Ώρα μάχης - Διαγραφή του χρέους - Εργατική Κυβέρνηση

Ώρα μάχης - Διαγραφή του χρέους - Κάτω το μνημόνιο - Κάτω η κυβέρνηση Παπανδρέου

Στο προσκήνιο η προοπτική της εργατικής κυβέρνησης, της εξουσίας της εργατικής τάξης

Να κλείσουμε το δρόμο στους ελιγμούς της αστικής τάξης και των κομμάτων της

   Η κοινωνική οργή που εκδηλώθηκε όλη την προηγούμενη χρονιά στα πανεργατικά συλλαλητήρια, βρήκε πλέον μόνιμη θέση στην πλατεία Συντάγματος και στις κεντρικές πλατείες όλων σχεδόν των πόλεων της χώρας. Από το μέγεθος των συγκεντρώσεων, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι οι πλατείες γεμίζουν από κόσμο που στις τελευταίες εκλογές στήριξε κάποιο από τα δύο κόμματα εξουσίας και ιδιαίτερα από κόσμο που ψήφισε ΠΑΣΟΚ. Τα γεγονότα αυτά δείχνουν ότι ο χρόνος της παρούσας κυβέρνησης είναι πλέον περιορισμένος.

   Περιορισμένες είναι όμως και οι επιλογές της αστικής τάξης. Επιδίωξή της είναι να αποφύγει τη χρεοκοπία – εξέλιξη που θα συνιστούσε πλήγμα στα συμφέροντά της - αλλά και να ενισχύσει τη θέση της στον – οξυμένο λόγω κρίσης - διεθνή κεφαλαιοκρατικό ανταγωνισμό. Σήμερα κινείται αποφασιστικά στη γραμμή του μνημονίου, επιδιώκοντας να διευρύνει τις κατακτήσεις του τελευταίου έτους και να παγιώσει το συσχετισμό σε βάρος της εργατικής τάξης και του κινήματός της. Ο δρόμος αυτός αποδίδει άμεσα και μακροπρόθεσμα οφέλη στους κεφαλαιοκράτες, όμως αποσαθρώνει το κομματικό σύστημα, διογκώνει επικίνδυνα τη δυσαρέσκεια της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων, εγκυμονεί την πιθανότητα κοινωνικών εκρήξεων και μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την αστική εξουσία. Οι πιθανοί ελιγμοί σε αυτήν την κατεύθυνση είναι πολύ συγκεκριμένοι: κυβέρνηση συνεργασίας ή κυβέρνηση προσωπικοτήτων πάντα στη γραμμή του μνημονίου, χωρίς να αποκλείεται από τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και η πιθανότητα καλυμμένης ή ανοιχτής δικτατορίας, ιδιαίτερα στην περίπτωση που θα έχουν να αντιμετωπίσουν μια κοινωνική εξέγερση.

   Ο άλλος δρόμος, που πλασάρεται κυρίως από τη Νέα Δημοκρατία, είναι η περίφημη επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, δηλαδή η χαλάρωση των ρυθμών εφαρμογής της αντεργατικής πολιτικής και η αναστήλωση κάποιων από τις διαρρηγμένες κοινωνικές συμμαχίες π.χ. με τμήματα της μικρής αστικής τάξης που σήμερα καταστρέφεται εξ’ αιτίας της συρρίκνωσης της εσωτερικής αγοράς. Μια τέτοια επιλογή απαιτεί ανάλογες εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο. Τέτοια εξέλιξη είναι η άρνηση της νεοεκλεγείσας ιρλανδικής κυβέρνησης να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις της Ε.Ε. μπαίνοντας ουσιαστικά σε μια επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου που είχε συμφωνήσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Αυτή η πολιτική δεν ευνοείται σήμερα από τη διεθνή οικονομική συγκυρία, αλλά ούτε βρίσκει στήριξη από την αστική τάξη, η οποία επιδιώκει να αποκομίσει τα μέγιστα δυνατά οφέλη από τη σημερινή πολιτική, ιδιαίτερα όσο οι αντιδράσεις δείχνουν διαχειρίσιμες.

   Ωστόσο, φαίνεται ότι τα πράγματα πλησιάζουν γρήγορα σε οριακό σημείο. Οι αντοχές και οι εφεδρείες των αστικών κομμάτων εξαντλούνται. Με βάση τις δημοσκοπήσεις, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται πλέον σε ελεύθερη πτώση χάνοντας 1 στους 2 ψηφοφόρους του μέσα σε λιγότερο από 2 χρόνια. Το πλέον ανησυχητικό όμως για την κυβέρνηση, δεν είναι η δημοσκοπική κατάρρευση του κυβερνώντος κόμματος, αλλά τα ρήγματα στο μακρύ χέρι του ΠΑΣΟΚ στο συνδικαλιστικό κίνημα, την ΠΑΣΚΕ, που εδώ και μερικά χρόνια αποτελεί το βασικό – αν όχι το μοναδικό – μηχανισμό στήριξης του ΠΑΣΟΚ. Η δήλωση της ΠΑΣΚΕ στην ΠΟΕ-ΟΤΑ ότι δεν έχει πλέον καμία σχέση με το κόμμα από το οποίο προέρχεται και η ανακοίνωση της ομοσπονδίας στην οποία ανακοίνωνε τη συμμετοχή της στη σύσκεψη του συντονισμού σωματείων, καλώντας και τα σωματεία μέλη της να συμμετέχουν, είναι ίσως το πιο σοβαρό ρήγμα στην ΠΑΣΚΕ από το 1985. Στη φθορά του ΠΑΣΟΚ αντανακλάται η ρήξη των κοινωνικών συμμαχιών της αστικής τάξης με μεσαία στρώματα, τμήματα των μισθωτών και – σε ορισμένες περιπτώσεις – και με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία χάνει το έδαφος πάνω στο οποίο μπορούσε να κάνει πολιτική και να αναπαράγεται. Από τη φθορά της κυβέρνησης δεν επωφελείται η Νέα Δημοκρατία, κατά τρόπο που να συγκροτεί ένα ρεύμα με δυναμική τέτοια που να της επιτρέπει να διεκδικήσει την επάνοδο στην κυβερνητική εξουσία.

   Ούτε η Αριστερά όμως ενισχύεται τόσο ώστε να μπορεί να αποτελέσει δύναμη διεκδίκησης της κυβερνητικής εξουσίας κι αυτό έχει να κάνει με την αδυναμία όλων των βασικών συνιστωσών της να διατυπώσουν μια ολοκληρωμένη πρόταση που να συνοδεύεται από μια ανάλογη τακτική. Αυτό, καθιστά την επιρροή της Αριστεράς, αλλά και τα ίδια τα κόμματά της, ευάλωτα σε κινήσεις αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος και ιδιαίτερα στην περίπτωση που επιλεγεί από την αστική τάξη η γραμμή της «επαναδιαπραγμάτευσης». Με μια τέτοια γραμμή, η αστική τάξη θα επιδιώξει – και σε μεγάλο βαθμό θα κατορθώσει - να ενσωματώσει τμήματα της δυσαρέσκειας, αλλά και πολιτικές συλλογικότητες που αναζητούν μια «εφικτή λύση» στα πλαίσια του συστήματος. Ταυτόχρονα, θα προσπαθήσει να απομονώσει δυνάμεις που διατυπώνουν ολοκληρωμένες λύσεις για το απώτερο μέλλον, χωρίς να τις συνδέουν με πολιτική πρόταση και γραμμή για το παρόν.

   Οι εξελίξεις του τελευταίου έτους, διαμόρφωσαν ευνοϊκό έδαφος για να τεθεί το ζήτημα της ταξικής εξουσίας. Το μεταβατικό πρόγραμμα που συνιστά την εργατική απάντηση στην κρίση, συνιστά μια απάντηση σε αυτό το ζήτημα. Το πρόγραμμα αυτό από μόνο του, δεν απαντά όμως στο ποιος μπορεί να το υλοποιήσει. Το ερώτημα αυτό τίθεται εκ των πραγμάτων σε όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς που διατυπώνουν προγράμματα από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και προκαλεί συζήτηση στο εσωτερικό τους, τριγμούς και διαφοροποιήσεις. Απάντηση στο ερώτημα δίνει η γραμμή της εργατικής κυβέρνησης, η οποία πλέον συναντά αποδοχή και από ανένταχτους αγωνιστές, αλλά και από οργανωμένες δυνάμεις. Η συμφωνία στην κατεύθυνση αυτή, στο πρόγραμμα και στην τακτική που συμπυκνώνεται στο σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης, πρέπει άμεσα να αποκρυσταλλωθεί και σε πολιτικό μέτωπο.

   Τέλος, τον πιο κρίσιμο ρόλο στις εξελίξεις θα τον παίξει η εργατική τάξη και το κίνημά της. Ο απεργιακός κύκλος που ξεκίνησε με την απεργία σε πρώην ΔΕΚΟ και τράπεζες στις 9 Ιούνη και συνεχίζεται με την πανεργατική απεργία της 15ης Ιούνη, άνοιξε κάτω από την πίεση των εξελίξεων και δεν πρέπει να επιτραπεί στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να τον κλείσει αμαχητί. Οι συγκεντρώσεις στις πλατείες πρέπει να συνδεθούν με τα συνδικάτα και να πιέσουν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις για την οργάνωση ενός μαχητικού απεργιακού αγώνα διαρκείας ενάντια στην κυβέρνηση και το μνημόνιο. Η μαχητική δράση της εργατικής τάξης στην κατεύθυνση αυτή, θα επιταχύνει τις εξελίξεις, θα περιορίσει ακόμα περισσότερο το πεδίο ελιγμών των κεφαλαιοκρατών και θα ενισχύσει την προσπάθεια των συνειδητών επαναστατικών δυνάμεων να καθορίσουν τις εξελίξεις.

Μειώσεις μισθών 40% από τη διοίκηση των Ελληνικών Πετρελαίων (ΕΛΠΕ)

Η διοίκηση των ΕΛΠΕ ζητάει μειώσεις μισθών μέχρι 40%, με έναντι πληρώνονται οι εργάτες στα ναυπηγεία Ελευσίνας. Οι εργαζόμενοι να βγάλουν τα συμπεράσματα τους.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει συσσωρευτεί μια εμπειρία αγωνιστικών κινητοποιήσεων στην περιοχή του Θριασίου. Αυτή αξίζει να αναλυθεί όχι αφηρημένα αλλά για να βγάλουμε συμπεράσματα σχετικά με το ποια κατεύθυνση πρέπει να πάρει το κίνημα των εργαζομένων της περιοχής στην εποχή του μνημονίου.

Η πιο σημαντική τέτοια εμπειρία είναι αυτή των ΕΛΠΕ στα οποία η εταιρία πρότεινε νέα επιχειρησιακή σύμβαση, που προβλέπει μειώσεις της τάξης του 40% και συνδέει τις αποδοχές με την παραγωγικότητα. Επίσης προκείμενου να μειώσει το κόστος πρότεινε αλλαγές σχετικά με την επάνδρωση των νέων εγκαταστάσεων, που θέτουν σε κίνδυνο την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι στα ΕΛΠΕ έχουν ήδη πραγματοποιήσει μια 10ήμερη απεργία, επιχείρησαν να πραγματοποιήσουν μια δεύτερη 10 ήμερη, που όμως την δεύτερη μέρα χαρακτηρίστηκε παράνομη και καταχρηστική και ανεστάλη. Από τις 19/5 θα πραγματοποιήσουν τέσσερις 24ωρες απεργίες. Σημειωτέον ότι λόγω της παραγωγικής διαδικασίας των διυλιστηρίων μια απεργία προκειμένου να δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στην παραγωγή πρέπει να διαρκεί πάνω από 7 ημέρες.

