Σιωπηλή αναδιάρθρωση του χρέους και εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.

           Καθίζηση της οικονομίας αποτυπώνουν τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΛ.ΣΤΑΤ.). Σύμφωνα με αυτά, η υποχώρηση της οικονομικής δραστηριότητας κατά το Δ' τρίμηνο του 2010, φτάνει το δυσθεώρητο 6,6% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2009!!! Μέσα σε τρεις μόλις μήνες, από το τρίτο στο τέταρτο τρίμηνο του 2010, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 1,4%.

Με βάση αυτά τα στοιχεία, η ύφεση για το σύνολο του 2010 τοποθετείται στο 4,5% με το ΑΕΠ να διαμορφώνεται για το 2010 στα 229,4 δισ. ευρώ. Έτσι,  ο προϋπολογισμός του 2011 – ο οποίος ψηφίστηκε μόλις ένα μήνα πριν - βρίσκεται ήδη στον αέρα, καθώς τοποθετούσε την ύφεση του 2010 στο 4,2%.

Ταυτόχρονα, έχουμε υποχώρηση της βιομηχανικής παραγωγής για τον Δεκέμβριο κατά 5,2%, ενώ πρωτοφανής είναι και η συρρίκνωση των επενδυτικών δαπανών (πχ επενδύσεις παγίου κεφαλαίου), που σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνει ακόμα και το 20%. Η υποχώρηση των επενδυτικών ροών – και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό - προεξοφλεί την αρνητική πορεία της οικονομικής δραστηριότητας στο άμεσο μέλλον.

Με αυτά τα δεδομένα, αποδεικνύονται φληναφήματα τα όσα έχουν λεχθεί από κυβερνητικούς παράγοντες και τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ για γρήγορη επιστροφή στην ανάπτυξη, ενώ επιβεβαιώνονται όσοι χαρακτήριζαν ανέφικτους τους στόχους του προγράμματος σταθερότητας.

Σε αυτό το έδαφος, η ομαλή εξυπηρέτηση του χρέους γίνεται σχεδόν αδύνατη. Η κυβέρνηση, σε σχέση με τη διαχείριση του χρέους κινείται σε δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι η - ήδη συμφωνημένη - επιμήκυνση του τμήματος του χρέους που έχει δοθεί μέσω της δανειακής σύμβασης του μνημονίου. Η ρύθμιση αυτή μειώνει το ανά έτος απαιτούμενο ποσό για την εξυπηρέτηση του χρέους, αυξάνει όμως το συνολικό ποσό της αποπληρωμής και επεκτείνει χρονικά την ισχύ του μνημονίου.

Η δεύτερη κατεύθυνση είναι το λεγόμενο «βελούδινο κούρεμα» του χρέους, το οποίο αποτελεί «κούρεμα» με συναίνεση του δανειστή και μπορεί να πραγματοποιηθεί με επαναγορά ομολόγων είτε από τη δευτερογενή αγορά - δηλαδή με αγορά ομολόγων που οι κάτοχοί τους επιθυμούν να ξεφορτωθούν σε χαμηλότερες τιμές - είτε με διμερείς συμφωνίες με κατόχους ομολόγων που δέχονται να πουλήσουν με απώλειες το μέρος του χρέους που κατέχουν. Η επαναγορά ομολόγων από την αγορά μπορεί να μειώσει το χρέος κατά ένα πολύ μικρό ποσοστό (χαμηλότερο του 5%). Τα αποτελέσματα από συμφωνίες με μεγάλους πιστωτές μπορούν θεωρητικά να είναι καλύτερα, δεν μπορούν όμως σε καμία περίπτωση να οδηγήσουν σε μια θεαματική μείωση του συνολικού χρέους. Σε κάθε περίπτωση, η υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου απαιτεί διαθέσιμα κεφάλαια, τα οποία το ελληνικό κράτος δε διαθέτει, αλλά προσβλέπει να τα δανειστεί από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Στο βαθμό που αυτή η διαδικασία θα προχωρήσει, θα τροποποιηθεί σημαντικά η σύνθεση του ελληνικού χρέους, με τις χώρες της Ε.Ε. να γίνονται οι βασικοί δανειστές του ελληνικού κράτους.

         

Με τις κινήσεις αυτές, η κυβέρνηση έχει ήδη ξεκινήσει διαδικασίες ήπιας αναδιάρθρωσης του χρέους, αποφεύγοντας όμως να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Επιδιώκει να αποφύγει μια αναγκαστική αναδιάρθρωση που θα περιλαμβάνει «κούρεμα» χωρίς τη συναίνεση των δανειστών, εξέλιξη που θα πλήξει καίρια τις ελληνικές τράπεζες.

Ήδη πάντως, η αγορά έχει αρχίσει να προεξοφλεί ένα «κούρεμα» της τάξης του 25 %, όπως φάνηκε και από την αυστριακή ασφαλιστική εταιρεία Vienna Insurance Group που ανακοίνωσε ότι απομείωσε την αξία των ελληνικών ομολόγων που έχει στο χαρτοφυλάκιό της κατά 25%. Η πιθανότητα να βρεθεί το ελληνικό κράτος σε αδυναμία αποπληρωμής και να προχωρήσει σε αναγκαστικό «κούρεμα», πλησιάζει ακόμα περισσότερο τη βεβαιότητα με βάση τα τελευταία στοιχεία για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας.

Η συζήτηση για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που πυροδότησε η ωμή τοποθέτηση των εκπροσώπων της τρόικας, συνδέεται άρρηκτα με τις επερχόμενες εξελίξεις. Η «αγανακτισμένη» αντίδραση των κυβερνητικών στελεχών, μπορεί να εκληφθεί μόνο ως θεατρική παράσταση, καθώς είναι γνωστό ότι με βάση τη δανειακή σύμβαση του μνημονίου, οι δανειστές έχουν δικαιώματα σε εμπράγματες αξίες, όπως κρατικές επιχειρήσεις και ακίνητα του δημοσίου. Έτσι, ακόμα και στην περίπτωση που το ελληνικό κράτος βρεθεί σε αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους, το όποιο «κούρεμα» θα αφορά τους υπόλοιπους δανειστές και όχι όσους έχουν δανείσει μέσω της δανειακής σύμβασης του μνημονίου, οι οποίοι θα μπορούν να διεκδικήσουν την υποθηκευμένη κρατική περιουσία.

Αυτό που είναι βέβαιο τελικά, είναι ότι αναμένονται εκτεταμένες αποκρατικοποιήσεις – εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Και αυτό θα γίνει είτε τώρα με στόχο να εξυπηρετηθούν οι στόχοι του μνημονίου και να συνεχιστεί η απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, είτε αργότερα μέσω της διαδικασίας της «ελεγχόμενης πτώχευσης».

Στα πλαίσια αυτά, αναμένεται να βγουν «στο σφυρί», συμμετοχές του δημοσίου σε κερδοφόρες επιχειρήσεις, αλλά και το χαρτοφυλάκιο ακινήτων της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου, που με βάση τις αντικειμενικές αξίες της εφορίας αποτιμάται σε 272 δις. ευρώ.

