάτων σημαίνει συνολική μείωση των αποδοχών γύρω στο 40%. Τα ΕΛΠΕ είναι μια εταιρία σε νευραλγικό χώρο στρατηγικής σημασίας και με τα διάφορα επιδόματα η πολιτική ηγεσία προσπαθούσε να κρατά ένα κομμάτι των εργαζομένων χειραγωγημένο και εξαγορασμένο. Για να πετύχουν αυξήσεις στους βασικούς μισθούς οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να έχουν άλλου είδους σωματεία, κίνημα, αγώνες αλλά και ενότητα με άλλους κλάδους. Αυτό δεν υπήρχε ούτε τότε αλλά ούτε και σήμερα γι αυτό και οι εργαζόμενοι είναι εύκολος στόχος.
Ένα τρίτο συμπέρασμα είναι ότι στην περίοδο της κρίσης όποιος έχει αυταπάτες για το ρόλο του κράτους και των δικαστηρίων στην ουσία σαμποτάρει την προοπτική οποιασδήποτε κατάκτησης. Ο πρόεδρος της ΠΑΣΚΕ στα ΕΛΠΕ δήλωνε πως “δε θα συμμετέχει σε παράνομες απεργίες”. Το ψέμα ότι το κράτος είναι δήθεν ουδέτερο και απλά ρυθμίζει τις σχέσεις ανάμεσα σε εργοδότες και εργαζόμενους σήμερα δεν μπορεί να σταθεί. Όταν ένας αγώνας γίνεται απειλητικός για τα σχέδια τους κρίνεται αυτόματα παράνομος. Οι εργαζόμενοι πρέπει να το πάρουν απόφαση και να οικοδομήσουν τις προϋποθέσεις προκειμένου να έρχονται σε αντιπαράθεση με τους κρατικούς μηχανισμούς και να νικούν. Απαραίτητη προϋπόθεση για αυτό είναι ο αγώνας να μην μένει στα πλαίσια του εργοστασίου αλλά να επιδιώκεται κοινή ευρύτερη πάλη.
Στη Βιβεχρώμ ένα άλλο κερδοφόρο εργοστάσιο της περιοχής η εταιρία πρότεινε στους οδηγούς να απολυθούν και με τις αποζημιώσεις να αγοράσουν τα φορτηγά και τις άδειες και να τους μετατρέψει σε εργολάβους. Έτσι οι μόνιμες θέσεις εργασίας θα μειωθούν και οι εργαζόμενοι θα διασπαστούν. Το ΔΣ του σωματείου και εκεί έλεγε ότι η κρίση δεν θα τους αγγίξει. Μετά από Γενική Συνέλευση το Σωματείο προχώρησε σε στάση εργασίας η οποία ήταν επιτυχημένη. Η διοίκηση του εργατικού κέντρου Ελευσίνας περιορίστηκε στην παρουσία της για μισή ώρα στον χώρο της στάσης. Καμία έμπρακτη αλληλεγγύη, καμία προσπάθεια να εμπλέξουν τους εργαζόμενους της περιοχής προκειμένου να δοθεί ο κοινός αγώνας.