Τα ΕΛΠΕ έχουν ανακοινώσει ότι τα καθαρά τους κέρδη το 2010 έφτασαν τα 180 εκατομμύρια ευρώ. Αυτό συνέβη παρά τη μείωση της ζήτησης στα πετρελαιοειδή προϊόντα κατά 14%. Η εταιρία παραμένει κερδοφόρα ακόμα σε εποχή κρίσης, όχι όμως όσο κερδοφόρα όσο θα ήθελαν τα στελέχη της εταιρίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο δικαστήριο κατά την εκδίκαση της αγωγής που κατάθεσε η εταιρία εναντία στις απεργιακές κινητοποιήσεις της Ομοσπονδίας Πετρελαιοειδών, στελέχη της εταιρίας ανέφεραν ότι τα κέρδη είναι μικρά σε σχέση με το επενδυμένο κεφάλαιο (ποσοστό περίπου 2,5%). Η εταιρία είχε ανακοινώσει τις προθέσεις της χρόνια πριν. Θέλει να κάνει τη μεταβίβαση της διοίκησης στον όμιλο Λάτση έχοντας ξεμπλέξει από εργατικές κατακτήσεις. Σήμερα εκμεταλλεύεται την κρίση προκειμένου να χτυπήσει εργατικά δικαιώματα. Η πλειοψηφία του επιχειρησιακού Σωματείου που πρόσκειται στην ΠΑΣΚΕ αντί να προετοιμάσει και να θέσει σε θέση μάχης το Σωματείο, όλο το προηγούμενο διάστημα το καθησύχαζε λέγοντας ότι τίποτα δεν θα συμβεί και ότι η κρίση δεν θα αγγίξει τους εργαζόμενους στα ΕΛΠΕ. Παρ' όλη την λαίλαπα των αντεργατικών μέτρων έσπερνε τον εφησυχασμό και δεν συμπαραστάθηκε, δεν έδειξε έμπρακτη αλληλεγγύη σε κανένα σωματείο ή κλάδο που αγωνιζόταν. Μόνο όταν τα μέτρα έφτασαν στα ΕΛΠΕ οργάνωσαν μια απεργία που την σταμάτησαν όταν η εργοδοσία τους είπε το απίθανο επιχείρημα ότι ”δεν συζητά με απεργούς”.

Άρα ένα συμπέρασμα είναι ότι κάθε Σωματείο ανεξάρτητα εάν η εταιρία είναι κερδοφόρα ή όχι πρέπει να προετοιμαστεί και να μπει σε θέση μάχης. Η κρίση θα μας πιάσει όλους και μπορεί να απαντηθεί μόνο μέσα από την ενότητα. Το εργατικό κέντρο Ελευσίνας αρνήθηκε να πάρει μια απόφαση στήριξης της δεύτερης απεργίας των ΕΛΠΕ όταν το δικαστήριο την έκρινε παράνομη, με αποτέλεσμα το Σωματείο να κάνει πίσω και η απεργία να ανασταλεί. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να περιμένουν από τους ενσωματωμένους κρατικοδίαιτους γραφειοκράτες να τους οργανώσουν. Ένας δρόμος υπάρχει, αυτός του γνήσιου συντονισμού Σωματείων. Η αναγκαιότητα του θα επανέρχεται διαρκώς.

Ένα άλλο συμπέρασμα είναι ότι οι εργαζόμενοι στα ΕΛΠΕ είναι περισσότερο ευάλωτοι λόγω της τακτικής των επιδομάτων, που κυριαρχούσε στον κλάδο τους αλλά και γενικότερα στον δημόσιο τομέα για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι εργαζόμενοι έχουν μικρό βασικό μισθό, ο οποίος ανεβαίνει με επιδόματα (ο αριθμός τους είναι γύρω στα 34) έτσι η σημερινή περικοπή των επιδομάτων σημαίνει συνολική μείωση των αποδοχών γύρω στο 40%. Τα ΕΛΠΕ είναι μια εταιρία σε νευραλγικό χώρο στρατηγικής σημασίας και με τα διάφορα επιδόματα η πολιτική ηγεσία προσπαθούσε να κρατά ένα κομμάτι των εργαζομένων χειραγωγημένο και εξαγορασμένο. Για να πετύχουν αυξήσεις στους βασικούς μισθούς οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να έχουν άλλου είδους σωματεία, κίνημα, αγώνες αλλά και ενότητα με άλλους κλάδους. Αυτό δεν υπήρχε ούτε τότε αλλά ούτε και σήμερα γι αυτό και οι εργαζόμενοι είναι εύκολος στόχος.

Ένα τρίτο συμπέρασμα είναι ότι στην περίοδο της κρίσης όποιος έχει αυταπάτες για το ρόλο του κράτους και των δικαστηρίων στην ουσία σαμποτάρει την προοπτική οποιασδήποτε κατάκτησης. Ο πρόεδρος της ΠΑΣΚΕ στα ΕΛΠΕ δήλωνε πως “δε θα συμμετέχει σε παράνομες απεργίες”. Το ψέμα ότι το κράτος είναι δήθεν ουδέτερο και απλά ρυθμίζει τις σχέσεις ανάμεσα σε εργοδότες και εργαζόμενους σήμερα δεν μπορεί να σταθεί. Όταν ένας αγώνας γίνεται απειλητικός για τα σχέδια τους κρίνεται αυτόματα παράνομος. Οι εργαζόμενοι πρέπει να το πάρουν απόφαση και να οικοδομήσουν τις προϋποθέσεις προκειμένου να έρχονται σε αντιπαράθεση με τους κρατικούς μηχανισμούς και να νικούν. Απαραίτητη προϋπόθεση για αυτό είναι ο αγώνας να μην μένει στα πλαίσια του εργοστασίου αλλά να επιδιώκεται κοινή ευρύτερη πάλη.

Στη Βιβεχρώμ ένα άλλο κερδοφόρο εργοστάσιο της περιοχής η εταιρία πρότεινε στους οδηγούς να απολυθούν και με τις αποζημιώσεις να αγοράσουν τα φορτηγά και τις άδειες και να τους μετατρέψει σε εργολάβους. Έτσι οι μόνιμες θέσεις εργασίας θα μειωθούν και οι εργαζόμενοι θα διασπαστούν. Το ΔΣ του σωματείου και εκεί έλεγε ότι η κρίση δεν θα τους αγγίξει. Μετά από Γενική Συνέλευση το Σωματείο προχώρησε σε στάση εργασίας η οποία ήταν επιτυχημένη. Η διοίκηση του εργατικού κέντρου Ελευσίνας περιορίστηκε στην παρουσία της για μισή ώρα στον χώρο της στάσης. Καμία έμπρακτη αλληλεγγύη, καμία προσπάθεια να εμπλέξουν τους εργαζόμενους της περιοχής προκειμένου να δοθεί ο κοινός αγώνας.

Τα ναυπηγεία Ελευσίνας προχωράνε σε ελεγχόμενη πτώχευση προκειμένου να μην μπορούν να διεκδικήσουν τα χρωστούμενα οι προμηθευτές τους. Καθυστερούν την μισθοδοσία στους εργαζομένους, τους δίνουν έναντι 200-300 ευρώ τη φορά. Το ΔΣ του Σωματείου που ελέγχεται από την ΠΑΣΚΕ καθησυχάζει τους εργαζόμενους και τους λέει ότι μετά από παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις το υπουργείο υποσχέθηκε ότι θα προχωρήσει σε νέες παραγγελίες οπλικών συστημάτων από το Ναυπηγείο και ότι το πρόβλημα θα λυθεί. Οι εργαζόμενοι απλά πρέπει να κάνουν υπομονή. Το ίδιο έργο παιγμένο ακόμα μια φορά σε επανάληψη με τους ιδίους πρωταγωνιστές αλλά με θύματα πάντα τους εργαζόμενους. Όμως τα πράγματα σιγά σιγά αλλάζουν, πλησιάζει η ώρα που οι εργαζόμενοι θα πετάξουν τη σκουριά του ξεπουλημένου συνδικαλισμού από πάνω τους και θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

Η Ελλάδα κάνει μια πολιτική λιτότητας όπως η Γερμανία την εποχή του Brüning

του Alexander Gauland

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Der Tagesspiegel» στις 27.06.2011

Πρώτη μετάφραση: Εμμανουήλ Σαρίδης 

αναδημοσιεύεται από την ιστοσελίδα INPRECOR

Τί θα λέγατε, αγαπητοί αναγνώστες αυτής της στήλης, για το ακόλουθο δραστικό πρόγραμμα λιτότητας; «Οι κοινωνικές αδικίες του εν λόγω Κανονισμού έχουν, στην πραγματικότητα, υπερβεί και τις χειρότερες προσδοκίες. Ανάπηροι και βετεράνοι πολέμου πήραν χαμηλότερες συντάξεις. Τα ποσά για την ασφάλιση ανεργίας έχουν μειωθεί κατά μέσο όρο δέκα έως δώδεκα τοις εκατό, και κατά συνέπεια μειώθηκαν αυτόματα και τα ποσά κοινωνικών παροχών της Φροντίδας Κρίσεως, δηλαδή του δικτύου ασφαλείας που προορίζεται για τους ανέργους, όταν αυτοί, μετά τη συμπλήρωση 26 εβδομάδων, σε ιδιαίτερα αρνητικές συνθήκες για την αγορά εργασίας, δεν έχουν πλέον δικαίωμα να λαμβάνουν την κύρια υποστήριξη ή αν δεν είχαν δουλέψει αρκετά, μετά από 39 εβδομάδες, δεν μπορούν να ενταχθούν στο πρόγραμμα της κύριας υποστήριξης.

Επειδή αυτή η μείωση των επιδοτήσεων δεν αρκούσε για να καλύψει το έλλειμμα, ο Κανονισμός προέβλεπε έναν νέο φόρο κρίσης, ο οποίος έπρεπε να καταβληθεί υπό την μορφή πρόσθετης επιβάρυνσης του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων. Καταργήθηκε επίσης η επιστροφή του αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου εισοδήματος. Οι υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι έπρεπε να δεχθούν για άλλη μια φορά περικοπές των αποδοχών τους, οι οποίες, ανάλογα με το ύψος της αμοιβής και την εκάστοτε επαγγελματική κατηγορία ανέρχονταν από  8 έως 4 τοις εκατό του προηγούμενου μισθού. Οι μειώσεις αυτές των μισθών και η κατάργηση της επιστροφής του φόρου εισοδήματος έγιναν πρωτίστως για να βοηθηθούν οι κοινότητες που είχαν να επωμισθούν την αύξηση των παροχών κοινωνικής πρόνοιας – το χαμηλότερο επίπεδο ανεργίας, στο οποίο περιερχόταν κανείς αν δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις για την παροχή βοήθειας από την Φροντίδα κρίσεως» .

Ναι, φυσικά, θα πείτε, αυτά τα είπε ο Έλληνας Πρωθυπουργός Παπανδρέου στους Έλληνες και στους διεθνείς πιστωτές τους. Μέγα λάθος. Αυτά είναι η περίληψη του δευτέρου Διατάγματος για την στήριξη της Οικονομίας και των Οικονομικών της 6ης Ιουνίου 1931, όπως την γράφει ο Heinrich August Winkler στο βιβλίο του για την ιστορία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Όπως ο Παπανδρέου σήμερα, έτσι και τότε ο Heinrich Brüning προσπαθούσε με μια πολιτική ύφεσης να πείσει τους πιστωτές της Γερμανίας για την καλή θέληση της χώρας και της κυβέρνησης της στο θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Προτού ακόμη ο Brüning πετύχει το στόχο του – «λίγότερο από 100 μέτρα από τη γραμμή του τερματισμού» – ανατράπηκε από έναν κάποιο Adolf Hitler, ο οποίος ύστερα από ένα σύντομο ιντερμέτζο, ανέλαβε τα ηνία του κράτους.