Με την εργατική τάξη αφοπλισμένη

Η αστική τάξη έχει ήδη καταφέρει, σε μεγάλο βαθμό, να μετακυλίσει την κρίση στις πλάτες της εργατικής τάξης – κυρίως – και των μεσαίων στρωμάτων – δευτερευόντως. Μέχρι τώρα, μετράμε την πρωτοφανή έκρηξη της ανεργίας, τη συνολική υποβάθμιση του επιπέδου αμοιβών και τη συνεπαγόμενη απότομη χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης. Είναι εύκολο να προβλέψει κανείς ότι ο κατήφορος δεν έχει τελειώσει ακόμα. Με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία, θα απαιτηθούν νέα μέτρα αφαίμαξης της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων για να μπορέσει να εκτελεστεί ο προϋπολογισμός του 2011, ενώ οι επερχόμενες ιδιωτικοποιήσεις θα σημάνουν ένα νέο γύρο απολύσεων και μείωσης μισθών.

Η εργατική τάξη βρέθηκε να αντιμετωπίζει την άγρια επίθεση των κεφαλαιοκρατών ασύνταχτη και αφοπλισμένη. Με το συνδικαλιστικό της κίνημα διαλυμένο και με την αστική επιρροή να κυριαρχεί, χωρίς επαναστατικό κόμμα και με τις δυνάμεις της Αριστεράς χωρίς πολιτική γραμμή. Είναι χαρακτηριστικές οι παλινωδίες των δυνάμεων της Αριστεράς σε σχέση με το ζήτημα του χρέους. Μόλις ένα χρόνο πριν, η κυρίαρχη γραμμή, ακόμα και ανάμεσα στις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ήταν αυτή που έθετε σαν κεντρικό στόχο του κινήματος την…. αναδιάρθρωση, γραμμή που υλοποιείται πλέον επιτυχημένα από την ίδια την κυβέρνηση.

Ωστόσο, τα επαναστατικά κόμματα φτιάχνονται στη φωτιά της μάχης. Υπάρχουν σήμερα δυνατότητες, ώστε να κερδηθεί η συνείδηση πλατιών τμημάτων της εργατικής τάξης με αυτό που για τους μαρξιστές είναι προφανές: ότι η σημερινή επίθεση δεν μπορεί να μετριαστεί, ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που να έχει ρεαλιστική βάση. Αυτή η δυνατότητα πρέπει να γονιμοποιηθεί με μια πολιτική πρόταση που να υπηρετεί το σκοπό της επανάστασης και να διαμορφώνει προοπτική. Η πρόταση που συμπυκνώνεται στο σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης, είναι μια τέτοια πρόταση, η μόνη πρόταση που δίνει κατεύθυνση. Κι αν είναι λίγες σήμερα οι δυνάμεις που προωθούν μια τέτοια κατεύθυνση, ας θυμηθούμε ότι και πριν ένα χρόνο, λίγες ήταν οι δυνάμεις που προωθούσαν τον πολιτικό στόχο της διαγραφής του χρέους και το συνδεόμενο με αυτόν το στόχο πρόγραμμα και σήμερα αυτό το πρόγραμμα έχει κατακτήσει μια σημαντικά πλατύτερη αποδοχή.

Τα διδάγματα από την Απεργία της Τετάρτης

Δυο μέρες μετά την απεργία της Τετάρτης, ικανός χρόνος για να μπορούμε να σκεφτόμαστε νηφάλια, πρέπει με βάση τα πραγματικά γεγονότα να δούμε σοβαρά τις αγκυλώσεις και τις λάθος αντιλήψεις που αναπαράγονται με θέρμη στις πλατείες.

Την Τετάρτη λοιπόν, οι «διοργανωτές» της συγκέντρωσης της πλατείας Συντάγματος περίμεναν 1.000.000 ανθρώπους να περικυκλώσουν τη Βουλή.

Πόσοι όμως εν τέλει συμμετείχαν στις διαδηλώσεις της Τετάρτης. Μια μέση εκτίμηση λέει πως στους δρόμους της Αθήνας διαδήλωσαν περίπου 300.000 με 350.000 άτομα ΣΥΝΟΛΙΚΑ (Σύνταγμα, ΠΑΜΕ, ΓΣΕΕ, Μουσείο, Καλλιμάρμαρο, Ευαγγελισμός κλπ). Πολύ κάτω από 1.000.000!

Η σύνθεση του κόσμου στις συγκεντρώσεις ήταν συγκεκριμένη. Η πλειοψηφία των συμμετεχόντων στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ,ΠΑΜΕ,Μουσείο ήταν ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ, ενώ στο Σύνταγμα και στα διάφορα «μπλόκα» η πλειοψηφία ήταν νέοι (μαθητές, φοιτητές), μικροεπαγγελματίες, άνεργοι.

Ερώτημα 1^ο: Γιατί υπάρχει αυτή η σύνθεση στις επιμέρους συγκεντρώσεις;

Πρώτα και κύρια γιατί ο εργατόκοσμος ξέρει, από τις Απεργίες που έως τώρα έχει συμμετάσχει, ότι οι συγκεκριμένες συγκεντρώσεις είναι αυτές στις οποίες κατεβαίνουν τα σωματεία, τα συνδικάτα. Ξέρουν δηλαδή ότι εκεί κατεβαίνουν οι συνάδελφοί τους και συναγωνιστές τους.

Δεύτερον, η Λαϊκή Συνέλευση (πάνω/κάτω) πλατείας Συντάγματος εξαρχής ήταν εχθρική προς τις συνδικαλιστικές οργανώσεις (σωματεία, συνδικάτα). Η στάση αυτή ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ, αλλά έχει αμβλυνθεί από τότε που αποφασίστηκε πως θέλουμε οι εργατικές κινητοποιήσεις να καταλήγουν στο Σύνταγμα.

Άρα εκ των δύο παραπάνω συνθηκών το Σύνταγμα γέμισε εργατόκοσμο μόνο όταν πέρασε η πορεία του ΠΑΜΕ, της ΓΣΣΕ και του Μουσείου.

Ερώτημα 2^ο: πρέπει να είμαστε εχθρικοί με τα συνδικάτα και τα σωματεία;

Μια κινητοποίηση της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που κατέληξε στο Σύνταγμα ήταν αιτία για να δεχτούν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ της «αγάπη» του κόσμου. Γιουχαΐσματα και βρισιές ήταν η απάντηση της Πλατείας στην θέληση των εργαζόμενων να ενωθούν με τους συγκεντρωμένους του Συντάγματος.

Οι υποκινητές των γιουχαϊσμάτων κατά τα άλλα μιλούν και λένε «κανείς δεν περισσεύει». Δεν αποτελεί έκπληξη καθώς σε κάθε αγώνα υπάρχουν φαρισαίοι-υποκριτές που δουλεύουν για το κράτος και την κρατούσα κοινωνική τάξη.  

Αναγνωρίζουμε ότι ΥΠΑΡΧΟΥΝ αρχι-συνδικαλιστές που είναι κρατικοδίαιτοι, είναι δοτοί εκπρόσωποι του κράτους και της εργοδοσίας. Αναγνωρίζουμε ότι αυτοί οι λίγοι και συγκεκριμένοι προσβάλλουν την έννοια του ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ, των ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ και των ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ, ότι προδίδουν τους αγώνες μας και δρουν ως βαλβίδα εκτόνωσης της εργατικής δυσαρέσκειας.

Για ποιο λόγο όμως τα συνδικάτα είναι στα χέρια της ΠΑΣΚΕ (παράταξη του ΠΑΣΟΚ) και της ΔΑΚΕ (παράταξη της ΝΔ) ;

Γιατί πάντα υπάρχουν διάφοροι «καλοθελητές» που μας λένε: «μην ασχολείστε με τα συνδικάτα», «άλλο ΠΑΣΟΚ και άλλο ΠΑΣΚΕ», «ψηφίστε μας μην απολυθείτε». Έτσι ακριβώς ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΣΤΕ τα συνδικάτα τα έχουν αυτοί στα χέρια τους, ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ…

Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, οι εργοδότες, το κράτος, τα αστικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) μας λένε να τους χαρίσουμε τα συνδικάτα μας. ΌΧΙ ΔΕΝ ΤΑ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ!