Τα ναυπηγεία Ελευσίνας προχωράνε σε ελεγχόμενη πτώχευση προκειμένου να μην μπορούν να διεκδικήσουν τα χρωστούμενα οι προμηθευτές τους. Καθυστερούν την μισθοδοσία στους εργαζομένους, τους δίνουν έναντι 200-300 ευρώ τη φορά. Το ΔΣ του Σωματείου που ελέγχεται από την ΠΑΣΚΕ καθησυχάζει τους εργαζόμενους και τους λέει ότι μετά από παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις το υπουργείο υποσχέθηκε ότι θα προχωρήσει σε νέες παραγγελίες οπλικών συστημάτων από το Ναυπηγείο και ότι το πρόβλημα θα λυθεί. Οι εργαζόμενοι απλά πρέπει να κάνουν υπομονή. Το ίδιο έργο παιγμένο ακόμα μια φορά σε επανάληψη με τους ιδίους πρωταγωνιστές αλλά με θύματα πάντα τους εργαζόμενους. Όμως τα πράγματα σιγά σιγά αλλάζουν, πλησιάζει η ώρα που οι εργαζόμενοι θα πετάξουν τη σκουριά του ξεπουλημένου συνδικαλισμού από πάνω τους και θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

8/7/11

Η Ελλάδα κάνει μια πολιτική λιτότητας όπως η Γερμανία την εποχή του Brüning


του Alexander Gauland

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Der Tagesspiegel» στις 27.06.2011
Πρώτη μετάφραση: Εμμανουήλ Σαρίδης 
αναδημοσιεύεται από την ιστοσελίδα INPRECOR
Τί θα λέγατε, αγαπητοί αναγνώστες αυτής της στήλης, για το ακόλουθο δραστικό πρόγραμμα λιτότητας; «Οι κοινωνικές αδικίες του εν λόγω Κανονισμού έχουν, στην πραγματικότητα, υπερβεί και τις χειρότερες προσδοκίες. Ανάπηροι και βετεράνοι πολέμου πήραν χαμηλότερες συντάξεις. Τα ποσά για την ασφάλιση ανεργίας έχουν μειωθεί κατά μέσο όρο δέκα έως δώδεκα τοις εκατό, και κατά συνέπεια μειώθηκαν αυτόματα και τα ποσά κοινωνικών παροχών της Φροντίδας Κρίσεως, δηλαδή του δικτύου ασφαλείας που προορίζεται για τους ανέργους, όταν αυτοί, μετά τη συμπλήρωση 26 εβδομάδων, σε ιδιαίτερα αρνητικές συνθήκες για την αγορά εργασίας, δεν έχουν πλέον δικαίωμα να λαμβάνουν την κύρια υποστήριξη ή αν δεν είχαν δουλέψει αρκετά, μετά από 39 εβδομάδες, δεν μπορούν να ενταχθούν στο πρόγραμμα της κύριας υποστήριξης.
Επειδή αυτή η μείωση των επιδοτήσεων δεν αρκούσε για να καλύψει το έλλειμμα, ο Κανονισμός προέβλεπε έναν νέο φόρο κρίσης, ο οποίος έπρεπε να καταβληθεί υπό την μορφή πρόσθετης επιβάρυνσης του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων. Καταργήθηκε επίσης η επιστροφή του αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου εισοδήματος. Οι υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι έπρεπε να δεχθούν για άλλη μια φορά περικοπές των αποδοχών τους, οι οποίες, ανάλογα με το ύψος της αμοιβής και την εκάστοτε επαγγελματική κατηγορία ανέρχονταν από  8 έως 4 τοις εκατό του προηγούμενου μισθού. Οι μειώσεις αυτές των μισθών και η κατάργηση της επιστροφής του φόρου εισοδήματος έγιναν πρωτίστως για να βοηθηθούν οι κοινότητες που είχαν να επωμισθούν την αύξηση των παροχών κοινωνικής πρόνοιας – το χαμηλότερο επίπεδο ανεργίας, στο οποίο περιερχόταν κανείς αν δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις για την παροχή βοήθειας από την Φροντίδα κρίσεως» .
Ναι, φυσικά, θα πείτε, αυτά τα είπε ο Έλληνας Πρωθυπουργός Παπανδρέου στους Έλληνες και στους διεθνείς πιστωτές τους. Μέγα λάθος. Αυτά είναι η περίληψη του δευτέρου Διατάγματος για την στήριξη της Οικονομίας και των Οικονομικών της 6ης Ιουνίου 1931, όπως την γράφει ο Heinrich August Winkler στο βιβλίο του για την ιστορία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Όπως ο Παπανδρέου σήμερα, έτσι και τότε ο Heinrich Brüning προσπαθούσε με μια πολιτική ύφεσης να πείσει τους πιστωτές της Γερμανίας για την καλή θέληση της χώρας και της κυβέρνησης της στο θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Προτού ακόμη ο Brüning πετύχει το στόχο του – «λίγότερο από 100 μέτρα από τη γραμμή του τερματισμού» – ανατράπηκε από έναν κάποιο Adolf Hitler, ο οποίος ύστερα από ένα σύντομο ιντερμέτζο, ανέλαβε τα ηνία του κράτους.