Εγω βέβαια δεν θέλω να κάνω μια σύγκριση που θα έφθανε στο να εμφανίσει στην Αθήνα τον κίνδυνο ενός  Hitler. Είναι όμως αναμφισβήτητα γεγονός, ότι εμείς προφανώς δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από την ιστορία. Διότι όπως η αντιπληθωριστική πολιτική του Brüning δεν οδήγησε στην οικονομική ανάκαμψη, έτσι και το ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας δεν πρόκειται να αποφέρει τίποτα. Αντί με την μείωση του χρέους και την μερική πτώχευση της χώρας να μπορέσει να πάρει η χώρα μια ανάσα, θα τεθεί σε εφαρμογή εκείνη η πολιτική λιτότητας του Brüning, η οποία είναι μόνο προς το συμφέρον των διεθνών τραπεζών και της σταθερότητας του Ευρώ. Μια πολιτική που δε δημιούργησε πουθενά νέες θέσεις εργασίας και υψηλότερα φορολογικά έσοδα.

Το ερώτημα παραμένει, γιατί δεν μαθαίνουμε τίποτα από την ιστορία και κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά; Η απάντηση είναι ότι αυτό συμβαίνει γιατί, στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι τράπεζες έμαθαν να βάζουν τα συμφέροντά τους υπεράνω των συμμετεχόντων εθνών και κρατών, και να ζωγραφίζουν στον τοίχο κινδύνους, που οι ίδιες προκάλεσαν. Σπάνια η χρήση του ορισμού της έννοιας της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ήταν τόσο δικαιολογημένος, όσο στην περίπτωση της Ελλάδος. Το σχέδιο που υπάρχει για τη χώρα, δεν θα πάει καλά. Και το κόστος της αποτυχίας του θα είναι πολύ ακριβό – δυστυχώς όχι για τις τράπεζες, αλλά για τον ευρωπαίο φορολογούμενο.

• Φροντίδα Κρίσης: Πρόκειται για τον Νόμο περι ανέργων (Gesetz über die Krisenfürsorge für Arbeitslosehttp://www.chroniknet.de/daly_de.0.html?year=1926&month=11&day=21)
  που ψηφίσθηκε στις 21.11.1926 και ήταν συστατικό στοιχείο του προγράμματος λιτότητας που επέβαλε η τότε κυβέρνηση.
• Ο όρος Κανονισμός (Verordnung) είναι το ίδιο με το Μνημόνιο του Γ.Α. Παπανδρέου.

Φλερτάροντας με τον θάνατο.

Γιώργος Αυγερόπουλος 

Έχω καλύψει συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία σε διάφορα μέρη του κόσμου εκτός της Ελλάδας, όπως στην Αργεντινή, την Ιταλία, τη Βολιβία και το Μεξικό. Ειδικά στο Μεξικό, οι αστυνομικοί όπως γνωρίζουν πολλοί, θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι  και διεφθαρμένοι.  Όμως αυτό που έζησα και κατέγραψα τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου χθες Τετάρτη 29/6 στο Σύνταγμα, ξεπερνάει σε αγριότητα κάθε όριο. Η Ελληνική αστυνομία παίρνει δίκαια και με διαφορά το βραβείο βαρβαρότητας. Μιας βαρβαρότητας που καμία σχέση δεν είχε με καταστολή αλλά ήταν ένα συνεχές φλερτ με τον θάνατο.

Από θαύμα δεν θρηνήσαμε νεκρούς. Και ο κ. Παπουτσής θα πρέπει να ανάψει λαμπάδα στον Θεό που πιστεύει, καθώς μόνο στην καλή του τύχη θα πρέπει να αποδοθεί το γεγονός ότι δεν απολογείται σήμερα για θύματα.

Το σχέδιο εκκένωσης της πλατείας Συντάγματος τις δύο τελευταίες μέρες, ήταν ένα “γιουρούσι” όπως εύστοχα παρατήρησε ο Αϊμάν, Ισπανός δημοσιογράφος που εργάζεται για το Al Jazeera. Ένα γιουρούσι, εναντίον όλων και όποιον πάρει ο χάρος. “Μα καλά τι αστυνομία είναι αυτή που έχετε;” με ρώτησε αγανακτισμένος. “Είστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον ακόμα”  μου είπε με νόημα χαμογελώντας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Περίπου στη 13.30 υπάρχει πολύς κόσμος συγκεντρωμένος μπροστά από την Βουλή. Δεν είναι κουκουλοφόροι. Δεν πετάνε πέτρες. Είναι γέροι, νέοι, γυναίκες, άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι που φωνάζουν συνθήματα, ρίχνουν την γνωστή μούντζα προς το κοινοβούλιο, και οι πιο θερμόαιμοι μπροστά – μπροστά άντε να εκτοξεύουν καμιά βρισιά εναντίον των αστυνομικών και να κουνάνε τα κιγκλιδώματα που έχουν στηθεί μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τίποτα το σημαντικό δηλαδή που να δικαιολογεί αυτό που θα ακολουθήσει. Ξαφνικά από παντού, από δεξιά, από αριστερά και από το κέντρο, αρχίζει μια γενική επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων που απωθούν τους διαδηλωτές προς τα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος.  Φανταστείτε δηλαδή χιλιάδες ανθρώπους να τρέχουν αλλόφρονες  προς ένα στενό άνοιγμα το πλάτος του οποίου δεν ξεπερνά τα δέκα μέτρα. Από πίσω τους τα ΜΑΤ, ρίχνουν μέσα στο πλήθος χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα, προκαλώντας πανικό. Άνθρωποι καίγονται από τις φλόγες, πνίγονται από τα δακρυγόνα δεν βλέπουν μπροστά τους και αρχίζουν να ποδοπατούν ο ένας τον άλλον και να κουτρουβαλούν στα σκαλιά. Υπάρχουν άνθρωποι λιπόθυμοι, άλλοι ποδοπατημένοι μέσ’ τα αίματα. Παρόλα αυτά οι αστυνομικοί δεν αποχωρούν. Χτυπάνε με τα γκλομπς όποιον βρουν μπροστά τους, ανθρώπους δηλαδή που τρέχουν να σωθούν πατώντας ο ένας πάνω στον  άλλον.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Πέρα από την δράση των προβοκατόρων η οποία έχει καταγραφεί σε βίντεο και φωτογραφίες που βγήκαν και θα συνεχίσουν να βγαίνουν τις επόμενες μέρες, πέρα από τους μπαχαλάκηδες την δράση των οποίων απεχθάνομαι και διαφωνώ κάθετα, η πέτρα είναι πλέον εύκολο να φύγει από το χέρι οποιουδήποτε, που τον χτύπησαν, τον ψέκασαν, και είναι άνεργος, άστεγος – ναι, υπάρχουν πλέον νεοάστεγοι – και κάθε μέρα γίνεται φτωχότερος χωρίς να βλέπει διέξοδο από πουθενά.

Δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα βλέποντας μια άνευ προηγουμένου αγριότητα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Ένιωσα τον ίδιο φόβο που έχω νιώσει σε ζόρικες περιοχές του πλανήτη. Ένιωσα τον φόβο του θανάτου. Καθώς νόμιζα πως ήταν η ιδέα μου και πως είχα ξεσυνηθίσει να δουλεύω στην Ελλάδα – έχω να δουλέψω στη χώρα μου από το έτος 2000- ρώτησα παλιούς μου συναδέλφους αν είχαν ξαναζήσει κάτι τέτοιο εδώ. Μου απάντησαν πως δεν είχαν ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.

Θα ήθελα λοιπόν ένας λογικός άνθρωπος από το υπουργείο “Προστασίας του Πολίτη” (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί πλέον ο τίτλος του μου θυμίζει το Υπουργείο Αγάπης του Όργουελ στο 1984) να μου απαντήσει στις εξής ερωτήσεις:

1. Ποιος έδωσε την εντολή για την γενική επίθεση στις 13.30 και γιατί; Ποιανού ιδέα ήταν να διατάξει τις αστυνομικές δυνάμεις να κυνηγήσουν ένα πανικόβλητο πλήθος που ποδοπατιέται στα σκαλιά  πετώντας κρότου – λάμψης και δακρυγόνα χτυπώντας αδιακρίτως, παίζοντας κορώνα γράμματα την πιθανότητα, κάποιος ανάμεσα στους χιλιάδες, να αφήσει την τελευταία του πνοή στην πλατεία.
2. Για ποιο λόγο οι αστυνομικοί δεν σεβάστηκαν το ιατρείο της πλατείας Συντάγματος; Επαγγελματίες γιατροί πνευμονολόγοι και άλλοι, όλοι εθελοντές, φρόντιζαν  τραυματίες καθ’ όλη την διάρκεια των συγκρούσεων. Δεν ήταν “κουκουλοφόροι”, γιατροί ήταν. Φώναζαν στους αστυνομικούς “εδώ είναι ιατρείο” αλλά καμία σημασία δεν έδιναν εκείνοι. Αφιονισμένοι, τους έριχναν δακρυγόνα και τους χτυπούσαν.  Όπως μας είπε ένας γιατρός “Αυτά δεν γίνονται ούτε στον πόλεμο. Ακόμα και στον πόλεμο υπάρχει ανακωχή για να μαζέψεις και να φροντίσεις τους τραυματίες.” Τα μάζεψαν άρον – άρον οι άνθρωποι και έστησαν το ιατρείο κάτω στο μετρό αλλά ούτε και αυτό γλίτωσε από τις ρίψεις χημικών.
3. Για ποιο λόγο χτυπήθηκαν δάσκαλοι στην Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος; Και αυτοί κουκουλοφόροι; Δεν νομίζω. Τα ΜΑΤ αφού πέταξαν δακρυγόνα στην είσοδο του κτιρίου στην οδό Ξενοφώντος 15, άρχισαν να τους πετούν πέτρες (!) και να ανοίγουν κεφάλια με την ανάποδη του γκλομπ, σύμφωνα με μαρτυρίες των ίδιων.   Τρεις τραυματίες, ένας με σπασμένα πλευρά, ένας με ανοιγμένο κεφάλι και ένας με ελαφρά τραύματα στο  χέρι. Έλεγαν οι δάσκαλοι: “Όταν μια κοινωνία κακοποιεί τους δασκάλους της βρίσκεται στο κατώτερο σκαλοπάτι που μπορεί να φτάσει”
4. Με ποια λογική οι αστυνομικοί έριξαν χημικά και χτύπησαν ανθρώπους μέσα σε μανάβικα και σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα, προκαλώντας τρόμο σε πελάτες και τουρίστες;
5. Και τέλος κάτι προσωπικό για τον κ. Παπουτσή: Γιατί με χτυπήσατε; Όχι εσείς δηλαδή, ένας από τους άνδρες της αστυνομίας σας. Επειδή όμως εγώ  δεν γνωρίζω τον “ανώνυμο” ΜΑΤατζή και γνωρίζω εσάς, θα ήθελα πραγματικά μια απάντηση. Η κατάσταση ήταν σχετικά ήρεμη εκείνη την ώρα και γω τραβούσα με την κάμερα μια διμοιρία των ΜΑΤ που ανέβαινε προς την Βουλή, όταν ένας ξέκοψε από την διμοιρία του, ήρθε προς το μέρος μου και στάθηκε μπροστά μου σε απόσταση αναπνοής. Σταμάτησα να τραβάω και κατέβασα την κάμερα. Με κοιτούσε μες στα μάτια. Του είπα τι θέλει και ως απάντηση εισέπραξα μια, για να θυμάμαι τη μέρα. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει: “Τον Αυγερόπουλο χτυπάς ρε”. Δεν αντέδρασα καθόλου και εκείνος απομακρύνθηκε. Αν είχα αντιδράσει ίσως να τα λέγαμε στο τμήμα όπου θα μου ζητάγατε συγνώμη για την… “παρεξήγηση”. Παρεπιπτόντως: Στην Οαχάκα, όταν με είχαν στριμώξει μαζί με τον κάμεραμάν μου οι Μεξικανοί αστυνομικοί,  που όπως είπαμε θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι, τους φώναξα “Δημοσιογράφος” και δεν με πείραξαν. Στη χώρα μου τις έφαγα για πρώτη φορά.