ΚΑΘΗΚΟΝ η εκδίωξη κάθε κρατικοδίαιτου συνδικαλιστή, κάθε πράκτορα της εργοδοσίας και του κράτους, από τα συνδικάτα και τα σωματεία μας.

Τι θέλουμε να πούμε; Το πρόβλημα ΔΕΝ είναι τα συνδικάτα, είναι αυτοί που τα διοικούν σήμερα, επειδή ΕΜΕΙΣ είμαστε αδρανείς και δεν δίνουμε τη μάχη για να τα κατακτήσουμε.

Ο συνδικαλισμός ιστορικά είναι το μέσο για να επιτύχεις κάθε βελτίωση στην καθημερινή σου ζωή! Αυτά που κερδίσαμε με συνδικαλιστικούς και πολιτικούς αγώνες (σε όλο τον πλανήτη) σε 150 χρόνια μας τα παίρνουν σε μια νύχτα…

Να απομονώσουμε λοιπόν αυτές τις απόψεις που λένε «όχι στα συνδικάτα» γιατί είναι επικίνδυνες για τον αγώνα που δίνουμε. Τέτοιες αντιλήψεις διασπούν τον αγώνα μας και μας διασπούν. Η Λαϊκή Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος και κάθε πλατείας της χώρας να πάρει απόφαση «ΚΑΘΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ, ΝΑ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΕΙ, ΝΑ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΟΥ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΑΧΤΕΙ». Δεν γίνονται αυτά από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ να δουλεύουμε σε αυτήν την κατεύθυνση.

Ερώτημα 3^ο : Γιατί δεν φτάσαμε το 1.000.000 έξω από τη Βουλή;

Οι θιασώτες της αντίληψης «ΟΧΙ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ» ξέχασαν ότι η Τετάρτη είναι ημέρα δουλειάς και δεν είναι ημέρα αργίας. Ξέχασαν ότι η Απεργία είναι συλλογική απόφαση και πράξη και όχι γενικά ατομική επιλογή. Εννοούμε ότι χωρίς να έχει αποφασίσει το σωματείο ή έστω χωρίς να έχει φτιαχτεί μια απεργιακή επιτροπή σε ένα χώρο εργασίας, Απεργία ΔΕΝ γίνεται.

Ποτισμένοι από την αλαζονία τους και την ΑΡΝΗΣΗ τους να πάει ο αγώνας αυτός μπροστά, νόμιζαν ότι είναι παιγνιδάκι να μαζευτεί 1.000.000 κόσμος. Τόσος κόσμος δεν κατέβαινε ούτε τις Κυριακές που δεν δούλευε κιόλας!

Ας πάρουμε τα μέτρα μας συναγωνιστές, απέναντι σε αυτές τις απλουστεύσεις και τα επικίνδυνα ονειροπολήματα!

Ο κόσμος θα βγει και θα έχει τέτοια μαζικότητα η πάλη μας, όταν αρχίσουμε να οργανωνόμαστε στα σωματεία και συνδικάτα, όταν βάλουμε στην ημερήσια διάταξη πολιτικές διεκδικήσεις ενάντια στην σημερινή εξουσία των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και του πολιτικού τους προσωπικού. Όταν αποφασίσουμε να σπάσουμε τα δεσμά του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και κάθε ξένου και ντόπιου δυνάστη.

Ερώτημα 4^ο : Μπορούμε να νικήσουμε ειρηνικά;

Η απάντηση αυτή είναι πραγματικά εύκολη. ΟΧΙ! Δεν θα νικήσουμε ειρηνικά!

Όποιος υποστηρίζει μια ειρηνική λύση είναι είτε ρομαντικός , είτε επιτήδειος…

Δεχόμαστε μια τρομαχτική καθημερινή βία. Βία σωματική και ΚΥΡΙΑΡΧΑ βία ψυχολογική. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από λόγια που μας στήνουν στον τοίχο και μας ξεζουμίζουν. Λόγια ενάντια στα συμφέροντά μας και στις ανάγκες μας, που μας κάνουν να τα πιστεύουμε και να θωρούμε ότι αυτοί που τα λένε δουλεύουν για εμάς.

Όμως και βία σωματική. Είτε είναι γκλοπ, είτε δακρυγόνο, είτε κρότου λάμψης. Η χθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα χτυπήθηκε με μίσος από τα σκυλιά του κράτους και του κοινοβουλίου. Κανείς δεν πήρε θέση για τους ξυλοδαρμούς διαδηλωτών. Ούτε η Αστυνομία, ούτε η κυβέρνηση ούτε οι «εταίροι» μας (Ε.Ε.,Δ.Ν.Τ. κλπ). Πριν ένα μήνα ένας συναγωνιστής μας βρέθηκε στην εντατική με κατάγματα στο κρανίο και ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΗΘΗΚΕ!

Δεν είμαστε εθισμένοι στη βία. Χρησιμοποιούμε βία για να αμυνθούμε, προς το παρόν. Θα χρησιμοποιήσουμε και επιθετική βία. Όχι γιατί είμαστε «μάγκες» αλλά γιατί το κράτος μας αναγκάζει να υπερασπιστούμε τα «θέλω» μας, τις ανάγκες μας με την ίδια μας τη ζωή.

Μια πλατεία στην Αραβία, η πλατεία Ταχρίρ της Αιγύπτου, μας έφερε και εμάς σήμερα στις πλατείες. Εκείνη η πλατεία πάλεψε με, με θυσία την ίδια τη ζωή της, για να φύγει ο δυνάστης της. Αυτό θα κάνουμε και εμείς. Θα δώσουμε μέχρι και τη ζωή μας για ένα καλύτερο αύριο!

Όμως οι σύντροφοι, οι συναγωνιστές, της Πλατείας Ταχρίρ, μπορεί να έδιωξαν τον Μουμπάρακ, αλλά δεν απάντησαν το ερώτημα «Ποιος να έρθει;», «Ποιος να κυβερνήσει;».

Οι δικιές μας πλατείες πρέπει στη στιγμή εκείνη να δώσουν την απάντηση (που δεν έδωσαν οι Αιγύπτιοι σύντροφοί μας) :  

«Θα κυβερνήσουμε εμείς, εμείς και τα εργατικά μας συμβούλια!».

Ακόμα μερικές σκέψεις για τις πλατείες...

(μέχρι την Τετάρτη 15 Ιούνη δεν θα ξαναδημοσιεύσουμε άποψη του blog, παρά μόνο ότι θεωρούμε ενδιαφέρον και με προϋπόθεση ότι το χουν γράψει άλλοι...Στείλτε μας τις απόψεις σας και αν (!) συμφωνούμε θα τις αναρτήσουμε.)

Χαιρετίζουμε τους χιλιάδες ανθρώπους που κοντά τρείς βδομάδες έστω και για περιέργεια κατέβηκαν στην πλατεία της πόλης τους.

Κάθε πόλη εξελίσσει διαφορετικά τον πολιτικό λόγο της πλατείας της.

Όσο και να θέλουν τα ΜΜΕ και το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας κοινωνικής τάξης, δεν είμαστε ανώνυμοι, έχουμε όνομα, δεν είμαστε γενικώς «αγανακτισμένοι» είμαστε αγανακτισμένοι με το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ , με το ΛΑΟΣ, με τον Μπόμπολα, με τον Μυτιληναίο, με το Λάτση, με το Λάτσιο, με την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τον Μανδραβέλη και πάρα πολλούς άλλους.

