ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

   

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι

   Ως εργαζόμενοι βιώνουμε τον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που προωθούν και στη χώρα μας οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ με όργανο τις Ελληνικές κυβερνήσεις.

 Μείωση μισθού – μεροκάματου – συντάξεων, φόροι, έκτακτες εισφορές, χαράτσια, ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων, διάλυση του όποιου κοινωνικού κράτους, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, στρατιές ανέργων, φτωχών, απελπισμένων ανθρώπων.

   Ως εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουμε επιπλέον και τα οξυμένα προβλήματα στο χώρο εργασίας μας.  Κλείσιμο και συγχωνεύσεις σχολείων, πολυάριθμα τμήματα, ανύπαρκτοι διορισμοί, βιβλία με δόσεις, υποδομές ( οι όποιες υπάρχουν ) δίχως δυνατότητες συντήρησης, ελλείψεις ακόμα και αναγκαίων αναλώσιμων ( χαρτιά – μελάνια κ.λ.π ), αυταρχισμός από τη μεριά της διοίκησης, απαξίωση του συλλόγου διδασκόντων. Κατάσταση που θα επιδεινωθεί δραματικά την επόμενη σχολική χρονιά.

   Και πάνω στα ερείπια να και οι μεγαλοστομίες για το <<νέο σχολείο >> που στην ουσία θα είναι σχολείο της αγοράς, φθηνό, αυταρχικό, ελιτίστικο. Σχολείο όχι γνώσεων και παιδείας, αλλά λειτουργικών δεξιοτήτων, στενής κατάρτισης και όχι γενικής γνώσης, σχολείο στο οποίο θα κυριαρχεί το πνεύμα του ανταγωνισμού και του επιχειρείν.

   Είμαστε οι τελευταίοι που θα ισχυριστούμε ότι το υπάρχον σχολείο ανταποκρίνεται στις ανάγκες της νεολαίας.

   Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα παρακολουθούμε αδρανείς τις αλλαγές που προωθούνται και που χειροτερεύουν βάναυσα την ήδη άσχημη κατάσταση.

   Οι δραματικές εξελίξεις  στην κοινωνία και ειδικότερα  στην παιδεία βάζουν τον καθένα μας εμπρός στο αμείλικτο ερώτημα .

 

ΤΙ   ΚΑΝΟΥΜΕ ; 

 

   Η ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ αλλά και όλες οι συμβιβασμένες ηγεσίες στα συνδικάτα δεν θέλουν και δεν μπορούν να οργανώσουν ένα νικηφόρο αγώνα.

   Δεν θέλουν, γιατί χρόνια τώρα έχουν ουσιαστικά ταχθεί με τη μεριά της κρατικής εξουσίας, την τροφοδοτούν και τροφοδοτούνται από αυτή, αποτελούν δηλαδή μέρος του προβλήματος και παίζουν συνειδητά το ρόλο του αναχώματος και της άμβλυνσης των αντιστάσεων και των συνειδήσεων. Γι αυτό ροκανίζουν το χρόνο, υπονομεύουν τους αγώνες, σπέρνουν απογοήτευση και ηττοπάθεια, ώστε να αποτρέψουν τον κόσμο της εργασίας να αντιπαρατεθεί νικηφόρα και αποτελεσματικά με το κεφάλαιο.

   Δεν μπορούν, γιατί με τη στάση τους, χρόνια τώρα, είναι πλήρως ανυπόληπτοι στη συνείδηση των εργαζόμενων .

   Από αυτό τον κανόνα δεν ξέφυγε και η ΟΛΜΕ η οποία κρύφτηκε πίσω από τις απεργίες σαπουνόφουσκες της ΑΔΕΔΥ χωρίς σχέδιο και κλιμάκωση.

        Αυτή η κατάσταση μπορεί και πρέπει να ανατραπεί.

   Μόνη λύση είναι η μαζική κινητοποίηση μας μέσα από τις συνελεύσεις μας και η κοινή δράση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, πρώτα και κύρια με τους συναδέλφους της πρωτοβάθμιας, τους γονείς και τους μαθητές.