Όργιο κρατικής καταστολής. Ένα βίντεο και 7 φωτογραφίες. (χωρίς σχόλια)

Σιωπηλή αναδιάρθρωση του χρέους και εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.

           Καθίζηση της οικονομίας αποτυπώνουν τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΛ.ΣΤΑΤ.). Σύμφωνα με αυτά, η υποχώρηση της οικονομικής δραστηριότητας κατά το Δ' τρίμηνο του 2010, φτάνει το δυσθεώρητο 6,6% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2009!!! Μέσα σε τρεις μόλις μήνες, από το τρίτο στο τέταρτο τρίμηνο του 2010, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 1,4%.

Με βάση αυτά τα στοιχεία, η ύφεση για το σύνολο του 2010 τοποθετείται στο 4,5% με το ΑΕΠ να διαμορφώνεται για το 2010 στα 229,4 δισ. ευρώ. Έτσι,  ο προϋπολογισμός του 2011 – ο οποίος ψηφίστηκε μόλις ένα μήνα πριν - βρίσκεται ήδη στον αέρα, καθώς τοποθετούσε την ύφεση του 2010 στο 4,2%.

Ταυτόχρονα, έχουμε υποχώρηση της βιομηχανικής παραγωγής για τον Δεκέμβριο κατά 5,2%, ενώ πρωτοφανής είναι και η συρρίκνωση των επενδυτικών δαπανών (πχ επενδύσεις παγίου κεφαλαίου), που σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνει ακόμα και το 20%. Η υποχώρηση των επενδυτικών ροών – και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό - προεξοφλεί την αρνητική πορεία της οικονομικής δραστηριότητας στο άμεσο μέλλον.

Με αυτά τα δεδομένα, αποδεικνύονται φληναφήματα τα όσα έχουν λεχθεί από κυβερνητικούς παράγοντες και τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ για γρήγορη επιστροφή στην ανάπτυξη, ενώ επιβεβαιώνονται όσοι χαρακτήριζαν ανέφικτους τους στόχους του προγράμματος σταθερότητας.

Σε αυτό το έδαφος, η ομαλή εξυπηρέτηση του χρέους γίνεται σχεδόν αδύνατη. Η κυβέρνηση, σε σχέση με τη διαχείριση του χρέους κινείται σε δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι η - ήδη συμφωνημένη - επιμήκυνση του τμήματος του χρέους που έχει δοθεί μέσω της δανειακής σύμβασης του μνημονίου. Η ρύθμιση αυτή μειώνει το ανά έτος απαιτούμενο ποσό για την εξυπηρέτηση του χρέους, αυξάνει όμως το συνολικό ποσό της αποπληρωμής και επεκτείνει χρονικά την ισχύ του μνημονίου.

Η δεύτερη κατεύθυνση είναι το λεγόμενο «βελούδινο κούρεμα» του χρέους, το οποίο αποτελεί «κούρεμα» με συναίνεση του δανειστή και μπορεί να πραγματοποιηθεί με επαναγορά ομολόγων είτε από τη δευτερογενή αγορά - δηλαδή με αγορά ομολόγων που οι κάτοχοί τους επιθυμούν να ξεφορτωθούν σε χαμηλότερες τιμές - είτε με διμερείς συμφωνίες με κατόχους ομολόγων που δέχονται να πουλήσουν με απώλειες το μέρος του χρέους που κατέχουν. Η επαναγορά ομολόγων από την αγορά μπορεί να μειώσει το χρέος κατά ένα πολύ μικρό ποσοστό (χαμηλότερο του 5%). Τα αποτελέσματα από συμφωνίες με μεγάλους πιστωτές μπορούν θεωρητικά να είναι καλύτερα, δεν μπορούν όμως σε καμία περίπτωση να οδηγήσουν σε μια θεαματική μείωση του συνολικού χρέους. Σε κάθε περίπτωση, η υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου απαιτεί διαθέσιμα κεφάλαια, τα οποία το ελληνικό κράτος δε διαθέτει, αλλά προσβλέπει να τα δανειστεί από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Στο βαθμό που αυτή η διαδικασία θα προχωρήσει, θα τροποποιηθεί σημαντικά η σύνθεση του ελληνικού χρέους, με τις χώρες της Ε.Ε. να γίνονται οι βασικοί δανειστές του ελληνικού κράτους.

         

Με τις κινήσεις αυτές, η κυβέρνηση έχει ήδη ξεκινήσει διαδικασίες ήπιας αναδιάρθρωσης του χρέους, αποφεύγοντας όμως να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Επιδιώκει να αποφύγει μια αναγκαστική αναδιάρθρωση που θα περιλαμβάνει «κούρεμα» χωρίς τη συναίνεση των δανειστών, εξέλιξη που θα πλήξει καίρια τις ελληνικές τράπεζες.

Ήδη πάντως, η αγορά έχει αρχίσει να προεξοφλεί ένα «κούρεμα» της τάξης του 25 %, όπως φάνηκε και από την αυστριακή ασφαλιστική εταιρεία Vienna Insurance Group που ανακοίνωσε ότι απομείωσε την αξία των ελληνικών ομολόγων που έχει στο χαρτοφυλάκιό της κατά 25%. Η πιθανότητα να βρεθεί το ελληνικό κράτος σε αδυναμία αποπληρωμής και να προχωρήσει σε αναγκαστικό «κούρεμα», πλησιάζει ακόμα περισσότερο τη βεβαιότητα με βάση τα τελευταία στοιχεία για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας.

Η συζήτηση για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που πυροδότησε η ωμή τοποθέτηση των εκπροσώπων της τρόικας, συνδέεται άρρηκτα με τις επερχόμενες εξελίξεις. Η «αγανακτισμένη» αντίδραση των κυβερνητικών στελεχών, μπορεί να εκληφθεί μόνο ως θεατρική παράσταση, καθώς είναι γνωστό ότι με βάση τη δανειακή σύμβαση του μνημονίου, οι δανειστές έχουν δικαιώματα σε εμπράγματες αξίες, όπως κρατικές επιχειρήσεις και ακίνητα του δημοσίου. Έτσι, ακόμα και στην περίπτωση που το ελληνικό κράτος βρεθεί σε αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους, το όποιο «κούρεμα» θα αφορά τους υπόλοιπους δανειστές και όχι όσους έχουν δανείσει μέσω της δανειακής σύμβασης του μνημονίου, οι οποίοι θα μπορούν να διεκδικήσουν την υποθηκευμένη κρατική περιουσία.

Αυτό που είναι βέβαιο τελικά, είναι ότι αναμένονται εκτεταμένες αποκρατικοποιήσεις – εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Και αυτό θα γίνει είτε τώρα με στόχο να εξυπηρετηθούν οι στόχοι του μνημονίου και να συνεχιστεί η απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, είτε αργότερα μέσω της διαδικασίας της «ελεγχόμενης πτώχευσης».

Στα πλαίσια αυτά, αναμένεται να βγουν «στο σφυρί», συμμετοχές του δημοσίου σε κερδοφόρες επιχειρήσεις, αλλά και το χαρτοφυλάκιο ακινήτων της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου, που με βάση τις αντικειμενικές αξίες της εφορίας αποτιμάται σε 272 δις. ευρώ.

Με την εργατική τάξη αφοπλισμένη

Η αστική τάξη έχει ήδη καταφέρει, σε μεγάλο βαθμό, να μετακυλίσει την κρίση στις πλάτες της εργατικής τάξης – κυρίως – και των μεσαίων στρωμάτων – δευτερευόντως. Μέχρι τώρα, μετράμε την πρωτοφανή έκρηξη της ανεργίας, τη συνολική υποβάθμιση του επιπέδου αμοιβών και τη συνεπαγόμενη απότομη χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης. Είναι εύκολο να προβλέψει κανείς ότι ο κατήφορος δεν έχει τελειώσει ακόμα. Με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία, θα απαιτηθούν νέα μέτρα αφαίμαξης της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων για να μπορέσει να εκτελεστεί ο προϋπολογισμός του 2011, ενώ οι επερχόμενες ιδιωτικοποιήσεις θα σημάνουν ένα νέο γύρο απολύσεων και μείωσης μισθών.

Η εργατική τάξη βρέθηκε να αντιμετωπίζει την άγρια επίθεση των κεφαλαιοκρατών ασύνταχτη και αφοπλισμένη. Με το συνδικαλιστικό της κίνημα διαλυμένο και με την αστική επιρροή να κυριαρχεί, χωρίς επαναστατικό κόμμα και με τις δυνάμεις της Αριστεράς χωρίς πολιτική γραμμή. Είναι χαρακτηριστικές οι παλινωδίες των δυνάμεων της Αριστεράς σε σχέση με το ζήτημα του χρέους. Μόλις ένα χρόνο πριν, η κυρίαρχη γραμμή, ακόμα και ανάμεσα στις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ήταν αυτή που έθετε σαν κεντρικό στόχο του κινήματος την…. αναδιάρθρωση, γραμμή που υλοποιείται πλέον επιτυχημένα από την ίδια την κυβέρνηση.

Ωστόσο, τα επαναστατικά κόμματα φτιάχνονται στη φωτιά της μάχης. Υπάρχουν σήμερα δυνατότητες, ώστε να κερδηθεί η συνείδηση πλατιών τμημάτων της εργατικής τάξης με αυτό που για τους μαρξιστές είναι προφανές: ότι η σημερινή επίθεση δεν μπορεί να μετριαστεί, ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που να έχει ρεαλιστική βάση. Αυτή η δυνατότητα πρέπει να γονιμοποιηθεί με μια πολιτική πρόταση που να υπηρετεί το σκοπό της επανάστασης και να διαμορφώνει προοπτική. Η πρόταση που συμπυκνώνεται στο σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης, είναι μια τέτοια πρόταση, η μόνη πρόταση που δίνει κατεύθυνση. Κι αν είναι λίγες σήμερα οι δυνάμεις που προωθούν μια τέτοια κατεύθυνση, ας θυμηθούμε ότι και πριν ένα χρόνο, λίγες ήταν οι δυνάμεις που προωθούσαν τον πολιτικό στόχο της διαγραφής του χρέους και το συνδεόμενο με αυτόν το στόχο πρόγραμμα και σήμερα αυτό το πρόγραμμα έχει κατακτήσει μια σημαντικά πλατύτερη αποδοχή.

Τα διδάγματα από την Απεργία της Τετάρτης

Δυο μέρες μετά την απεργία της Τετάρτης, ικανός χρόνος για να μπορούμε να σκεφτόμαστε νηφάλια, πρέπει με βάση τα πραγματικά γεγονότα να δούμε σοβαρά τις αγκυλώσεις και τις λάθος αντιλήψεις που αναπαράγονται με θέρμη στις πλατείες.

Την Τετάρτη λοιπόν, οι «διοργανωτές» της συγκέντρωσης της πλατείας Συντάγματος περίμεναν 1.000.000 ανθρώπους να περικυκλώσουν τη Βουλή.

Πόσοι όμως εν τέλει συμμετείχαν στις διαδηλώσεις της Τετάρτης. Μια μέση εκτίμηση λέει πως στους δρόμους της Αθήνας διαδήλωσαν περίπου 300.000 με 350.000 άτομα ΣΥΝΟΛΙΚΑ (Σύνταγμα, ΠΑΜΕ, ΓΣΕΕ, Μουσείο, Καλλιμάρμαρο, Ευαγγελισμός κλπ). Πολύ κάτω από 1.000.000!