Το «εθνικό συμφέρον»

Δεν μπορούμε να κάνουμε άλλη υπομονή για την «πατρίδα», για την Ελλάδα.

Το μάθαμε το παραμύθι! Όταν μας λέγανε τόσα χρόνια «θυσιαστείτε για την Πατρίδα, για την Ελλάδα», «παλέψτε για την ενότητα και τη σωτηρία του έθνους» αυτό σήμαινε και σημαίνει, «Κάντε τουμπεκί, μάθετε να ζείτε με λιγότερα, φυγέτε από τα συνδικάτα, μην ασχολείστε με την Πολιτική».

Ταυτόχρονα για τους βιομηχάνους, τους επιχειρηματίες και τους εφοπλιστές αυτό σήμαινε «Ξεζουμίστε τον εργάτη, τον άνεργο, τον νεολαίο». Στους κρατικοδίαιτους προδότες του εργατικού κινήματος, στα τσιράκια της εργοδοσίας λέγανε «Πάρτε τα σωματεία από τα χέρια των εργατών, Ελέγξτε τις αντιδράσεις των εργατών, Μην αφήνετε κανένα αγώνα να πατήσει στα πόδια του».

Είναι καθαρό και ξάστερο αυτό που έκαναν και κάνουν και σήμερα. Βαφτίζουν το δικό τους συμφέρον (το ταξικό τους συμφέρον) «εθνικό συμφέρον» και βιάζουν κάθε δικαίωμα και κατάκτηση του λαϊκού κινήματος! Μας κοιμίσανε πουλώντας μας «κοινωνική ειρήνη» και «κοινωνικό κράτος» και μας άλλαξαν τα φώτα!

Και σήμερα σκάει το κίνημα των αγανακτισμένων στο προσκήνιο. Οι μεγαλειώδεις απεργίες  που θάφτηκαν από τα ΜΜΕ, χτυπήθηκαν βίαια από την κρατική καταστολή (μην ξεχνάμε ότι παραλίγο να πεθάνει ένας άνθρωπος και ΚΑΝΕΙΣ δεν τιμωρήθηκε), έδωσαν σκυτάλη στην πλατεία. Και η πλατεία είναι έτοιμη να δώσει ξανά σκυτάλη στην Απεργία της Τετάρτης.

Τι λένε τα ΜΜΕ;

«Μπράβο που είστε α-κομμάτιστοι, χωρίς συνδικάτα, που είστε ειρηνικοί». Και εμείς χαιρόμαστε μωρέ; Μας χαϊδεύει ο εχθρός το κεφάλι και μεις του γλύφουμε το χέρι;

Όχι κύριοι δεν θα παρατήσουμε τα συνδικάτα στα χέρια του Παναγόπουλου!

Δεν θα αφήσουμε τον αγώνα μας να θάβεται στο κοινοβούλιο, κάτω από νομοσχέδια!

Δεν θα μείνουμε α-κομμάτιστοι και έξω από τα συνδικα΄τα για να χαρείτε εσείς και τα αφεντικά σας!

Και όσοι από μας λένε χαιρόμαστε που είμαστε α-κομμάτιστοι, χωρίς σημαίες τους θέτουμε το ερώτημα: «Πως θα προβάλλουμε συναγωνιστές τις θέσεις μας; Πως θα οργανώσουμε την πάλη μας; Με κάποιο μεταφυσικό τρόπο; ΟΧΙ! Θέλουμε κόμματα, θέλουμε συνδικάτα. ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ άλλο ΠΑΣΟΚ, άλλη ΝΔ, άλλη Μπακογιάννη, άλλο Καρατζαφέρη!

Μας έμαθαν τόσα χρόνια να υποστηρίζουμε τα ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΑΤΑ.

Εμείς θα φτιάξουμε ΔΙΚΑ ΜΑΣ κόμματα και θα πάρουμε και τα συνδικάτα μας ξανά στα χέρια μας!

Η συζήτηση περί «Δημοκρατίας»

Ας αναρωτηθούμε. Μας κάνει η σημερινή «Δημοκρατία»; Γιατί όλοι μας επαινούν που θέλουμε «πραγματική Δημοκρατία»; Και αλήθεια αφού και οι καναλάρχες και οι υπαλληλοί τους, και οι πολιτικάντηδες που κυβέρνησαν ή κυβερνάνε ή στηρίζουν την κυβέρνηση συμφωνούν με το αίτημά μας, γιατί δεν το ανέδειξαν τόσο καιρό; Είναι να απορείς έτσι; Περίμεναν να μας δουν στις πλατείες ή να μας ανοίξουν τα ΜΑΤ τα κεφάλια;

Αυτοί όλοι πολεμάνε τη Δημοκρατία. Θέλουν την Δημοκρατία των κεφαλαιοκρατών, των εχόντων και κατεχόντων. Θέλουν την Δημοκρατία των εκμεταλλευτών μας, γιατί αυτοί τους ταΐζουν και τα ΜΜΕ τους στηρίζουν!

Αλλά πολλά είπαμε γι αυτούς.

Τι λέμε εμείς οι συγκεντρωμένοι στις πλατείες; Δεν λέμε τίποτα ακόμα πέρα από το ότι δεν θέλουμε τη σημερινή Δημοκρατία.

Εμείς θα καταθέσουμε μερικές σκέψεις για το ζήτημα αυτό:

Θέλουμε Δημοκρατία, αλλά ούτε τη Δημοκρατία της σημερινής κοινωνικής και πολιτικής ολιγαρχίας, ούτε την Δημοκρατία του αέρα. Απαιτούμε κάθε χώρος δουλειάς, μόρφωσης να είναι πηγή της δημοκρατίας, πηγή κάθε εξουσίας. Δεν θέλουμε ένα κοινοβούλιο πάνω από το κεφάλι μας. Θέλουμε ένα κοινοβούλιο στα πόδια μας, όργανό μας και όχι δυνάστη μας!

Θέλουμε να ορίζουμε εμείς την τύχη του προϊόντος της εργασίας μας! Θέλουμε εμείς να ορίζουμε την μόρφωσή μας!

Πρωτοβάθμιες συνελεύσεις σε κάθε χώρο που ζει, εργάζεται και μορφώνεται ο λαός (εργάτες, άνεργοι, νεολαίοι ,συνταξιούχοι). Άμεση δημοκρατία. Κάθε ένας μας έχει το δικαίωμα να μιλήσει και έχει μια ψήφο.

Αλλά και αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Ναι θέλουμε βουλευτές. Θα τους εκλέγουμε στις συνελεύσεις μας, θα τους ανακαλούμε όταν θα δεν θα υπηρετήσουν την απόφασή μας, όταν προδώσουν τον αγώνα μας, τα δικαιώματά μας. Ναι θα αμείβονται! Με το μέσο εργατικό μισθό, όχι μπόνους, δυο συντάξεις και καριέρα πολιτικού ηγέτη.

Και θα νομοθετούμε όλοι;

Ακόμα και αν δεν νομοθετούμε όλοι, θα έχουμε δικαίωμα να εγκρίνουμε ή να απορρίπτουμε νόμους μέσα από τις συνελεύσεις μας. Ναι θα υπακούμε στην πλειοψηφία, όχι στην πλειοψηφία του «κάθε 4 χρόνια», αλλά στην πλειοψηφία του «εδώ και τώρα».

Και τι θα γίνει άλλοι θα νομοθετούν και άλλοι θα εκτελούν;

Όχι! Η συνέλευση των αντιπροσώπων-βουλευτών θα είναι εργαζόμενο σώμα. Αυτός που νομοθετεί ή εγκρίνει το νόμο είναι υπεύθυνος και να τον εφαρμόσει. Ούτε παραθυράκια στους νόμους, ούτε μίζες, ούτε «τραβάτε στα δικαστήρια να βρείτε το δίκιο σας».