   Αυτή η αναγκαιότητα μας οδήγησε στην απόφαση δημιουργίας της κίνησης μας.

   Χωρίς καμιά σχέση με τον υποταγμένο κομματικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό που γνωρίζουμε. Πολιτικοποιημένοι αλλά σε καμιά περίπτωση ιμάντες μεταβίβασης προς τα κάτω κομματικών γραμμών.

Δίχως δεσμεύσεις οποιουδήποτε είδους ή πρόθεσης εξαγοράς της συνδικαλιστικής δράσης για αναρρίχηση στην κοινωνική, πολιτική και εργασιακή ιεραρχία .Με αμεσοδημοκρατικές και συλλογικές διαδικασίες δράσης, δίχως ηγεμόνες, ειδήμονες και καθοδηγητές .

   Για τη δημιουργία ενός δικτύου ενημέρωσης, υποστήριξης, αλληλεγγύης και συμμετοχής όλων των συναδέλφων που αντιλαμβάνονται ότι στην κρίση και τον αυταρχισμό κανένας δεν πρέπει να είναι μόνος του.

  Ένα δίκτυο που θα φτιάχνεται συνεχώς από όλους εμάς που πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να αφήνουμε τις ζωές μας στα χέρια των όποιων αντιπροσώπων  που θα αποφασίζουν για λογαριασμό μας.

  Γι αυτό, αν η κίνησή μας κερδίσει κάποια έδρα στο Δ.Σ της ΕΛΜΕ οι εκπρόσωποι θα εναλλάσσονται μετά από απόφαση των μελών της κίνησης.

    Με τη πεποίθηση, που επιβεβαιώνεται από την εμπειρία , ότι πρέπει να αντιπαλέψουμε την λανθασμένη αντίληψη της ανάθεσης, της αντιπροσώπευσης, της διαμεσολάβησης, φιλοδοξούμε να προσφέρουμε ένα λιθαράκι στην συλλογική προσπάθεια απόκρουσης της ολομέτωπης επίθεσης που δεχόμαστε.

    Για να φύγουν όλοι αυτοί που μαυρίζουν τη ζωή μας κάνοντας τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους, που διαλύουν τα σχολεία μας.

   Κυβερνήσεις – τραπεζίτες – Ε.Ε – Ε.Κ.Τ – Δ.Ν.Τ

                               

Ώστε να ανοίξει ο δρόμος :

 

   Για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.

   Για ένα σχολείο πραγματικά δημόσιο και δωρεάν, με εκπαιδευτικούς μόνιμους με σταθερή εργασία, ουσιαστική επιμόρφωση, αξιοπρεπείς μισθούς και πλήρη ασφάλιση, με παιδαγωγική ελευθερία.

   Ένα σχολείο που θα στοχεύει αφενός να προσφέρει όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη γνώση της φύσης και της κοινωνίας και αφετέρου να βοηθάει στη διαμόρφωση συνειδήσεων που θα έχουν τη δυνατότητα να αμφισβητούν την κάθε κυρίαρχη ιδεολογία, θα αντιστέκονται στη βαρβαρότητα της εξουσίας, θα προβληματίζονται για τις οικονομικές- κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, θα θεωρούν αυταξίες τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια .

     Η δύναμη μας βρίσκεται στη συνέλευση, στο δρόμο, στην απεργία, στη           διαδήλωση, στην πλατεία, στην κοινή δράση, στην αλληλεγγύη, στην ελεύθερη σκέψη, στην αξιοπρεπή στάση ζωής.

    Τέρμα πια στις αυταπάτες.

   Ήρθε η ώρα να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας.

                                                 

                                                   Ή αυτοί ή εμείς.

  

Το νέο Μνημόνιο ή Μνημόνιο 2

Διαβάστε εδώ το πλήρες κείμενο του νέου μνημονίου.