Η σύνθεση του κόσμου στις συγκεντρώσεις ήταν συγκεκριμένη. Η πλειοψηφία των συμμετεχόντων στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ,ΠΑΜΕ,Μουσείο ήταν ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ, ενώ στο Σύνταγμα και στα διάφορα «μπλόκα» η πλειοψηφία ήταν νέοι (μαθητές, φοιτητές), μικροεπαγγελματίες, άνεργοι.

Ερώτημα 1^ο: Γιατί υπάρχει αυτή η σύνθεση στις επιμέρους συγκεντρώσεις;

Πρώτα και κύρια γιατί ο εργατόκοσμος ξέρει, από τις Απεργίες που έως τώρα έχει συμμετάσχει, ότι οι συγκεκριμένες συγκεντρώσεις είναι αυτές στις οποίες κατεβαίνουν τα σωματεία, τα συνδικάτα. Ξέρουν δηλαδή ότι εκεί κατεβαίνουν οι συνάδελφοί τους και συναγωνιστές τους.

Δεύτερον, η Λαϊκή Συνέλευση (πάνω/κάτω) πλατείας Συντάγματος εξαρχής ήταν εχθρική προς τις συνδικαλιστικές οργανώσεις (σωματεία, συνδικάτα). Η στάση αυτή ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ, αλλά έχει αμβλυνθεί από τότε που αποφασίστηκε πως θέλουμε οι εργατικές κινητοποιήσεις να καταλήγουν στο Σύνταγμα.

Άρα εκ των δύο παραπάνω συνθηκών το Σύνταγμα γέμισε εργατόκοσμο μόνο όταν πέρασε η πορεία του ΠΑΜΕ, της ΓΣΣΕ και του Μουσείου.

Ερώτημα 2^ο: πρέπει να είμαστε εχθρικοί με τα συνδικάτα και τα σωματεία;

Μια κινητοποίηση της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που κατέληξε στο Σύνταγμα ήταν αιτία για να δεχτούν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ της «αγάπη» του κόσμου. Γιουχαΐσματα και βρισιές ήταν η απάντηση της Πλατείας στην θέληση των εργαζόμενων να ενωθούν με τους συγκεντρωμένους του Συντάγματος.

Οι υποκινητές των γιουχαϊσμάτων κατά τα άλλα μιλούν και λένε «κανείς δεν περισσεύει». Δεν αποτελεί έκπληξη καθώς σε κάθε αγώνα υπάρχουν φαρισαίοι-υποκριτές που δουλεύουν για το κράτος και την κρατούσα κοινωνική τάξη.  

Αναγνωρίζουμε ότι ΥΠΑΡΧΟΥΝ αρχι-συνδικαλιστές που είναι κρατικοδίαιτοι, είναι δοτοί εκπρόσωποι του κράτους και της εργοδοσίας. Αναγνωρίζουμε ότι αυτοί οι λίγοι και συγκεκριμένοι προσβάλλουν την έννοια του ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ, των ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ και των ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ, ότι προδίδουν τους αγώνες μας και δρουν ως βαλβίδα εκτόνωσης της εργατικής δυσαρέσκειας.

Για ποιο λόγο όμως τα συνδικάτα είναι στα χέρια της ΠΑΣΚΕ (παράταξη του ΠΑΣΟΚ) και της ΔΑΚΕ (παράταξη της ΝΔ) ;

Γιατί πάντα υπάρχουν διάφοροι «καλοθελητές» που μας λένε: «μην ασχολείστε με τα συνδικάτα», «άλλο ΠΑΣΟΚ και άλλο ΠΑΣΚΕ», «ψηφίστε μας μην απολυθείτε». Έτσι ακριβώς ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΣΤΕ τα συνδικάτα τα έχουν αυτοί στα χέρια τους, ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ…

Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, οι εργοδότες, το κράτος, τα αστικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) μας λένε να τους χαρίσουμε τα συνδικάτα μας. ΌΧΙ ΔΕΝ ΤΑ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ!

ΚΑΘΗΚΟΝ η εκδίωξη κάθε κρατικοδίαιτου συνδικαλιστή, κάθε πράκτορα της εργοδοσίας και του κράτους, από τα συνδικάτα και τα σωματεία μας.

Τι θέλουμε να πούμε; Το πρόβλημα ΔΕΝ είναι τα συνδικάτα, είναι αυτοί που τα διοικούν σήμερα, επειδή ΕΜΕΙΣ είμαστε αδρανείς και δεν δίνουμε τη μάχη για να τα κατακτήσουμε.

Ο συνδικαλισμός ιστορικά είναι το μέσο για να επιτύχεις κάθε βελτίωση στην καθημερινή σου ζωή! Αυτά που κερδίσαμε με συνδικαλιστικούς και πολιτικούς αγώνες (σε όλο τον πλανήτη) σε 150 χρόνια μας τα παίρνουν σε μια νύχτα…

Να απομονώσουμε λοιπόν αυτές τις απόψεις που λένε «όχι στα συνδικάτα» γιατί είναι επικίνδυνες για τον αγώνα που δίνουμε. Τέτοιες αντιλήψεις διασπούν τον αγώνα μας και μας διασπούν. Η Λαϊκή Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος και κάθε πλατείας της χώρας να πάρει απόφαση «ΚΑΘΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ, ΝΑ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΕΙ, ΝΑ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΟΥ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΑΧΤΕΙ». Δεν γίνονται αυτά από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ να δουλεύουμε σε αυτήν την κατεύθυνση.

Ερώτημα 3^ο : Γιατί δεν φτάσαμε το 1.000.000 έξω από τη Βουλή;

Οι θιασώτες της αντίληψης «ΟΧΙ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ» ξέχασαν ότι η Τετάρτη είναι ημέρα δουλειάς και δεν είναι ημέρα αργίας. Ξέχασαν ότι η Απεργία είναι συλλογική απόφαση και πράξη και όχι γενικά ατομική επιλογή. Εννοούμε ότι χωρίς να έχει αποφασίσει το σωματείο ή έστω χωρίς να έχει φτιαχτεί μια απεργιακή επιτροπή σε ένα χώρο εργασίας, Απεργία ΔΕΝ γίνεται.

Ποτισμένοι από την αλαζονία τους και την ΑΡΝΗΣΗ τους να πάει ο αγώνας αυτός μπροστά, νόμιζαν ότι είναι παιγνιδάκι να μαζευτεί 1.000.000 κόσμος. Τόσος κόσμος δεν κατέβαινε ούτε τις Κυριακές που δεν δούλευε κιόλας!

Ας πάρουμε τα μέτρα μας συναγωνιστές, απέναντι σε αυτές τις απλουστεύσεις και τα επικίνδυνα ονειροπολήματα!

Ο κόσμος θα βγει και θα έχει τέτοια μαζικότητα η πάλη μας, όταν αρχίσουμε να οργανωνόμαστε στα σωματεία και συνδικάτα, όταν βάλουμε στην ημερήσια διάταξη πολιτικές διεκδικήσεις ενάντια στην σημερινή εξουσία των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και του πολιτικού τους προσωπικού. Όταν αποφασίσουμε να σπάσουμε τα δεσμά του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και κάθε ξένου και ντόπιου δυνάστη.

Ερώτημα 4^ο : Μπορούμε να νικήσουμε ειρηνικά;

Η απάντηση αυτή είναι πραγματικά εύκολη. ΟΧΙ! Δεν θα νικήσουμε ειρηνικά!

Όποιος υποστηρίζει μια ειρηνική λύση είναι είτε ρομαντικός , είτε επιτήδειος…

Δεχόμαστε μια τρομαχτική καθημερινή βία. Βία σωματική και ΚΥΡΙΑΡΧΑ βία ψυχολογική. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από λόγια που μας στήνουν στον τοίχο και μας ξεζουμίζουν. Λόγια ενάντια στα συμφέροντά μας και στις ανάγκες μας, που μας κάνουν να τα πιστεύουμε και να θωρούμε ότι αυτοί που τα λένε δουλεύουν για εμάς.

Όμως και βία σωματική. Είτε είναι γκλοπ, είτε δακρυγόνο, είτε κρότου λάμψης. Η χθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα χτυπήθηκε με μίσος από τα σκυλιά του κράτους και του κοινοβουλίου. Κανείς δεν πήρε θέση για τους ξυλοδαρμούς διαδηλωτών. Ούτε η Αστυνομία, ούτε η κυβέρνηση ούτε οι «εταίροι» μας (Ε.Ε.,Δ.Ν.Τ. κλπ). Πριν ένα μήνα ένας συναγωνιστής μας βρέθηκε στην εντατική με κατάγματα στο κρανίο και ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΗΘΗΚΕ!

Δεν είμαστε εθισμένοι στη βία. Χρησιμοποιούμε βία για να αμυνθούμε, προς το παρόν. Θα χρησιμοποιήσουμε και επιθετική βία. Όχι γιατί είμαστε «μάγκες» αλλά γιατί το κράτος μας αναγκάζει να υπερασπιστούμε τα «θέλω» μας, τις ανάγκες μας με την ίδια μας τη ζωή.

Μια πλατεία στην Αραβία, η πλατεία Ταχρίρ της Αιγύπτου, μας έφερε και εμάς σήμερα στις πλατείες. Εκείνη η πλατεία πάλεψε με, με θυσία την ίδια τη ζωή της, για να φύγει ο δυνάστης της. Αυτό θα κάνουμε και εμείς. Θα δώσουμε μέχρι και τη ζωή μας για ένα καλύτερο αύριο!

Όμως οι σύντροφοι, οι συναγωνιστές, της Πλατείας Ταχρίρ, μπορεί να έδιωξαν τον Μουμπάρακ, αλλά δεν απάντησαν το ερώτημα «Ποιος να έρθει;», «Ποιος να κυβερνήσει;».

Οι δικιές μας πλατείες πρέπει στη στιγμή εκείνη να δώσουν την απάντηση (που δεν έδωσαν οι Αιγύπτιοι σύντροφοί μας) :  

«Θα κυβερνήσουμε εμείς, εμείς και τα εργατικά μας συμβούλια!».

Ακόμα μερικές σκέψεις για τις πλατείες...

(μέχρι την Τετάρτη 15 Ιούνη δεν θα ξαναδημοσιεύσουμε άποψη του blog, παρά μόνο ότι θεωρούμε ενδιαφέρον και με προϋπόθεση ότι το χουν γράψει άλλοι...Στείλτε μας τις απόψεις σας και αν (!) συμφωνούμε θα τις αναρτήσουμε.)

Χαιρετίζουμε τους χιλιάδες ανθρώπους που κοντά τρείς βδομάδες έστω και για περιέργεια κατέβηκαν στην πλατεία της πόλης τους.

Κάθε πόλη εξελίσσει διαφορετικά τον πολιτικό λόγο της πλατείας της.

Όσο και να θέλουν τα ΜΜΕ και το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας κοινωνικής τάξης, δεν είμαστε ανώνυμοι, έχουμε όνομα, δεν είμαστε γενικώς «αγανακτισμένοι» είμαστε αγανακτισμένοι με το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ , με το ΛΑΟΣ, με τον Μπόμπολα, με τον Μυτιληναίο, με το Λάτση, με το Λάτσιο, με την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τον Μανδραβέλη και πάρα πολλούς άλλους.

Το «εθνικό συμφέρον»

Δεν μπορούμε να κάνουμε άλλη υπομονή για την «πατρίδα», για την Ελλάδα.