Τέρμα οι αυταπάτες για τον εξευγενισμό της σημερινής δημοκρατίας, της αστικής δημοκρατίας.

Υπάρχει μέλλον για τις πλατείες;

Δεν υπάρχει σίγουρη απάντηση. Θα κάνουμε μια εκτίμηση όμως και με αυτό θα κλείσουμε το αποψινό μας άρθρο.

Ο κόσμος που κατεβαίνει στις πλατείες θα δει επιτέλους μια πολιτική αντιπαράθεση που δεν είναι τύπου κοινοβουλίου, αλλά και ούτε τύπου καφενείου. Για πρώτη φορά θα βρίσει όντας συμμέτοχος και όχι από τον καναπέ του και πιθανόν να πει σε ένα άγνωστο κοινό τρία πράγματα που κουβαλάει στο κεφάλι του.

Ίσως να καταλάβει ότι δεν υπάρχει εύκολη και ειρηνική λύση, να πεισμώσει και να αποφασίσει να οργανώσει τον αγώνα του, πρώτα και κύρια παλεύοντας μέσα από το σωματείο του.

Σίγουρα θα νοιώσει ότι δεν είναι μόνος, ότι κι άλλοι είναι στην ίδια η χειρότερη μοίρα από αυτόν.

Αν δεν πάρει μυρουδιά έστω από αυτά τα λίγα που θέτουμε σαν εκτίμησή μας, θα γυρίσει αποκαμωμένος ξανά σπίτι του. Πιθανόν όμως να μην είναι και αυτό απαραιτήτως κακό. Γιατί θα δει ότι ακόμα και αν πας ειρηνικά, χωρίς πολιτικό πρόγραμμα, χωρίς όνομα, κόμμα ή συνδικάτο πάλι θα χάσεις. Έτσι πιθανόν να γίνει αυτός ο πρώτος που θα πει στον διπλανό του: «Ρε μαλάκα, τόσα χρόνια προσπαθούσαμε με τα δικά τους όπλα να τους πολεμήσουμε, μήπως πρέπει να φτιάξουμε τα δικά μας;»

Αισιόδοξο; Μπορεί;

Απίθανο να συμβεί; ΟΧΙ!

Ψήφισμα Λαϊκής Συνέλευσης Πλ. Ελευθερίας για τους διωκόμενους συμπολίτες μας

ΨΗΦΙΣΜΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Συμπολίτες/ισες

 Βρισκόμαστε σε μια διαδικασία μνημονιακής πολιτικής που απαιτεί συνεχή ρήξη συνειδητοποιημένων πολιτών με την κατεστημένη πολιτική τάξη, μέχρι να ανατραπούν τα παραπάνω δεδομένα και να ισχύσουν δημοκρατικές πολιτειακές δομές συνταγματικά κατοχυρωμένες που αυτή τη στιγμή καταπατούνται. Επειδή ζούμε το μεγάλο αυτό έλλειμμα στις δημοκρατικές διαδικασίες με ότι αυτό συνεπάγεται (κοινωνικό αποπροσανατολισμό, εκφοβισμό και καταστολή)

       Δηλώνουμε τη συμπαράστασή μας σε συμπολίτες μας που διώκονται αντιστεκόμενοι, κατηγορούμενοι με στημένα κατηγορητήρια και απαιτούμε την απόσυρση των μηνύσεων ή την αθώωσή τους, συγκεκριμένα:

.

Α)Των τριών μελών της Επιτροπής Αγώνα για τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της Πρώην Αμερ. Βάσης Γουρνών που κατηγορούνται από το 2007 για παρακώλυση συγκοινωνίας (θα δικαστούν 23/1/2012).

Β) Των έξι νέων που κατηγορούνται καθώς στις εκδηλώσεις μνήμης του 2009 για τον αδικοχαμένο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, αρνήθηκαν προληπτικό έλεγχο της αστυνομίας και στη συνέχεια κρίθηκαν κατηγορητέοι με σωρεία ψευδών κατηγοριών (θα δικαστούν 6/2/2012).

Γ) Των 15 μελών του Δικηγορικού Συλλόγου Ηρακλείου που κατηγορούνται για τις κινητοποιήσεις τους για ίδρυση Εφετείου στο Ηράκλειο και που τελικά θα λειτουργήσει από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο (θα δικαστούν μετά από δύο χρόνια).

Πτώχευση Βήμα-Βήμα

Του Δημήτρη Καζάκη

Mήπως ήρθε η ώρα για την πτώχευση της Ελ­λάδας; Αυτό φαίνεται να συζητούν στα επι­τελεία της ευρωζώνης σε συνεργα­σία με τις μεγαλύτερες τράπεζες και επενδυτικά κεφάλαια. Τι σημαίνει τε­χνική πτώχευση;

Ο Γιώργος Κοφινάκος της Enolia PremiumCapital έγραψε πρόσφατα στην «Ισοτιμία» (2/6): «Το να γίνει μία αναδιάρθρωση χρέους λέγοντας "Κύριοι, δεν έχουμε να πληρώσουμε, σας δίνουμε π.χ. μόνο το 50%", φαί­νεται πολύ καλό στα χαρτιά. Όμως θα καταστήσει χειρότερα τα πράγματα για την οικονομία μακροπρόθεσμα. Θα περάσουν δεκαετίες για να κα­ταφέρει πάλι η Ελλάδα να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στο εξωτερικό και να αντλήσει πάλι χρηματοδότηση από τις αγορές. Αν φθάσουμε στο αμήν, η έσχατη λύση θα ήταν το λεγόμενο τεχνικό default (τεχνική χρεοκοπία): να δώσεις στον πιστωτή, ειδικά σ' αυ­τόν που κατέχει ομόλογα διάρκειας έως πέντε ετών, την επιλογή ανταλ­λαγής με πιο μακροπρόθεσμα ομό­λογα που θα συνοδεύονται από πιο ελκυστικούς όρους. Αυτό, για να με­ταφέρεις την πίεση των δόσεων του χρέους στο μέλλον. Για να ξεκινήσει βέβαια μία τέτοια διαδικασία θα πρέ­πει να καταλαγιάσουν τα πράγματα στις αγορές».

Τοκογλυφική «μηχανή»

Το πρώτο μέρος του ισχυρισμού του κ. Κοφινάκου δεν πρέπει να το πάρετε στα σοβαρά. Διότι πολύ απλά δεν επιβεβαιώνεται από τη διεθνή εμπειρία. Ακόμη και υπό συνθήκες της πιο ολοκληρωτικής πτώχευσης, ή μονομερούς διαγραφής του δημό­σιου χρέους μιας χώρας, ποτέ αυτή η χώρα δεν αποκλείστηκε από τις διε­θνείς αγορές και τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Το τονίζουμε: ποτέ!

Ενώ ως προς τις διεθνείς αγορές κε­φαλαίου, δηλαδή τους διεθνείς τοκογλύφους των επενδυτικών κεφαλαίων και τραπεζών, το μέγιστο του αποκλεισμού μιας πτωχευμένης χώρας, ή μιας χώρας που αρνείται να πληρώσει τα χρέη της, δεν ξεπερνά την τριετία ή τετραετία.