Τι να περιμένει η εργατική τάξη και ο λαός όταν ένα έγγραφο που περιέχει την ταφόπλακα των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων ξεκινά με την ενότητα:


"1.Δήλωση προθέσεων"


Διαβάστε το πλήρες κείμενο του νέου Μνημονίου εδώ.

Συμπαράσταση στον αγώνα των εργατών της «Ελληνικής Χαλυβουργίας»

Αδέρφια εργάτες: συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στο δίκαιο αγώνα σας, στη μάχη που δίνεται ενάντια στους καπιταλιστές οι οποίοι έχουν μαζί τους το κράτος, τους νόμους, την αστυνομία, την Τρόικα, την κυβέρνησή της.

Στη μάχη αυτή που δίνεται για την υπεράσπιση των ιστορικών καταχτήσεων της εργατικής τάξης και με την ενότητά σας ενάντια στις απολύσεις, αποτελείτε φάρο, οδηγό και πρότυπο για ολόκληρη την εργατική τάξη. Δεν είστε μόνοι σας. Μαζί σας είναι όλοι οι εργάτες που χτυπήθηκαν και χτυπιούνται απ’ τους καπιταλιστές. Στο δίκαιο αγώνα σας χτυπάει δυνατά η καρδιά ολόκληρης της εργατικής τάξης. Η νίκη σας θα δώσει φτερά σε ολόκληρη την εργατική τάξη.

Αδέρφια εργάτες:

Η καπιταλιστική κρίση αποδεικνύει ότι ο σαπισμένος και γερασμένος καπιταλισμός αδυνατεί να διασφαλίσει στην εργατική τάξη, τα στοιχειώδη, τα απαραίτητα: εργασία, αξιοπρεπές μεροκάματο και εργασιακά δικαιώματα, κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη, δωρεάν δημόσια υγεία-πρόνοια-παιδεία, αξιοπρεπή διαβίωση για τους άνεργους.

Οι καπιταλιστές για να ξεπεράσουν την κρίση τους, για να μεγαλώσουν τα κέρδη τους, πρέπει να περάσουν σαν οδοστρωτήρας πάνω απ’ τα δικαιώματα και τις καταχτήσεις μας. Μέση λύση σε περίοδο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης δεν υπάρχει!

Ή αυτοί ή εμείς! Άμεσος, ιστορικά επίκαιρος, πολιτικά και οικονομικά δυνατός είναι ο στόχος της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού. Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συγκεντρωθούν όλες οι δυνάμεις της εργατικής τάξης. Οι συνθήκες είναι ώριμες και η παραμικρή καθυστέρηση και ολιγωρία θα φέρει σε δεινή θέση το εργατικό κίνημα.

Το μέγεθος των γεγονότων που συνέβησαν την προηγούμενη περίοδο αποδεικνύει την ιστορική ανάγκη παρέμβασης του εργατικού κινήματος προς την οριστική επίλυση του κυβερνητικού προβλήματος της Ελλάδας με την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών από την εργατική τάξη. Η ευθύνη αυτή μπορεί να αναληφθεί και να πραγματωθεί με την ανάδειξη, την εγκαθίδρυση εργατικής κυβέρνησης η οποία με ένα μεταβατικό πρόγραμμα εξουσίας θα οδηγήσει τα πράγματα στην οριστική λύση του ζητήματος της εξουσίας, το οποίο ήδη έχει τεθεί εκ των πραγμάτων, θα οδηγήσει στην εργατική εξουσία.