Το μάθαμε το παραμύθι! Όταν μας λέγανε τόσα χρόνια «θυσιαστείτε για την Πατρίδα, για την Ελλάδα», «παλέψτε για την ενότητα και τη σωτηρία του έθνους» αυτό σήμαινε και σημαίνει, «Κάντε τουμπεκί, μάθετε να ζείτε με λιγότερα, φυγέτε από τα συνδικάτα, μην ασχολείστε με την Πολιτική».

Ταυτόχρονα για τους βιομηχάνους, τους επιχειρηματίες και τους εφοπλιστές αυτό σήμαινε «Ξεζουμίστε τον εργάτη, τον άνεργο, τον νεολαίο». Στους κρατικοδίαιτους προδότες του εργατικού κινήματος, στα τσιράκια της εργοδοσίας λέγανε «Πάρτε τα σωματεία από τα χέρια των εργατών, Ελέγξτε τις αντιδράσεις των εργατών, Μην αφήνετε κανένα αγώνα να πατήσει στα πόδια του».

Είναι καθαρό και ξάστερο αυτό που έκαναν και κάνουν και σήμερα. Βαφτίζουν το δικό τους συμφέρον (το ταξικό τους συμφέρον) «εθνικό συμφέρον» και βιάζουν κάθε δικαίωμα και κατάκτηση του λαϊκού κινήματος! Μας κοιμίσανε πουλώντας μας «κοινωνική ειρήνη» και «κοινωνικό κράτος» και μας άλλαξαν τα φώτα!

Και σήμερα σκάει το κίνημα των αγανακτισμένων στο προσκήνιο. Οι μεγαλειώδεις απεργίες  που θάφτηκαν από τα ΜΜΕ, χτυπήθηκαν βίαια από την κρατική καταστολή (μην ξεχνάμε ότι παραλίγο να πεθάνει ένας άνθρωπος και ΚΑΝΕΙΣ δεν τιμωρήθηκε), έδωσαν σκυτάλη στην πλατεία. Και η πλατεία είναι έτοιμη να δώσει ξανά σκυτάλη στην Απεργία της Τετάρτης.

Τι λένε τα ΜΜΕ;

«Μπράβο που είστε α-κομμάτιστοι, χωρίς συνδικάτα, που είστε ειρηνικοί». Και εμείς χαιρόμαστε μωρέ; Μας χαϊδεύει ο εχθρός το κεφάλι και μεις του γλύφουμε το χέρι;

Όχι κύριοι δεν θα παρατήσουμε τα συνδικάτα στα χέρια του Παναγόπουλου!

Δεν θα αφήσουμε τον αγώνα μας να θάβεται στο κοινοβούλιο, κάτω από νομοσχέδια!

Δεν θα μείνουμε α-κομμάτιστοι και έξω από τα συνδικα΄τα για να χαρείτε εσείς και τα αφεντικά σας!

Και όσοι από μας λένε χαιρόμαστε που είμαστε α-κομμάτιστοι, χωρίς σημαίες τους θέτουμε το ερώτημα: «Πως θα προβάλλουμε συναγωνιστές τις θέσεις μας; Πως θα οργανώσουμε την πάλη μας; Με κάποιο μεταφυσικό τρόπο; ΟΧΙ! Θέλουμε κόμματα, θέλουμε συνδικάτα. ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ άλλο ΠΑΣΟΚ, άλλη ΝΔ, άλλη Μπακογιάννη, άλλο Καρατζαφέρη!

Μας έμαθαν τόσα χρόνια να υποστηρίζουμε τα ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΑΤΑ.

Εμείς θα φτιάξουμε ΔΙΚΑ ΜΑΣ κόμματα και θα πάρουμε και τα συνδικάτα μας ξανά στα χέρια μας!

Η συζήτηση περί «Δημοκρατίας»

Ας αναρωτηθούμε. Μας κάνει η σημερινή «Δημοκρατία»; Γιατί όλοι μας επαινούν που θέλουμε «πραγματική Δημοκρατία»; Και αλήθεια αφού και οι καναλάρχες και οι υπαλληλοί τους, και οι πολιτικάντηδες που κυβέρνησαν ή κυβερνάνε ή στηρίζουν την κυβέρνηση συμφωνούν με το αίτημά μας, γιατί δεν το ανέδειξαν τόσο καιρό; Είναι να απορείς έτσι; Περίμεναν να μας δουν στις πλατείες ή να μας ανοίξουν τα ΜΑΤ τα κεφάλια;

Αυτοί όλοι πολεμάνε τη Δημοκρατία. Θέλουν την Δημοκρατία των κεφαλαιοκρατών, των εχόντων και κατεχόντων. Θέλουν την Δημοκρατία των εκμεταλλευτών μας, γιατί αυτοί τους ταΐζουν και τα ΜΜΕ τους στηρίζουν!

Αλλά πολλά είπαμε γι αυτούς.

Τι λέμε εμείς οι συγκεντρωμένοι στις πλατείες; Δεν λέμε τίποτα ακόμα πέρα από το ότι δεν θέλουμε τη σημερινή Δημοκρατία.

Εμείς θα καταθέσουμε μερικές σκέψεις για το ζήτημα αυτό:

Θέλουμε Δημοκρατία, αλλά ούτε τη Δημοκρατία της σημερινής κοινωνικής και πολιτικής ολιγαρχίας, ούτε την Δημοκρατία του αέρα. Απαιτούμε κάθε χώρος δουλειάς, μόρφωσης να είναι πηγή της δημοκρατίας, πηγή κάθε εξουσίας. Δεν θέλουμε ένα κοινοβούλιο πάνω από το κεφάλι μας. Θέλουμε ένα κοινοβούλιο στα πόδια μας, όργανό μας και όχι δυνάστη μας!

Θέλουμε να ορίζουμε εμείς την τύχη του προϊόντος της εργασίας μας! Θέλουμε εμείς να ορίζουμε την μόρφωσή μας!

Πρωτοβάθμιες συνελεύσεις σε κάθε χώρο που ζει, εργάζεται και μορφώνεται ο λαός (εργάτες, άνεργοι, νεολαίοι ,συνταξιούχοι). Άμεση δημοκρατία. Κάθε ένας μας έχει το δικαίωμα να μιλήσει και έχει μια ψήφο.

Αλλά και αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Ναι θέλουμε βουλευτές. Θα τους εκλέγουμε στις συνελεύσεις μας, θα τους ανακαλούμε όταν θα δεν θα υπηρετήσουν την απόφασή μας, όταν προδώσουν τον αγώνα μας, τα δικαιώματά μας. Ναι θα αμείβονται! Με το μέσο εργατικό μισθό, όχι μπόνους, δυο συντάξεις και καριέρα πολιτικού ηγέτη.

Και θα νομοθετούμε όλοι;

Ακόμα και αν δεν νομοθετούμε όλοι, θα έχουμε δικαίωμα να εγκρίνουμε ή να απορρίπτουμε νόμους μέσα από τις συνελεύσεις μας. Ναι θα υπακούμε στην πλειοψηφία, όχι στην πλειοψηφία του «κάθε 4 χρόνια», αλλά στην πλειοψηφία του «εδώ και τώρα».

Και τι θα γίνει άλλοι θα νομοθετούν και άλλοι θα εκτελούν;

Όχι! Η συνέλευση των αντιπροσώπων-βουλευτών θα είναι εργαζόμενο σώμα. Αυτός που νομοθετεί ή εγκρίνει το νόμο είναι υπεύθυνος και να τον εφαρμόσει. Ούτε παραθυράκια στους νόμους, ούτε μίζες, ούτε «τραβάτε στα δικαστήρια να βρείτε το δίκιο σας».

Τέρμα οι αυταπάτες για τον εξευγενισμό της σημερινής δημοκρατίας, της αστικής δημοκρατίας.

Υπάρχει μέλλον για τις πλατείες;

Δεν υπάρχει σίγουρη απάντηση. Θα κάνουμε μια εκτίμηση όμως και με αυτό θα κλείσουμε το αποψινό μας άρθρο.

Ο κόσμος που κατεβαίνει στις πλατείες θα δει επιτέλους μια πολιτική αντιπαράθεση που δεν είναι τύπου κοινοβουλίου, αλλά και ούτε τύπου καφενείου. Για πρώτη φορά θα βρίσει όντας συμμέτοχος και όχι από τον καναπέ του και πιθανόν να πει σε ένα άγνωστο κοινό τρία πράγματα που κουβαλάει στο κεφάλι του.

Ίσως να καταλάβει ότι δεν υπάρχει εύκολη και ειρηνική λύση, να πεισμώσει και να αποφασίσει να οργανώσει τον αγώνα του, πρώτα και κύρια παλεύοντας μέσα από το σωματείο του.

Σίγουρα θα νοιώσει ότι δεν είναι μόνος, ότι κι άλλοι είναι στην ίδια η χειρότερη μοίρα από αυτόν.

Αν δεν πάρει μυρουδιά έστω από αυτά τα λίγα που θέτουμε σαν εκτίμησή μας, θα γυρίσει αποκαμωμένος ξανά σπίτι του. Πιθανόν όμως να μην είναι και αυτό απαραιτήτως κακό. Γιατί θα δει ότι ακόμα και αν πας ειρηνικά, χωρίς πολιτικό πρόγραμμα, χωρίς όνομα, κόμμα ή συνδικάτο πάλι θα χάσεις. Έτσι πιθανόν να γίνει αυτός ο πρώτος που θα πει στον διπλανό του: «Ρε μαλάκα, τόσα χρόνια προσπαθούσαμε με τα δικά τους όπλα να τους πολεμήσουμε, μήπως πρέπει να φτιάξουμε τα δικά μας;»

Αισιόδοξο; Μπορεί;

Απίθανο να συμβεί; ΟΧΙ!

Ψήφισμα Λαϊκής Συνέλευσης Πλ. Ελευθερίας για τους διωκόμενους συμπολίτες μας

ΨΗΦΙΣΜΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Συμπολίτες/ισες

 Βρισκόμαστε σε μια διαδικασία μνημονιακής πολιτικής που απαιτεί συνεχή ρήξη συνειδητοποιημένων πολιτών με την κατεστημένη πολιτική τάξη, μέχρι να ανατραπούν τα παραπάνω δεδομένα και να ισχύσουν δημοκρατικές πολιτειακές δομές συνταγματικά κατοχυρωμένες που αυτή τη στιγμή καταπατούνται. Επειδή ζούμε το μεγάλο αυτό έλλειμμα στις δημοκρατικές διαδικασίες με ότι αυτό συνεπάγεται (κοινωνικό αποπροσανατολισμό, εκφοβισμό και καταστολή)

       Δηλώνουμε τη συμπαράστασή μας σε συμπολίτες μας που διώκονται αντιστεκόμενοι, κατηγορούμενοι με στημένα κατηγορητήρια και απαιτούμε την απόσυρση των μηνύσεων ή την αθώωσή τους, συγκεκριμένα:

.

Α)Των τριών μελών της Επιτροπής Αγώνα για τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της Πρώην Αμερ. Βάσης Γουρνών που κατηγορούνται από το 2007 για παρακώλυση συγκοινωνίας (θα δικαστούν 23/1/2012).

Β) Των έξι νέων που κατηγορούνται καθώς στις εκδηλώσεις μνήμης του 2009 για τον αδικοχαμένο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, αρνήθηκαν προληπτικό έλεγχο της αστυνομίας και στη συνέχεια κρίθηκαν κατηγορητέοι με σωρεία ψευδών κατηγοριών (θα δικαστούν 6/2/2012).

Γ) Των 15 μελών του Δικηγορικού Συλλόγου Ηρακλείου που κατηγορούνται για τις κινητοποιήσεις τους για ίδρυση Εφετείου στο Ηράκλειο και που τελικά θα λειτουργήσει από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο (θα δικαστούν μετά από δύο χρόνια).