Βέβαια, το ουσιαστικό ερώτημα εί­ναι άλλο: Γιατί θα πρέπει η χώρα να βγει ξανά στις διεθνείς αγορές κεφα­λαίου; Γιατί πρέπει να προσφεύγει σε διαρκή δανεισμό; Είναι φυσιολογικό κάτι τέτοιο; Όχι βέβαια. Ο δανεισμός από τις διεθνείς αγορές δεν είναι μια φυσιολογική ανάγκη για ένα κράτος ή μια οικονομία. Ο δανεισμός είναι οργα­νική ανάγκη εκείνων που κατέχουν τα δανείσιμα κεφάλαια. Ο δανεισμός δεν είναι προϊόν των δανειακών αναγκών του κράτους, αλλά της διαθεσιμότητας τεράστιων μαζών δανείσιμου κεφαλαίου. Γι' αυτό και η παγκόσμια οικονομία έχει ανάγκη τις ελλειμματικές οικονομίες και τα κράτη. Όσο υπάρχουν διε­θνείς τράπεζες και επενδυτικά κεφά­λαια που βγάζουν τεράστια κέρδη από τον δανεισμό κρατών και οικονομιών, τόσο θα υπάρχουν ελλειμματικές οικο­νομίες και κράτη που θα προστρέχουν στον δανεισμό.

Η αλήθεια είναι ότι ο δημόσιος δα­νεισμός από τις διεθνείς αγορές απο­τελεί το καταφύγιο μιας διεφθαρμέ­νης διακυβέρνησης η οποία αναζητά μέσω των τοκογλύφων να καλύψει τις μαύρες τρύπες που δημιουργεί με τις πολιτικές της. Κι όχι μόνο αυτό. Αποτε­λεί ταυτόχρονα τον πιο προσφιλή τρό­πο εξαγοράς πολιτικών και κρατών από τις δυνάμεις της αγοράς με κύριο σκο­πό την κερδοσκοπία με τα δημόσια ελ­λείμματα, τα έργα, τις προμήθειες και τη δημόσια περιουσία. Αυτοί είναι οι λόγοι που ιστορικά στη δημοσιονομι­κή θεωρία, ο δημόσιος δανεισμός με προσφυγή στις διεθνείς αγορές αποτελούσε έναν από τους πλέον επα­χθείς τρόπους χρηματοδότησης ενός κράτους και της οικονομίας του. Χώ­ρες όπως η Ελλάδα, που είναι καταδικασμένες να χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό και κυρίως με δάνεια, δεν μπορούν να ελπίζουν παρά μόνο σε απανωτές χρεοκοπίες. Όπως αυτές που έχουν συσσωρευτεί σ' ολόκληρη την ιστορία του ελληνικού κράτους.

Πρακτική της διαφθοράς

Ο πατέρας της δημόσιας οικονομι­κής στην Ελλάδα, ο καθ. Α. Ανδρεάδης, έλεγε πώς η «ιστορία της Ελλάδας είναι η ιστορία των χρεών της και των χρεοκοπιών της». Κι αυτό γιατί υπήρχαν πάντα πολιτικοί και οικονομικοί παρά­γοντες που θεωρούσαν τον δανεισμό, κυρίως από το εξωτερικό, ως μονό­δρομο. Φυσικά το έκαναν προς όφε­λος μιας απόλυτα διεφθαρμένης οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας που κυβερνά αυτόν τον τόπο από ιδρύσε­ως ελληνικού κράτους. Αυτή η ολιγαρ­χία εξασφάλιζε πάντα, όπως έγραφε ο καθηγητής και ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος, ώστε «το μεγαλύτερον μέρος του προϊόντος των συναπτομέ­νων δανείων διετίθετο δια την εξόφλησιν των οφειλομένων τοκοχρεωλυσίων, δια την πληρωμήν μεσιτειών και προ­μηθειών, το δε εναπομένον εσπαταλάτο δια διαφόρους σκοπούς, χωρίς μάλι­στα να ερωτάται η χώρα η οποία συνήπτε τα δάνεια και η οποία αναλάμβανε την υποχρέωσιν της τοκοχρεωλυτικής εξοφλήσεως τούτων». Το ίδιο συμβαί­νει μέχρι σήμερα.

Αυτός είναι ο λόγος που δεν αρκεί να ξεμπερδέψουμε με το δημόσιο χρέος. Δεν αρκεί να σταματήσουμε να πλη­ρώνουμε τη διεθνή τοκογλυφία. Πρέ­πει πάση θυσία να αποτρέψουμε την προσφυγή σε νέο διεθνή δανεισμό. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με δυο τρό­πους: Αφενός, με τη θεσμοθέτηση στα πλαίσια ενός ριζικά νέου δημοκρατικού Συντάγματος, που έχει ανάγκη ο τόπος και ο λαός, της ρητής απαγόρευσης σε κάθε μελλοντική κυβέρνηση να κατα­φεύγει σε δανεισμό από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου. Αφετέρου, με την παραγωγική ανασυγκρότηση της ελλη­νικής οικονομίας στη βάση της οικονομικής αυτοδυναμίας με την κινητοποίη­ση και την ορθολογική αξιοποίηση των εσωτερικών πόρων, κοινωνικών και φυ­σικών, για μια ισορροπημένη ανάπτυξη προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχη­μα που μπαίνει σήμερα μπροστά μας.

Φυσικά, όποιος διακατέχεται από την ιδεολογία της Ψωροκώσταινας ή της μικρής Ελλαδίτσας, που δήθεν δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της, δηλαδή χωρίς να είναι υπόδουλη ή υπο­τελής, τότε είναι φυσικό όλα αυτά να φαντάζουν εξωφρενικά. Δεν πειράζει. Η εμπειρία διδάσκει. Θυμηθείτε όλους αυτούς που σας λένε σήμερα ότι η Ελλαδίτσα δεν μπορεί μόνη της να βρει τη λύση, ότι αν φύγουμε από το ευρώ και φέρουμε εθνικό νόμισμα θα έρθει η καταστροφή. Θυμηθείτε τους και όταν τους αμέσως επόμενους μήνες η χώρα θα βιώνει τον χειρότερο εφιάλτη που πέρασε ποτέ στην ιστορία της, αναζητήστε τους. Κι όταν τους βρείτε, αν τους βρείτε και δεν την έχουν κοπανήσει για Βρυξέλλες, Βερολίνο, Παρίσι ή αλ­λού ακόμη πιο μακριά, δώστε τους να καταλάβουν με έμπρακτο τρόπο τι ση­μαίνει να σε δουλεύουν ψιλό γαζί. Για­τί αυτό κάνουν. Δουλειά τους είναι να περιφρουρήσουν πάση θυσία τα κεκτη­μένα των τοκογλύφων, των τραπεζιτών και του πολιτικού προσωπικού. Κι αυτά είναι η χρηματιστική προσάρτηση της Ελλάδας, καθώς και η αφομοίωσή της μέσα στον πιο αντιδραστικό οργανισμό που έχει δημιουργηθεί επί ευρωπαϊκού εδάφους από την εποχή του Χίτλερ, την ΟΝΕ με το ευρώ και την Ε.Ε.