Μπροστά στο κατεπείγον που δημιουργεί η κρίση, οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη πρέπει, εδώ και τώρα, να οικοδομήσουν ενιαίο εργατικό μέτωπο, πράμα που έκαναν οι δυνάμεις του κεφαλαίου δημιουργώντας ενιαίο μέτωπο των κομμάτων τους, και να θέσουν εδώ και τώρα ζήτημα εξουσίας. Οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη πρέπει να καταθέσουν πολιτική πρόταση εξόδου απ’ την παρούσα κρίση απ’ τη σκοπιά της εργατικής τάξης και πρόταση εξουσίας η οποία συμπυκνώνεται στο σύνθημα «εργατική κυβέρνηση». Η εργατική κυβέρνηση θα αποτελεί την κυβέρνηση των εργατών, των φτωχών αγροτών, του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού. Η κατάθεση πολιτικής πρότασης εξόδου απ’ την κρίση, η πρότασης εξουσίας και η οικοδόμηση πολιτικού μετώπου για την υλοποίησή της, θα δώσει ώθηση στους εργατικούς αγώνες, θα δημιουργήσει συνθήκες νίκης και απόσπασης καταχτήσεων του μαζικού κινήματος.

Άμεση κλιμάκωση των αγώνων με Γενική Πολιτική Απεργία

Οι μεταρρυθμιστικές αυταπάτες που μετά τη χούντα και κυρίως μετά την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το 1981, είχαν κερδίσει έδαφος σε μια κατηγορία προνομιούχων εργαζομένων, καθώς και ανάμεσα στους πιο πολιτικά καθυστερημένους εργάτες, σήμερα διαλύονται για την πλατιά εργατική τάξη και ως ένα βαθμό και στα προνομιούχα τμήματα της εργατικής τάξης. Τμήματα της κοινωνικής σοσιαλδημοκρατίας, κομμάτια της εργατικής αριστοκρατίας που χτυπιέται, εξακολουθούν να διαπραγματεύονται τη θέση τους και τα υπολείμματα απ’ τα προνόμιά τους ή ακόμα και την εργασιακή εφεδρεία ή τη σειρά στη λίστα για την εφεδρεία. Αυτό συμβαίνει για παράδειγμα στον ΟΤΕ, όπου δέχτηκαν τη μείωση των ήδη μειωμένων μισθών, στη ΔΕΗ, στον ΟΣΕ, στα διάφορα υπουργεία και αλλού. Με την έλευση των τοποτηρητών του 4ου Ράιχ στην Ελλάδα, ακόμα και αυτά τα υπολείμματα ψευδαισθήσεων και αυταπατών, θα εξαλειφθούν. Για το λόγο αυτό και παίρνοντας υπόψη την παραπέρα επιδείνωση της συνολικής κατάστασης της εργατικής τάξης που θα επέλθει, με τη σωρευτική πλέον επίδραση των αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης, η ταχτική του ενιαίου εργατικού μετώπου εξακολουθεί να έχει πλήρη ισχύ.

Ενιαίο μέτωπο σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε ενάντια στους καπιταλιστές και τον καπιταλισμό από κοινού με όλους τους εργάτες (σοσιαλδημοκράτες, συντηρητικούς, αναρχοσυνδικαλιστές, κ.λπ.) στον καθημερινό αγώνα για το ψωμί, ενάντια στις περικοπές των μισθών και την κατάργηση του οχτάωρου και των ΣΣΕ, ενάντια τις απολύσεις, την εργασιακή εφεδρεία, κ.λπ.

Ενιαίο μέτωπο επίσης για τους κομμουνιστές σημαίνει επίσης ότι ακριβώς επειδή αγωνιζόμαστε για την επανάσταση του προλεταριάτου πρέπει να συμμετέχουμε σε κάθε απεργία, να βρισκόμαστε στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης και να παλεύουμε για κάθε επιμέρους ζήτημα. Ξέρουμε ότι την εργατική τάξη μπορούμε να την οργανώσουμε μόνο τότε, όταν αγωνιζόμαστε για τα καθημερινά της ζητήματα. … Όλοι εκείνοι που θέλουν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο είναι αναγκασμένοι από τις ίδιες τις ανάγκες του καθημερινού προλεταριακού αγώνα να εφαρμόσουν την τακτική του ενιαίου μετώπου. Η τακτική αυτή είναι ο μοναδικός ασφαλής δρόμος για την κατάκτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης.