Εγω βέβαια δεν θέλω να κάνω μια σύγκριση που θα έφθανε στο να εμφανίσει στην Αθήνα τον κίνδυνο ενός  Hitler. Είναι όμως αναμφισβήτητα γεγονός, ότι εμείς προφανώς δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από την ιστορία. Διότι όπως η αντιπληθωριστική πολιτική του Brüning δεν οδήγησε στην οικονομική ανάκαμψη, έτσι και το ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας δεν πρόκειται να αποφέρει τίποτα. Αντί με την μείωση του χρέους και την μερική πτώχευση της χώρας να μπορέσει να πάρει η χώρα μια ανάσα, θα τεθεί σε εφαρμογή εκείνη η πολιτική λιτότητας του Brüning, η οποία είναι μόνο προς το συμφέρον των διεθνών τραπεζών και της σταθερότητας του Ευρώ. Μια πολιτική που δε δημιούργησε πουθενά νέες θέσεις εργασίας και υψηλότερα φορολογικά έσοδα.
Το ερώτημα παραμένει, γιατί δεν μαθαίνουμε τίποτα από την ιστορία και κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά; Η απάντηση είναι ότι αυτό συμβαίνει γιατί, στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι τράπεζες έμαθαν να βάζουν τα συμφέροντά τους υπεράνω των συμμετεχόντων εθνών και κρατών, και να ζωγραφίζουν στον τοίχο κινδύνους, που οι ίδιες προκάλεσαν. Σπάνια η χρήση του ορισμού της έννοιας της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ήταν τόσο δικαιολογημένος, όσο στην περίπτωση της Ελλάδος. Το σχέδιο που υπάρχει για τη χώρα, δεν θα πάει καλά. Και το κόστος της αποτυχίας του θα είναι πολύ ακριβό – δυστυχώς όχι για τις τράπεζες, αλλά για τον ευρωπαίο φορολογούμενο.
  • Φροντίδα Κρίσης: Πρόκειται για τον Νόμο περι ανέργων (Gesetz über die Krisenfürsorge für Arbeitslosehttp://www.chroniknet.de/daly_de.0.html?year=1926&month=11&day=21)
    που ψηφίσθηκε στις 21.11.1926 και ήταν συστατικό στοιχείο του προγράμματος λιτότητας που επέβαλε η τότε κυβέρνηση.
  • Ο όρος Κανονισμός (Verordnung) είναι το ίδιο με το Μνημόνιο του Γ.Α. Παπανδρέου.

4/7/11

Φλερτάροντας με τον θάνατο.


Έχω καλύψει συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία σε διάφορα μέρη του κόσμου εκτός της Ελλάδας, όπως στην Αργεντινή, την Ιταλία, τη Βολιβία και το Μεξικό. Ειδικά στο Μεξικό, οι αστυνομικοί όπως γνωρίζουν πολλοί, θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι  και διεφθαρμένοι.  Όμως αυτό που έζησα και κατέγραψα τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου χθες Τετάρτη 29/6 στο Σύνταγμα, ξεπερνάει σε αγριότητα κάθε όριο. Η Ελληνική αστυνομία παίρνει δίκαια και με διαφορά το βραβείο βαρβαρότητας. Μιας βαρβαρότητας που καμία σχέση δεν είχε με καταστολή αλλά ήταν ένα συνεχές φλερτ με τον θάνατο.
Από θαύμα δεν θρηνήσαμε νεκρούς. Και ο κ. Παπουτσής θα πρέπει να ανάψει λαμπάδα στον Θεό που πιστεύει, καθώς μόνο στην καλή του τύχη θα πρέπει να αποδοθεί το γεγονός ότι δεν απολογείται σήμερα για θύματα.