Τεχνητή χρεοκοπία

Ωστόσο, την τεχνητή χρεοκοπία στην οποία αναφέρεται ο κ. Κοφινάκος δεν πρέπει να την πάρουμε αψήφιστα. Η λογική της έγκειται στη θεωρητική δυνατότητα να ανταλλάξει το κρά­τος τα παλιά ομόλογα που έρχονται στη λήξη τους με νέα ομόλογα μακρύτερης διάρκειας. Αυτή η τακτική εξασφαλίζει, πάντα στη θεωρία, μια ανάσα για μερι­κά χρόνια. Αρκεί να συντρέχουν δυο παράγοντες: Από τη μια, να περιληφθεί ικανός αριθμός ληξιπρόθεσμων ομολό­γων. Κι από την άλλη, να δεχτούν την όλη διαδικασία οι κάτοχοι αυτών των ομολόγων. Φυσικά, για να γίνει αυτό το δεύτερο, θα πρέπει οι όροι αντικα­τάστασης με νέα ομόλογα να είναι ιδι­αίτερα ελκυστικοί. Αν σκεφτεί κανείς ότι την επόμενη πενταετία λήγουν πά­νω από 184 δισ. ευρώ σε κρατικά ομό­λογα, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε ότι για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να υπάρξει ένα megaswap τέτοιου μεγέ­θους που δεν ξανάγινε στην ιστορία της αναδιάταξης χρέους μετά τον Β' Πα­γκόσμιο Πόλεμο.

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Στα χαρ­τιά ναι. Με την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση εξασφαλίζει όρους για τα νέα ομόλογα ιδιαίτερα επικερδείς και ελκυστικούς για τους κατόχους των παλιών ομολόγων. Η Αργεντινή που επιχείρη­σε ένα ανάλογο megaswap κρατικών ομολόγων, αξίας σημαντικά χαμηλότε­ρης από αυτήν που καλείται η Ελλάδα να επιχειρήσει, αύξησε την απόδοση των νέων ομολόγων τουλάχιστον κα­τά 28%. Και πάλι δεν τα κατάφερε. Οι αγορές δεν ανταποκρίθηκαν και το κα­λοκαίρι του 2001 η Αργεντινή πτώχευ­σε επίσημα. Μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο και στην Ελλάδα; Είναι το πιο πιθανό. Η ίδια η διαδικασία αντικατάστασης θα πάρει πάρα πολύ χρόνο και θα δημιουργή­σει τέτοια πίεση στην οικονομία και το τραπεζικό σύστημα της Ελλάδας, ώστε αναπόφευκτα θα την οδηγήσει σε πτώ­χευση πριν καν ξεκινήσει ουσιαστικά η αντικατάσταση.

Προς εκποίηση

Όμως, απ' ό,τι φαίνεται δεν είναι αυ­τό που απασχολεί πλέον τους παράγο­ντες των αγορών και της ευρωζώνης. Η ιδέα για την αντικατάσταση των παλιών ομολόγων του ελληνικού κράτους με νέα, έχει ως βασικό σκοπό όχι την αποφυγή της επίσημης πτώχευσης της χώρας, αλλά την επιτάχυνση της κοινωνικής και οικονομικής εκποίησης.

Σύμφωνα με τον Νουτ Βέλινγκ, του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΤ, μια τέτοια επιχείρηση αντικατάστασης του χρέους ίσως να αποτελέσει μέρος του νέου πακέτου βοήθειας προς την Ελλάδα. Σύμφωνα με τo Bloomberg (6/6), αξιωματούχοι της ΕΚΤ που έχουν άμεση σχέση με τη διαμόρφωση του πακέτου βοήθειας προς την Ελλάδα, το οποίο πρόκειται να εγκριθεί 23-24 Ιουνίου από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Κορυφής, δήλωσαν ότι είναι πολύ πιθανό να περιλαμβάνει ένα τέτοιο σχέ­διο αντικατάστασης ομολόγων.

Στους επενδυτές είναι πολύ πιθα­νό να δοθεί καθεστώς προτιμησιακής σχέσης, πολύ υψηλότερες πληρωμές στα κουπόνια των τόκων και εμπράγματες εγγυήσεις. Οι λεπτομέρειες κρα­τούνται κρυφές.

Αυτό που αποκλείουν οι αξιωματού­χοι της ΕΚΤ είναι δυο πράγματα: Αφε­νός, μια συνολική αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας. Και αφετέρου, το «κούρεμα» καθ' οιονδήποτε τρόπο.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο διοικη­τής της ΕΚΤ κ. Τρισέ, ο οποίος για πρώ­τη φορά παραδέχτηκε ανοιχτά ότι μια τέτοια αντικατάσταση ομολόγων είναι όντως στο τραπέζι. Μιλώντας στις 6/6 στο Μόντρεαλ, ο Τρισέ, ενώ αντιτάχθηκε για μια ακόμη φορά στην επιβολή ζημιών στους επενδυτές, είπε «αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε εναντίον ο ιδι­ωτικός τομέας να αναλάβει τις ευθύνες του, όπως του ζητήθηκε έναν χρόνο πριν, όταν έγινε το πρώτο πρόγραμμα για την Ελλάδα, όπως ζητήθηκε από τα πιστωτικά ιδρύματα στην Ευρώπη να δι­ατηρήσουν στα χέρια τους το επίπεδο του ανεξόφλητου χρέους».

Ο κ. Τρισέ ομολογεί εδώ για πρώτη φορά ότι μαζί με το πρώτο μνημόνιο ζητήθηκε από τις τράπεζες που κρα­τάνε το ελληνικό χρέος να μην ξεφορτωθούν τα ανεξόφλητα ομόλογα στη δευτερογενή αγορά. Κι έτσι οι μεγάλες τράπεζες στη Γερμανία, τη Γαλλία και αλλού στην ευρωζώνη εξακολουθούν να κρατούν τα πακέτα ομολόγων του ελληνικού χρέους. Πράγμα που εξηγεί την εκτεταμένη κερδοσκοπία με «ανοι­χτές πωλήσεις» ελληνικών ομολόγων στη δευτερογενή και φυσικά την εκτί­ναξη των επιτοκίων τους.

Το γεγονός ότι δεν επετράπη στις τράπεζες να ξεσκαρτάρουν από τα ομόλογα του ελληνικού κράτους που κατέχουν, έχει οδηγήσει την όλη κα­τάσταση στο κόκκινο. Ο επίτροπος Όλι Ρεν είπε στο Στρασβούργο (6/6) ότι η Ε.Ε. αντιμετωπίζει μια «πολύ σοβαρή κατάσταση» με την Ελλάδα και χρειάζεται να καταλήξει σε μια συμφωνία σχε­τικά με το ζήτημα πριν από τη σύνοδο των υπουργών Οικονομικών στις 20/6. «Η Ελλάδα ήταν σε ελεύθερη πτώση με δημοσιονομικούς όρους, ήταν έτοι­μη να πτωχεύσει τον περασμένο Απρί­λιο, Μάιο και δυστυχώς είναι έτοιμη να πτωχεύσει ξανά, εκτός κι αν υπάρξει βοήθεια», είπε ο επίτροπος.

Αξιόπιστη ιδιωτικοποίηση

Άλλωστε, σύμφωνα με τον Τρισέ στην ομιλία στο Μόντρεαλ που προαναφέραμε, η Ελλάδα «είναι μια χώρα η οποία, σύμφωνα με ό,τι γνω­ρίζω, ως μερίδιο στο ΑΕΠ, είναι μάλλον η πιο πλούσια χώρα με όρους περιουσίας σε ακίνητα. Αυτό, φυσικά, είναι κάτι το οποίο είναι σπου­δαίο. Και, φυσικά, αν κατανοηθεί πλήρως από παρατηρητές, επενδυτές και παράγοντες της αγοράς, μπορεί να κάνει τη διαφορά με την προ υπόθεση, φυσικά, ότι αυτή η ιδιωτικοποίηση θα φανεί αξιόπιστη και διεκπεραιωμένη με επαγ­γελματικό τρόπο».