Ο χαρακτήρας των εργατικών αγώνων που διεξάγεται, με τις πανελλαδικές-πανεργατικές απεργίες, είναι πολιτικός, διότι στρέφεται ενάντια στην κυβέρνηση ζητώντας-διεκδικώντας, απαιτώντας απ’ αυτή να πάρει πίσω τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα και τους νόμους, να δώσει δουλειά στον κόσμο, να μη μειώσει τους μισθούς και τις συντάξεις ,να μην καταργήσει τις ΣΣΕ, κ.λπ. Στις τελευταίες απεργιακές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, τέθηκε πιο έντονα το ζήτημα της συνολικής ανατροπής αυτής της πολιτικής, η οποία ανατροπή ταυτίζεται απόλυτα με την ανατροπή της κυβέρνησης που την εφαρμόζει. Δεν μπαίνει λοιπόν ζήτημα πολιτικοποίησης των αγώνων, αλλά σε ποια κατεύθυνση, τι είδους πολιτικοποίηση θα είναι. Θα περιοριστεί στα όρια της αστικής πολιτικής, θέτοντας ίσως όλα τα αιτήματα μέχρι και την ανατροπή της κυβέρνησης ή θα θέσει όλα τα αιτήματα, την ανατροπή της κυβέρνησης και το ζήτημα της εξουσίας, της εργατικής εξουσίας, και θα μετατραπεί σε προλεταριακή πολιτική;

Σε αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσουν πρωτίστως οι κομμουνιστές και όλοι οι επαναστάτες οι οποίοι βέβαια δεν προσμένουν, όπως κάνουν κάποιοι, με ένα «ντου» να γκρεμίσουν το αστικό οικοδόμημα και το πολιτικό εποικοδόμημα. Αλλά δεν παραπέμπουν κιόλας στο αόριστο μέλλον το καθήκον της επανάστασης και της εργατικής εξουσίας.

Ο περιορισμός της πάλης της εργατικής τάξης στα όρια ενός «αγωνιστικού μετώπου για την ανατροπή της επίθεσης» στο όνομα της ανωριμότητας του υποκειμενικού παράγοντα, αποτελεί εκείνη την πλευρά της πολιτικοποίησης των αγώνων, η οποία περιορίζετε στα όρια της αστικής πολιτικής. Η λογική των σταδίων, σήμερα, στην ταξική πάλη, η λογική που λέει ότι πρώτα θα ωριμάσει ο πολιτικός υποκειμενικός παράγοντας και κατόπιν θα βάλουμε πιο προωθημένα αιτήματα και στόχους, αποσυνδέει την ωρίμανση του πολιτικού υποκειμενικού παράγοντα απ’ τις αντικειμενικές συνθήκες οι οποίες είναι, κατά κοινή ομολογία, ώριμες, την αποσυνδέει απ’ το στόχο που είναι η εργατική εξουσία. Οι απόψεις αυτές οδηγούν και παραπέμπουν με τη σειρά τους το στόχο της ανατροπής του καπιταλισμού σε ένα αόριστο μέλλον, του τύπου της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, η οποία, για τις δυνάμεις που την επαγγέλλονται, δεν είναι στην ημερήσια διάταξη.

Η υιοθέτηση απόψεων του Κάουτσκι, από κάποιους συναγωνιστές, περί ενός μετα-ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού, του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, οδηγεί σε ακροβασίες περί επαναστατικής κατάστασης υπερδεκαετούς διάρκειας ( τόσο άραγε μας βολεύει για να ετοιμαστούμε;), και μάλιστα «όχι κλασική» επαναστατική κατάσταση. Για να διαχωριστούν απ’ την κλασική επαναστατική κατάσταση σε συνθήκες ιμπεριαλισμού και να την ταιριάξουν με το δικό τους εφεύρημα για νέο στάδιό του, οδηγούν σε διαρκείς αναβολές το καθήκον της επανάστασης μιας και μετά τον ιμπεριαλισμό, το επόμενο βήμα γι’ αυτούς, δεν είναι η προλεταριακή επανάσταση και ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός αλλά πολλά ακόμα στάδια του καπιταλισμού ο οποίος, πάλι κατ’ αυτούς, είναι εφτάψυχος και βάλε!