Το σχέδιο εκκένωσης της πλατείας Συντάγματος τις δύο τελευταίες μέρες, ήταν ένα “γιουρούσι” όπως εύστοχα παρατήρησε ο Αϊμάν, Ισπανός δημοσιογράφος που εργάζεται για το Al Jazeera. Ένα γιουρούσι, εναντίον όλων και όποιον πάρει ο χάρος. “Μα καλά τι αστυνομία είναι αυτή που έχετε;” με ρώτησε αγανακτισμένος. “Είστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον ακόμα”  μου είπε με νόημα χαμογελώντας.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Περίπου στη 13.30 υπάρχει πολύς κόσμος συγκεντρωμένος μπροστά από την Βουλή. Δεν είναι κουκουλοφόροι. Δεν πετάνε πέτρες. Είναι γέροι, νέοι, γυναίκες, άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι που φωνάζουν συνθήματα, ρίχνουν την γνωστή μούντζα προς το κοινοβούλιο, και οι πιο θερμόαιμοι μπροστά – μπροστά άντε να εκτοξεύουν καμιά βρισιά εναντίον των αστυνομικών και να κουνάνε τα κιγκλιδώματα που έχουν στηθεί μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τίποτα το σημαντικό δηλαδή που να δικαιολογεί αυτό που θα ακολουθήσει. Ξαφνικά από παντού, από δεξιά, από αριστερά και από το κέντρο, αρχίζει μια γενική επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων που απωθούν τους διαδηλωτές προς τα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος.  Φανταστείτε δηλαδή χιλιάδες ανθρώπους να τρέχουν αλλόφρονες  προς ένα στενό άνοιγμα το πλάτος του οποίου δεν ξεπερνά τα δέκα μέτρα. Από πίσω τους τα ΜΑΤ, ρίχνουν μέσα στο πλήθος χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα, προκαλώντας πανικό. Άνθρωποι καίγονται από τις φλόγες, πνίγονται από τα δακρυγόνα δεν βλέπουν μπροστά τους και αρχίζουν να ποδοπατούν ο ένας τον άλλον και να κουτρουβαλούν στα σκαλιά. Υπάρχουν άνθρωποι λιπόθυμοι, άλλοι ποδοπατημένοι μέσ’ τα αίματα. Παρόλα αυτά οι αστυνομικοί δεν αποχωρούν. Χτυπάνε με τα γκλομπς όποιον βρουν μπροστά τους, ανθρώπους δηλαδή που τρέχουν να σωθούν πατώντας ο ένας πάνω στον  άλλον.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Πέρα από την δράση των προβοκατόρων η οποία έχει καταγραφεί σε βίντεο και φωτογραφίες που βγήκαν και θα συνεχίσουν να βγαίνουν τις επόμενες μέρες, πέρα από τους μπαχαλάκηδες την δράση των οποίων απεχθάνομαι και διαφωνώ κάθετα, η πέτρα είναι πλέον εύκολο να φύγει από το χέρι οποιουδήποτε, που τον χτύπησαν, τον ψέκασαν, και είναι άνεργος, άστεγος – ναι, υπάρχουν πλέον νεοάστεγοι – και κάθε μέρα γίνεται φτωχότερος χωρίς να βλέπει διέξοδο από πουθενά.
Δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα βλέποντας μια άνευ προηγουμένου αγριότητα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Ένιωσα τον ίδιο φόβο που έχω νιώσει σε ζόρικες περιοχές του πλανήτη. Ένιωσα τον φόβο του θανάτου. Καθώς νόμιζα πως ήταν η ιδέα μου και πως είχα ξεσυνηθίσει να δουλεύω στην Ελλάδα – έχω να δουλέψω στη χώρα μου από το έτος 2000- ρώτησα παλιούς μου συναδέλφους αν είχαν ξαναζήσει κάτι τέτοιο εδώ. Μου απάντησαν πως δεν είχαν ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.
Θα ήθελα λοιπόν ένας λογικός άνθρωπος από το υπουργείο “Προστασίας του Πολίτη” (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί πλέον ο τίτλος του μου θυμίζει το Υπουργείο Αγάπης του Όργουελ στο 1984) να μου απαντήσει στις εξής ερωτήσεις:
  1. Ποιος έδωσε την εντολή για την γενική επίθεση στις 13.30 και γιατί; Ποιανού ιδέα ήταν να διατάξει τις αστυνομικές δυνάμεις να κυνηγήσουν ένα πανικόβλητο πλήθος που ποδοπατιέται στα σκαλιά  πετώντας κρότου – λάμψης και δακρυγόνα χτυπώντας αδιακρίτως, παίζοντας κορώνα γράμματα την πιθανότητα, κάποιος ανάμεσα στους χιλιάδες, να αφήσει την τελευταία του πνοή στην πλατεία.