Πτώχευση Βήμα-Βήμα

Του Δημήτρη Καζάκη

Mήπως ήρθε η ώρα για την πτώχευση της Ελ­λάδας; Αυτό φαίνεται να συζητούν στα επι­τελεία της ευρωζώνης σε συνεργα­σία με τις μεγαλύτερες τράπεζες και επενδυτικά κεφάλαια. Τι σημαίνει τε­χνική πτώχευση;

Ο Γιώργος Κοφινάκος της Enolia PremiumCapital έγραψε πρόσφατα στην «Ισοτιμία» (2/6): «Το να γίνει μία αναδιάρθρωση χρέους λέγοντας "Κύριοι, δεν έχουμε να πληρώσουμε, σας δίνουμε π.χ. μόνο το 50%", φαί­νεται πολύ καλό στα χαρτιά. Όμως θα καταστήσει χειρότερα τα πράγματα για την οικονομία μακροπρόθεσμα. Θα περάσουν δεκαετίες για να κα­ταφέρει πάλι η Ελλάδα να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στο εξωτερικό και να αντλήσει πάλι χρηματοδότηση από τις αγορές. Αν φθάσουμε στο αμήν, η έσχατη λύση θα ήταν το λεγόμενο τεχνικό default (τεχνική χρεοκοπία): να δώσεις στον πιστωτή, ειδικά σ' αυ­τόν που κατέχει ομόλογα διάρκειας έως πέντε ετών, την επιλογή ανταλ­λαγής με πιο μακροπρόθεσμα ομό­λογα που θα συνοδεύονται από πιο ελκυστικούς όρους. Αυτό, για να με­ταφέρεις την πίεση των δόσεων του χρέους στο μέλλον. Για να ξεκινήσει βέβαια μία τέτοια διαδικασία θα πρέ­πει να καταλαγιάσουν τα πράγματα στις αγορές».

Τοκογλυφική «μηχανή»

Το πρώτο μέρος του ισχυρισμού του κ. Κοφινάκου δεν πρέπει να το πάρετε στα σοβαρά. Διότι πολύ απλά δεν επιβεβαιώνεται από τη διεθνή εμπειρία. Ακόμη και υπό συνθήκες της πιο ολοκληρωτικής πτώχευσης, ή μονομερούς διαγραφής του δημό­σιου χρέους μιας χώρας, ποτέ αυτή η χώρα δεν αποκλείστηκε από τις διε­θνείς αγορές και τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Το τονίζουμε: ποτέ!

Ενώ ως προς τις διεθνείς αγορές κε­φαλαίου, δηλαδή τους διεθνείς τοκογλύφους των επενδυτικών κεφαλαίων και τραπεζών, το μέγιστο του αποκλεισμού μιας πτωχευμένης χώρας, ή μιας χώρας που αρνείται να πληρώσει τα χρέη της, δεν ξεπερνά την τριετία ή τετραετία.

Βέβαια, το ουσιαστικό ερώτημα εί­ναι άλλο: Γιατί θα πρέπει η χώρα να βγει ξανά στις διεθνείς αγορές κεφα­λαίου; Γιατί πρέπει να προσφεύγει σε διαρκή δανεισμό; Είναι φυσιολογικό κάτι τέτοιο; Όχι βέβαια. Ο δανεισμός από τις διεθνείς αγορές δεν είναι μια φυσιολογική ανάγκη για ένα κράτος ή μια οικονομία. Ο δανεισμός είναι οργα­νική ανάγκη εκείνων που κατέχουν τα δανείσιμα κεφάλαια. Ο δανεισμός δεν είναι προϊόν των δανειακών αναγκών του κράτους, αλλά της διαθεσιμότητας τεράστιων μαζών δανείσιμου κεφαλαίου. Γι' αυτό και η παγκόσμια οικονομία έχει ανάγκη τις ελλειμματικές οικονομίες και τα κράτη. Όσο υπάρχουν διε­θνείς τράπεζες και επενδυτικά κεφά­λαια που βγάζουν τεράστια κέρδη από τον δανεισμό κρατών και οικονομιών, τόσο θα υπάρχουν ελλειμματικές οικο­νομίες και κράτη που θα προστρέχουν στον δανεισμό.

Η αλήθεια είναι ότι ο δημόσιος δα­νεισμός από τις διεθνείς αγορές απο­τελεί το καταφύγιο μιας διεφθαρμέ­νης διακυβέρνησης η οποία αναζητά μέσω των τοκογλύφων να καλύψει τις μαύρες τρύπες που δημιουργεί με τις πολιτικές της. Κι όχι μόνο αυτό. Αποτε­λεί ταυτόχρονα τον πιο προσφιλή τρό­πο εξαγοράς πολιτικών και κρατών από τις δυνάμεις της αγοράς με κύριο σκο­πό την κερδοσκοπία με τα δημόσια ελ­λείμματα, τα έργα, τις προμήθειες και τη δημόσια περιουσία. Αυτοί είναι οι λόγοι που ιστορικά στη δημοσιονομι­κή θεωρία, ο δημόσιος δανεισμός με προσφυγή στις διεθνείς αγορές αποτελούσε έναν από τους πλέον επα­χθείς τρόπους χρηματοδότησης ενός κράτους και της οικονομίας του. Χώ­ρες όπως η Ελλάδα, που είναι καταδικασμένες να χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό και κυρίως με δάνεια, δεν μπορούν να ελπίζουν παρά μόνο σε απανωτές χρεοκοπίες. Όπως αυτές που έχουν συσσωρευτεί σ' ολόκληρη την ιστορία του ελληνικού κράτους.

Πρακτική της διαφθοράς

Ο πατέρας της δημόσιας οικονομι­κής στην Ελλάδα, ο καθ. Α. Ανδρεάδης, έλεγε πώς η «ιστορία της Ελλάδας είναι η ιστορία των χρεών της και των χρεοκοπιών της». Κι αυτό γιατί υπήρχαν πάντα πολιτικοί και οικονομικοί παρά­γοντες που θεωρούσαν τον δανεισμό, κυρίως από το εξωτερικό, ως μονό­δρομο. Φυσικά το έκαναν προς όφε­λος μιας απόλυτα διεφθαρμένης οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας που κυβερνά αυτόν τον τόπο από ιδρύσε­ως ελληνικού κράτους. Αυτή η ολιγαρ­χία εξασφάλιζε πάντα, όπως έγραφε ο καθηγητής και ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος, ώστε «το μεγαλύτερον μέρος του προϊόντος των συναπτομέ­νων δανείων διετίθετο δια την εξόφλησιν των οφειλομένων τοκοχρεωλυσίων, δια την πληρωμήν μεσιτειών και προ­μηθειών, το δε εναπομένον εσπαταλάτο δια διαφόρους σκοπούς, χωρίς μάλι­στα να ερωτάται η χώρα η οποία συνήπτε τα δάνεια και η οποία αναλάμβανε την υποχρέωσιν της τοκοχρεωλυτικής εξοφλήσεως τούτων». Το ίδιο συμβαί­νει μέχρι σήμερα.

Αυτός είναι ο λόγος που δεν αρκεί να ξεμπερδέψουμε με το δημόσιο χρέος. Δεν αρκεί να σταματήσουμε να πλη­ρώνουμε τη διεθνή τοκογλυφία. Πρέ­πει πάση θυσία να αποτρέψουμε την προσφυγή σε νέο διεθνή δανεισμό. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με δυο τρό­πους: Αφενός, με τη θεσμοθέτηση στα πλαίσια ενός ριζικά νέου δημοκρατικού Συντάγματος, που έχει ανάγκη ο τόπος και ο λαός, της ρητής απαγόρευσης σε κάθε μελλοντική κυβέρνηση να κατα­φεύγει σε δανεισμό από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου. Αφετέρου, με την παραγωγική ανασυγκρότηση της ελλη­νικής οικονομίας στη βάση της οικονομικής αυτοδυναμίας με την κινητοποίη­ση και την ορθολογική αξιοποίηση των εσωτερικών πόρων, κοινωνικών και φυ­σικών, για μια ισορροπημένη ανάπτυξη προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχη­μα που μπαίνει σήμερα μπροστά μας.

Φυσικά, όποιος διακατέχεται από την ιδεολογία της Ψωροκώσταινας ή της μικρής Ελλαδίτσας, που δήθεν δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της, δηλαδή χωρίς να είναι υπόδουλη ή υπο­τελής, τότε είναι φυσικό όλα αυτά να φαντάζουν εξωφρενικά. Δεν πειράζει. Η εμπειρία διδάσκει. Θυμηθείτε όλους αυτούς που σας λένε σήμερα ότι η Ελλαδίτσα δεν μπορεί μόνη της να βρει τη λύση, ότι αν φύγουμε από το ευρώ και φέρουμε εθνικό νόμισμα θα έρθει η καταστροφή. Θυμηθείτε τους και όταν τους αμέσως επόμενους μήνες η χώρα θα βιώνει τον χειρότερο εφιάλτη που πέρασε ποτέ στην ιστορία της, αναζητήστε τους. Κι όταν τους βρείτε, αν τους βρείτε και δεν την έχουν κοπανήσει για Βρυξέλλες, Βερολίνο, Παρίσι ή αλ­λού ακόμη πιο μακριά, δώστε τους να καταλάβουν με έμπρακτο τρόπο τι ση­μαίνει να σε δουλεύουν ψιλό γαζί. Για­τί αυτό κάνουν. Δουλειά τους είναι να περιφρουρήσουν πάση θυσία τα κεκτη­μένα των τοκογλύφων, των τραπεζιτών και του πολιτικού προσωπικού. Κι αυτά είναι η χρηματιστική προσάρτηση της Ελλάδας, καθώς και η αφομοίωσή της μέσα στον πιο αντιδραστικό οργανισμό που έχει δημιουργηθεί επί ευρωπαϊκού εδάφους από την εποχή του Χίτλερ, την ΟΝΕ με το ευρώ και την Ε.Ε.

Τεχνητή χρεοκοπία

Ωστόσο, την τεχνητή χρεοκοπία στην οποία αναφέρεται ο κ. Κοφινάκος δεν πρέπει να την πάρουμε αψήφιστα. Η λογική της έγκειται στη θεωρητική δυνατότητα να ανταλλάξει το κρά­τος τα παλιά ομόλογα που έρχονται στη λήξη τους με νέα ομόλογα μακρύτερης διάρκειας. Αυτή η τακτική εξασφαλίζει, πάντα στη θεωρία, μια ανάσα για μερι­κά χρόνια. Αρκεί να συντρέχουν δυο παράγοντες: Από τη μια, να περιληφθεί ικανός αριθμός ληξιπρόθεσμων ομολό­γων. Κι από την άλλη, να δεχτούν την όλη διαδικασία οι κάτοχοι αυτών των ομολόγων. Φυσικά, για να γίνει αυτό το δεύτερο, θα πρέπει οι όροι αντικα­τάστασης με νέα ομόλογα να είναι ιδι­αίτερα ελκυστικοί. Αν σκεφτεί κανείς ότι την επόμενη πενταετία λήγουν πά­νω από 184 δισ. ευρώ σε κρατικά ομό­λογα, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε ότι για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να υπάρξει ένα megaswap τέτοιου μεγέ­θους που δεν ξανάγινε στην ιστορία της αναδιάταξης χρέους μετά τον Β' Πα­γκόσμιο Πόλεμο.