Αυτές οι ακροβασίες οδηγούν στελέχη του χώρου να φτάνουν στο συμπέρασμα ότι περίπου κάθε 10 χρόνια ο καπιταλισμός θα αλλάζει στάδιο, λέγοντας ότι: «στο στάδιο που θα έχει φτάσει ο καπιταλισμός (σ.σ. μετά από 10-20 χρόνια που θα χρειαστούν για το ξεπέρασμα της κρίσης) οι κρίσεις θα είναι πιο συχνές και όλο και πιο βαθιές».

Συμπερασματικά λοιπόν, οδηγούμαστε στο προφανές συμπέρασμα της παραπάνω γραμμής η οποία μας λέει τα εξής: έχουμε καιρό μπροστά μας, μιας και ο καπιταλισμός θα βρίσκεται σε διαρκή κρίση και θα ακολουθείται από μια επίσης διαρκή, «όχι κλασική», επαναστατική κατάσταση και εμείς θα φροντίζουμε παράλληλα για την ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα. Έως τότε θα παλεύουμε «για την απόκρουση της επίθεσης των καπιταλιστών».

Αυτή η γραμμή, η οποία μάλιστα συνδυάζεται με τη διασπαστική πολιτική του αποχωρισμού απ’ τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, είναι καταστροφική για το κίνημα, είναι γραμμή ήττας. Αυτή η γραμμή ξεχνάει ακριβώς την αιτία της ήττας του κινήματος που είναι η περιοριστική, στα όρια της αστικής πολιτικής, πάλη για «απόκρουση της επίθεσης των καπιταλιστών», πάλη η οποία δεν αμφισβητεί την ιδιοκτησία και την εξουσία τους εδώ και τώρα αλλά την παραπέμπει σε ένα μακρινό και απροσδιόριστο μέλλον. Ξεχνούν ότι «όποιος παλεύει για το σοσιαλισμό, παλεύει για το σοσιαλισμό τώρα!».

Ο πολιτικός υποκειμενικός παράγοντας, πρωτίστως οι κομμουνιστές, εντοπίζοντας το άμεσο καθήκον, που είναι το σπάσιμο του αδύνατου κρίκου και παίρνοντας υπόψη την επαναστατική κατάσταση που δημιουργήθηκε ήδη στην Ελλάδα αντικειμενικά, πρέπει να φροντίσουν να δημιουργηθούν οι συνθήκες έναρξης-ξεσπάσματος και νίκης της επανάστασης. Αυτό αφορά όλους τους συντελεστές του υποκειμενικού παράγοντα οι οποίοι είναι, όλες της οργανώσεις της τάξης, δηλαδή το επαναστατικό της κόμμα ή οι πολιτικές της οργανώσεις, τα συνδικάτα, οι εργοστασιακές επιτροπές, κ.λπ.

Στο ρόλο της κάθε οργάνωσης της εργατικής τάξης υπάρχει σχετική αυτοτέλεια-αυτονομία, όλες όμως κινούνται, πρέπει να κινούνται, στο πλαίσιο της ενιαίας ταξικής πάλης, οικονομικής-πολιτικής-ιδεολογικής, που σαν κοινό στόχο έχει την πραγμάτωση της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης, αποστολή που ορίζεται απ’ τη θέση της στην παραγωγή, και η οποία είναι να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να εγκαθιδρύσει την εργατική εξουσία, τη μοναδική πόρτα που οδηγεί στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Η συμφωνία για το κούρεμα του χρέους και κυρίως το κούρεμα των ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων που ενδιαφέρει άμεσα την εργατική τάξη, θα σημάνει τη χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων με το ρήμαγμα της περιουσίας τους και με την κάθετη πτώση των εσόδων τους που προέρχεται απ την αύξηση της ανεργίας και της εισφοροδιαφυγής-εισφοροκλοπής. Η ελεγχόμενη χρεοκοπία, που συμφωνήθηκε- επετεύχθη στη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλες με την παρουσία του ΔΝΤ, θα συνοδευτεί από την ακόμα μεγαλύτερη μείωση των μισθών, την αύξηση στα χρόνια για σύνταξη, τη μείωση των συντάξεων, τη συμπίεση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας, τη συρρίκνωση της δημόσιας δωρεάν παιδείας κλπ.