  2. Για ποιο λόγο οι αστυνομικοί δεν σεβάστηκαν το ιατρείο της πλατείας Συντάγματος; Επαγγελματίες γιατροί πνευμονολόγοι και άλλοι, όλοι εθελοντές, φρόντιζαν  τραυματίες καθ’ όλη την διάρκεια των συγκρούσεων. Δεν ήταν “κουκουλοφόροι”, γιατροί ήταν. Φώναζαν στους αστυνομικούς “εδώ είναι ιατρείο” αλλά καμία σημασία δεν έδιναν εκείνοι. Αφιονισμένοι, τους έριχναν δακρυγόνα και τους χτυπούσαν.  Όπως μας είπε ένας γιατρός “Αυτά δεν γίνονται ούτε στον πόλεμο. Ακόμα και στον πόλεμο υπάρχει ανακωχή για να μαζέψεις και να φροντίσεις τους τραυματίες.” Τα μάζεψαν άρον – άρον οι άνθρωποι και έστησαν το ιατρείο κάτω στο μετρό αλλά ούτε και αυτό γλίτωσε από τις ρίψεις χημικών.
  3. Για ποιο λόγο χτυπήθηκαν δάσκαλοι στην Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος; Και αυτοί κουκουλοφόροι; Δεν νομίζω. Τα ΜΑΤ αφού πέταξαν δακρυγόνα στην είσοδο του κτιρίου στην οδό Ξενοφώντος 15, άρχισαν να τους πετούν πέτρες (!) και να ανοίγουν κεφάλια με την ανάποδη του γκλομπ, σύμφωνα με μαρτυρίες των ίδιων.   Τρεις τραυματίες, ένας με σπασμένα πλευρά, ένας με ανοιγμένο κεφάλι και ένας με ελαφρά τραύματα στο  χέρι. Έλεγαν οι δάσκαλοι: “Όταν μια κοινωνία κακοποιεί τους δασκάλους της βρίσκεται στο κατώτερο σκαλοπάτι που μπορεί να φτάσει”
  4. Με ποια λογική οι αστυνομικοί έριξαν χημικά και χτύπησαν ανθρώπους μέσα σε μανάβικα και σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα, προκαλώντας τρόμο σε πελάτες και τουρίστες;
  5. Και τέλος κάτι προσωπικό για τον κ. Παπουτσή: Γιατί με χτυπήσατε; Όχι εσείς δηλαδή, ένας από τους άνδρες της αστυνομίας σας. Επειδή όμως εγώ  δεν γνωρίζω τον “ανώνυμο” ΜΑΤατζή και γνωρίζω εσάς, θα ήθελα πραγματικά μια απάντηση. Η κατάσταση ήταν σχετικά ήρεμη εκείνη την ώρα και γω τραβούσα με την κάμερα μια διμοιρία των ΜΑΤ που ανέβαινε προς την Βουλή, όταν ένας ξέκοψε από την διμοιρία του, ήρθε προς το μέρος μου και στάθηκε μπροστά μου σε απόσταση αναπνοής. Σταμάτησα να τραβάω και κατέβασα την κάμερα. Με κοιτούσε μες στα μάτια. Του είπα τι θέλει και ως απάντηση εισέπραξα μια, για να θυμάμαι τη μέρα. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει: “Τον Αυγερόπουλο χτυπάς ρε”. Δεν αντέδρασα καθόλου και εκείνος απομακρύνθηκε. Αν είχα αντιδράσει ίσως να τα λέγαμε στο τμήμα όπου θα μου ζητάγατε συγνώμη για την… “παρεξήγηση”. Παρεπιπτόντως: Στην Οαχάκα, όταν με είχαν στριμώξει μαζί με τον κάμεραμάν μου οι Μεξικανοί αστυνομικοί,  που όπως είπαμε θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι, τους φώναξα “Δημοσιογράφος” και δεν με πείραξαν. Στη χώρα μου τις έφαγα για πρώτη φορά.