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Στα χαρ­τιά ναι. Με την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση εξασφαλίζει όρους για τα νέα ομόλογα ιδιαίτερα επικερδείς και ελκυστικούς για τους κατόχους των παλιών ομολόγων. Η Αργεντινή που επιχείρη­σε ένα ανάλογο megaswap κρατικών ομολόγων, αξίας σημαντικά χαμηλότε­ρης από αυτήν που καλείται η Ελλάδα να επιχειρήσει, αύξησε την απόδοση των νέων ομολόγων τουλάχιστον κα­τά 28%. Και πάλι δεν τα κατάφερε. Οι αγορές δεν ανταποκρίθηκαν και το κα­λοκαίρι του 2001 η Αργεντινή πτώχευ­σε επίσημα. Μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο και στην Ελλάδα; Είναι το πιο πιθανό. Η ίδια η διαδικασία αντικατάστασης θα πάρει πάρα πολύ χρόνο και θα δημιουργή­σει τέτοια πίεση στην οικονομία και το τραπεζικό σύστημα της Ελλάδας, ώστε αναπόφευκτα θα την οδηγήσει σε πτώ­χευση πριν καν ξεκινήσει ουσιαστικά η αντικατάσταση.

Προς εκποίηση

Όμως, απ' ό,τι φαίνεται δεν είναι αυ­τό που απασχολεί πλέον τους παράγο­ντες των αγορών και της ευρωζώνης. Η ιδέα για την αντικατάσταση των παλιών ομολόγων του ελληνικού κράτους με νέα, έχει ως βασικό σκοπό όχι την αποφυγή της επίσημης πτώχευσης της χώρας, αλλά την επιτάχυνση της κοινωνικής και οικονομικής εκποίησης.

Σύμφωνα με τον Νουτ Βέλινγκ, του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΤ, μια τέτοια επιχείρηση αντικατάστασης του χρέους ίσως να αποτελέσει μέρος του νέου πακέτου βοήθειας προς την Ελλάδα. Σύμφωνα με τo Bloomberg (6/6), αξιωματούχοι της ΕΚΤ που έχουν άμεση σχέση με τη διαμόρφωση του πακέτου βοήθειας προς την Ελλάδα, το οποίο πρόκειται να εγκριθεί 23-24 Ιουνίου από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Κορυφής, δήλωσαν ότι είναι πολύ πιθανό να περιλαμβάνει ένα τέτοιο σχέ­διο αντικατάστασης ομολόγων.

Στους επενδυτές είναι πολύ πιθα­νό να δοθεί καθεστώς προτιμησιακής σχέσης, πολύ υψηλότερες πληρωμές στα κουπόνια των τόκων και εμπράγματες εγγυήσεις. Οι λεπτομέρειες κρα­τούνται κρυφές.

Αυτό που αποκλείουν οι αξιωματού­χοι της ΕΚΤ είναι δυο πράγματα: Αφε­νός, μια συνολική αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας. Και αφετέρου, το «κούρεμα» καθ' οιονδήποτε τρόπο.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο διοικη­τής της ΕΚΤ κ. Τρισέ, ο οποίος για πρώ­τη φορά παραδέχτηκε ανοιχτά ότι μια τέτοια αντικατάσταση ομολόγων είναι όντως στο τραπέζι. Μιλώντας στις 6/6 στο Μόντρεαλ, ο Τρισέ, ενώ αντιτάχθηκε για μια ακόμη φορά στην επιβολή ζημιών στους επενδυτές, είπε «αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε εναντίον ο ιδι­ωτικός τομέας να αναλάβει τις ευθύνες του, όπως του ζητήθηκε έναν χρόνο πριν, όταν έγινε το πρώτο πρόγραμμα για την Ελλάδα, όπως ζητήθηκε από τα πιστωτικά ιδρύματα στην Ευρώπη να δι­ατηρήσουν στα χέρια τους το επίπεδο του ανεξόφλητου χρέους».

Ο κ. Τρισέ ομολογεί εδώ για πρώτη φορά ότι μαζί με το πρώτο μνημόνιο ζητήθηκε από τις τράπεζες που κρα­τάνε το ελληνικό χρέος να μην ξεφορτωθούν τα ανεξόφλητα ομόλογα στη δευτερογενή αγορά. Κι έτσι οι μεγάλες τράπεζες στη Γερμανία, τη Γαλλία και αλλού στην ευρωζώνη εξακολουθούν να κρατούν τα πακέτα ομολόγων του ελληνικού χρέους. Πράγμα που εξηγεί την εκτεταμένη κερδοσκοπία με «ανοι­χτές πωλήσεις» ελληνικών ομολόγων στη δευτερογενή και φυσικά την εκτί­ναξη των επιτοκίων τους.

Το γεγονός ότι δεν επετράπη στις τράπεζες να ξεσκαρτάρουν από τα ομόλογα του ελληνικού κράτους που κατέχουν, έχει οδηγήσει την όλη κα­τάσταση στο κόκκινο. Ο επίτροπος Όλι Ρεν είπε στο Στρασβούργο (6/6) ότι η Ε.Ε. αντιμετωπίζει μια «πολύ σοβαρή κατάσταση» με την Ελλάδα και χρειάζεται να καταλήξει σε μια συμφωνία σχε­τικά με το ζήτημα πριν από τη σύνοδο των υπουργών Οικονομικών στις 20/6. «Η Ελλάδα ήταν σε ελεύθερη πτώση με δημοσιονομικούς όρους, ήταν έτοι­μη να πτωχεύσει τον περασμένο Απρί­λιο, Μάιο και δυστυχώς είναι έτοιμη να πτωχεύσει ξανά, εκτός κι αν υπάρξει βοήθεια», είπε ο επίτροπος.

Αξιόπιστη ιδιωτικοποίηση

Άλλωστε, σύμφωνα με τον Τρισέ στην ομιλία στο Μόντρεαλ που προαναφέραμε, η Ελλάδα «είναι μια χώρα η οποία, σύμφωνα με ό,τι γνω­ρίζω, ως μερίδιο στο ΑΕΠ, είναι μάλλον η πιο πλούσια χώρα με όρους περιουσίας σε ακίνητα. Αυτό, φυσικά, είναι κάτι το οποίο είναι σπου­δαίο. Και, φυσικά, αν κατανοηθεί πλήρως από παρατηρητές, επενδυτές και παράγοντες της αγοράς, μπορεί να κάνει τη διαφορά με την προ υπόθεση, φυσικά, ότι αυτή η ιδιωτικοποίηση θα φανεί αξιόπιστη και διεκπεραιωμένη με επαγ­γελματικό τρόπο».

Ρυθμοί fast track

Το τι εννοεί ο Τρισέ αξιόπιστη ιδιωτικοποίηση και επαγγελματικά διεκπεραιωμένη φαίνεται στην κοινή ανακοίνωση της τρόικας στις 3/6: «Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να επιταχύνει σημαντικά το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεών της. Για τον σκοπό αυτό θα δημιουργήσει μια επαγγελματική και ανεξάρτητη ως προς τη διοίκησή της υπη­ρεσία ιδιωτικοποιήσεων και έχει καταρτίσει έναν ολοκληρωμένο κατάλογο περιουσιακών στοιχεί­ων για ιδιωτικοποίηση με τον σκοπό να πραγματοποιήσει έσοδα της τάξης των 50 δισ. ευρώ έως το τέλος του 2015». Σύμφωνα με πληροφορίες που διαρρέουν διαρκώς στον διεθνή οικονομικό Τύπο, αυτή η ει­δική υπηρεσία ιδιωτικοποιήσεων θα βρίσκεται υπό τον αποκλειστικό και άμεσο έλεγχο των τροϊκανών. Εκποίηση με ρυθμούς fast track και υπό καθεστώς πλήρους αδιαφάνειας και συμφωνι­ών παρασκηνίου. Αυτό υπόσχεται ο Τρισέ και οι υπόλοιποι αξιωματούχοι της ευρωζώνης στους επενδυτές κερδοσκόπους για να μην ξεφορτω­θούν ακόμη τα χαρτιά τους. Αυτό εξυπηρετεί και η 5η δόση, αλλά και η πρόσθετη χρηματοδότηση, όπως κι αν γίνει.

Μόνιμη εποπτεία

Το ευρώ σχεδιάστηκε από την αρχή να τρέφε­ται από την κερδοσκοπία. Πρώτα με τα ελλείμμα­τα και τα δάνεια. Τώρα με τη διαχείριση του χρέ­ους και την εκποίηση των υπό χρεοκοπία χωρών. Όμως μην ανησυχείτε, υπάρχουν κι αυτοί που για να «μετριάσουν τα θύματα» προτείνουν να περι­μένουμε. Προτείνουν σκληρές διαπραγματεύσεις με την τρόικα, που δήθεν θα την αναγκάσουν να περικόψει από μόνη της το χρέος. Μόνο που η Ε.Ε. και η ΕΚΤ έχουν έτοιμη τη λύση: Αντικατάστα­ση ομολόγων, αφού προηγηθεί πλήρης εκποίηση της χώρας και του λαού της. Μα αυτό θα σημάνει επίσημη πτώχευση, θα πει κάποιος. Ναι, αλλά πι­στεύουν ότι θα προλάβουν να χώσουν την Ελλάδα στον μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης για να πτωχεύσει υπό καθεστώς ύπατης αρμοστεί­ας. Έτσι θα μπορούν να την ξεσκίσουν ήσυχα κι ωραία τα όρνια της αγοράς χωρίς να κινδυνεύει το ευρώ από κάποιο «πιστωτικό γεγονός», δηλαδή από άμεση κατάρρευση των μεγάλων τραπεζών της ευρωζώνης. Το μεγάλο έπαθλο που περιμένει στο τέλος της διαδρομής είναι το ευρωομόλογο. Η πιο τρελή φαντασίωση των κερδοσκόπων του χρέους θα γίνει πραγματικότητα. Με αυτό η νομι­κή βάση του δημόσιου χρέους θα αλλάξει ριζικά και θα περιέλθει στην αποκλειστική αρμοδιότητα των υπερεθνικών οργάνων της Ένωσης. Με αυτό ελπίζουν σε μια νέα εποχή εγγυημένου υπερδανεισμού, ακόμη και για χώρες όπως η Ελλάδα, που πτωχευμένες θα βρίσκονται μόνιμα πλέον υπό κα­θεστώς ύπατης αρμοστείας στον Ευρωπαϊκό Μη­χανισμό Στήριξης.

Κερδοσκοπικό πάρτι

Η αλήθεια είναι ότι τα 5ετή CDS (credit default swaps)της Ελλάδας, που υποδηλώνουν την πιθανότη­τα πτώχευσης, από 399 bps τον Ιανουάριο του 2010 εκτινάχθηκαν στις 1.372 bps στις 11/5/2011 για να χτυπήσουν νέο ρεκόρ των 1.390,97 bps στις 6/6.

Με άλλα λόγια χάρη στη «βοήθεια» της Ε.Ε. και της ΕΚΤ η πιθανότητα πτώχευσης της Ελλάδας αυξή­θηκε κατά 348,6%! Αυτό σημαίνει και μια αντίστοιχη αύξηση στην απόδοση των CDS στα χέρια των κερδοσκόπων.

Το γεγονός ότι τα CDS έχουν φτάσει σε απόδοση περίπου 3,5 φορές την αρχική τους τιμή, κάνει πολλούς κερδοσκόπους να θέλουν να εξαργυρώσουν. Η πιθανότητα αυτή αυξάνει δραματικά το ενδεχόμενο της επίσημης πτώχευσης με καταστροφικές συνέπειες για τα μεγάλα χαρτοφυλάκια ομολόγων ελληνικού χρέους, αλλά και για την ευρωζώνη.

Έτσι με το να θέσει στο τραπέζι επίσημα η ΕΚΤ το ενδεχόμενο μιας αντικατάστασης ομολόγων επιδιώκει να δώσει κίνητρο στις τράπεζες ώστε να κρατηθούν για να μην ξεσκαρτάρουν και στους κερδοσκόπους να μην εξαργυρώσουν ακόμη τα CDS. Υπάρχει ψωμί ακόμη. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλει να στείλει η ΕΚΤ στις αγορές.

αναδημοσίευση από το blog: http://dimitriskazakis.blogspot.com