Ρυθμοί fast track

Το τι εννοεί ο Τρισέ αξιόπιστη ιδιωτικοποίηση και επαγγελματικά διεκπεραιωμένη φαίνεται στην κοινή ανακοίνωση της τρόικας στις 3/6: «Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να επιταχύνει σημαντικά το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεών της. Για τον σκοπό αυτό θα δημιουργήσει μια επαγγελματική και ανεξάρτητη ως προς τη διοίκησή της υπη­ρεσία ιδιωτικοποιήσεων και έχει καταρτίσει έναν ολοκληρωμένο κατάλογο περιουσιακών στοιχεί­ων για ιδιωτικοποίηση με τον σκοπό να πραγματοποιήσει έσοδα της τάξης των 50 δισ. ευρώ έως το τέλος του 2015». Σύμφωνα με πληροφορίες που διαρρέουν διαρκώς στον διεθνή οικονομικό Τύπο, αυτή η ει­δική υπηρεσία ιδιωτικοποιήσεων θα βρίσκεται υπό τον αποκλειστικό και άμεσο έλεγχο των τροϊκανών. Εκποίηση με ρυθμούς fast track και υπό καθεστώς πλήρους αδιαφάνειας και συμφωνι­ών παρασκηνίου. Αυτό υπόσχεται ο Τρισέ και οι υπόλοιποι αξιωματούχοι της ευρωζώνης στους επενδυτές κερδοσκόπους για να μην ξεφορτω­θούν ακόμη τα χαρτιά τους. Αυτό εξυπηρετεί και η 5η δόση, αλλά και η πρόσθετη χρηματοδότηση, όπως κι αν γίνει.

Μόνιμη εποπτεία

Το ευρώ σχεδιάστηκε από την αρχή να τρέφε­ται από την κερδοσκοπία. Πρώτα με τα ελλείμμα­τα και τα δάνεια. Τώρα με τη διαχείριση του χρέ­ους και την εκποίηση των υπό χρεοκοπία χωρών. Όμως μην ανησυχείτε, υπάρχουν κι αυτοί που για να «μετριάσουν τα θύματα» προτείνουν να περι­μένουμε. Προτείνουν σκληρές διαπραγματεύσεις με την τρόικα, που δήθεν θα την αναγκάσουν να περικόψει από μόνη της το χρέος. Μόνο που η Ε.Ε. και η ΕΚΤ έχουν έτοιμη τη λύση: Αντικατάστα­ση ομολόγων, αφού προηγηθεί πλήρης εκποίηση της χώρας και του λαού της. Μα αυτό θα σημάνει επίσημη πτώχευση, θα πει κάποιος. Ναι, αλλά πι­στεύουν ότι θα προλάβουν να χώσουν την Ελλάδα στον μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης για να πτωχεύσει υπό καθεστώς ύπατης αρμοστεί­ας. Έτσι θα μπορούν να την ξεσκίσουν ήσυχα κι ωραία τα όρνια της αγοράς χωρίς να κινδυνεύει το ευρώ από κάποιο «πιστωτικό γεγονός», δηλαδή από άμεση κατάρρευση των μεγάλων τραπεζών της ευρωζώνης. Το μεγάλο έπαθλο που περιμένει στο τέλος της διαδρομής είναι το ευρωομόλογο. Η πιο τρελή φαντασίωση των κερδοσκόπων του χρέους θα γίνει πραγματικότητα. Με αυτό η νομι­κή βάση του δημόσιου χρέους θα αλλάξει ριζικά και θα περιέλθει στην αποκλειστική αρμοδιότητα των υπερεθνικών οργάνων της Ένωσης. Με αυτό ελπίζουν σε μια νέα εποχή εγγυημένου υπερδανεισμού, ακόμη και για χώρες όπως η Ελλάδα, που πτωχευμένες θα βρίσκονται μόνιμα πλέον υπό κα­θεστώς ύπατης αρμοστείας στον Ευρωπαϊκό Μη­χανισμό Στήριξης.

Κερδοσκοπικό πάρτι

Η αλήθεια είναι ότι τα 5ετή CDS (credit default swaps)της Ελλάδας, που υποδηλώνουν την πιθανότη­τα πτώχευσης, από 399 bps τον Ιανουάριο του 2010 εκτινάχθηκαν στις 1.372 bps στις 11/5/2011 για να χτυπήσουν νέο ρεκόρ των 1.390,97 bps στις 6/6.

Με άλλα λόγια χάρη στη «βοήθεια» της Ε.Ε. και της ΕΚΤ η πιθανότητα πτώχευσης της Ελλάδας αυξή­θηκε κατά 348,6%! Αυτό σημαίνει και μια αντίστοιχη αύξηση στην απόδοση των CDS στα χέρια των κερδοσκόπων.

Το γεγονός ότι τα CDS έχουν φτάσει σε απόδοση περίπου 3,5 φορές την αρχική τους τιμή, κάνει πολλούς κερδοσκόπους να θέλουν να εξαργυρώσουν. Η πιθανότητα αυτή αυξάνει δραματικά το ενδεχόμενο της επίσημης πτώχευσης με καταστροφικές συνέπειες για τα μεγάλα χαρτοφυλάκια ομολόγων ελληνικού χρέους, αλλά και για την ευρωζώνη.

Έτσι με το να θέσει στο τραπέζι επίσημα η ΕΚΤ το ενδεχόμενο μιας αντικατάστασης ομολόγων επιδιώκει να δώσει κίνητρο στις τράπεζες ώστε να κρατηθούν για να μην ξεσκαρτάρουν και στους κερδοσκόπους να μην εξαργυρώσουν ακόμη τα CDS. Υπάρχει ψωμί ακόμη. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλει να στείλει η ΕΚΤ στις αγορές.

αναδημοσίευση από το blog: http://dimitriskazakis.blogspot.com

Ψήφισμα Αγανακτισμένων Τρικάλων

 ΨΗΦΙΣΜΑ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ 

 

     Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, νεολαίοι, συνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες που βιώνουμε μια ανελέητη επίθεση στα δικαιώματά μας, στην ίδια μας τη ζωή. Τον τελευταίο καιρό σε πλατείες πολλών πόλεων της χώρας μας ο κόσμος αντιδρά και εκδηλώνει την οργή του. Οι συγκεντρώσεις αυτές πρέπει να συνεχιστούν, να μαζικοποιηθούν και να χρησιμοποιηθούν ως μια μορφή διεκδίκησης όλων όσων μας ανήκουν και έχουμε κατακτήσει με κόπο. Αποτέλεσμα της κρίσης και της πολιτικής που εφαρμόζεται είναι η αύξηση της ανεργίας, η φτώχεια και η πείνα που απειλεί πλέον τμήματα της κοινωνίας. Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι οι εγγεγραμμένοι άνεργοι σε Τρίκαλα και Καλαμπάκα ξεπερνούν τις 12.000 από 10.000 που ήταν πέρυσι, ενώ η πραγματική ανεργία είναι πολύ μεγαλύτερη.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ

Όχι στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα,  στο μνημόνιο και στη δανειακήσύμβαση.

Άμεση διαγραφή του χρέους. 

Να επιστραφούν όλα τα κλεμμένα από τα ταμεία χρήματα. 

Να φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Άρση της βουλευτικής ασυλίας και παραπομπή στη Δικαιοσύνη όσων έχουν εμπλακεί σε οικονομικά, ποινικά και άλλου τέτοιου είδους εγκλήματα.

Στάση πληρωμών στους τοκογλύφους δανειστές.
Δουλειά για όλους-Δωρεάν Υγεία-Δωρεάν Παιδεία.
Να γίνει αναδιάρθρωση του Συντάγματος για να προβούμε σε άμεση δημοκρατία.

 ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ 15/6/2011 ΣΤΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ 10.00

  ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ-ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ-ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