Η νέα δανειακή σύμβαση θα συνοδεύεται από ένα νέο αντεργατικό-αντιλαϊκό μνημόνιο, που θα περιλαμβάνει τις παραπάνω κατευθύνσεις. Όποιος υποστηρίζει το αντίθετο είναι όργανο της κυβέρνησης και των τοκογλύφων. 

Η κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ΛΑΟΣ που προέκυψε, έγινε για να υπογράψει τη νέα δανειακή σύμβαση με την οποία θα υποστεί νέα δεινά ο λαός, θα περιοριστεί η εθνική του κυριαρχία, θα καταβαραθρωθούν τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Η κυβέρνηση αυτή επίσης θα καταρτίσει και θα ψηφίσει νέο αντιλαϊκό προϋπολογισμό.

Η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος και εκμεταλλευόμενος λαός, τίποτα το καλό δεν έχουν να περιμένουν απ αυτή την κυβέρνηση η οποία, εκτός των άλλων, δεν έχει ψηφιστεί από κανένα ψηφοφόρο, αποτελεί κοινοβουλευτική χούντα.

Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν συμφέρον να παλέψουν για να πέσει με αγώνες αυτή η άνομη κυβέρνηση. Να παλέψουν με όλα τα μέσα για να μην υπογραφτεί η καταδίκη τους στην φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση. 

Οι επόμενοι αγώνες σίγουρα θα έχουν στην ατζέντα το ζήτημα της νέας δανειακής σύμβασης. Μέσα σ αυτή εντάσσεται και το θέμα της ανεξαρτησίας της χώρας, πράγμα που δεν αφήνει αδιάφορη την εργατική τάξη. Η εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας απ’ την άρχουσα αστική τάξη γίνεται για να σώσει το τομάρι της και να διαιωνίσει την κυριαρχία της έστω και κουτσουρεμένη. Η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων γίνεται σε βάρος του λαού και της χώρας και παίρνει τη μορφή της άμεσης φυσικής παρουσίας και εποπτείας στην Ελλάδα, απ’ τους πιστωτές-τοκογλύφους. Το βάθεμα της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης δεν γίνεται με τη βία, με επέμβαση ή πόλεμο, αλλά αποτελεί επιλογή της αστικής τάξης για να σώσει το τομάρι της, για να βγει απ’ την κρίση και να αποφύγει τα χειρότερα που είναι η αμφισβήτηση και η ανατροπή της εξουσίας της. Η πάλη για εθνική ανεξαρτησία συνδέεται άρρηκτα, ταυτίζεται απόλυτα, με την πάλη για ανατροπή της τάξης που μας οδήγησε στην απώλεια της.

Η κατάχτηση της εθνικής ανεξαρτησίας είναι αναπόσπαστα δεμένη με το τσάκισμα της αστικής εξουσίας και των προδοτικών της κυβερνήσεων και την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας. Η εργατική τάξη έχει κάθε λόγο να κατηγορεί για προδοσία τα κόμματα που θα ψηφίσουν ή θα στηρίξουν, τις συμφωνίες με την Τρόικα.

Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να δούμε την οργάνωση των αγώνων την επόμενη περίοδο μιας και ξέρουμε ότι η αντιλαϊκή πολιτική θα συνεχιστεί, η επίθεση θα κλιμακωθεί και τα συσσωρευμένα προβλήματα μπορούν να οδηγήσουν σε εξέγερση την εργατική τάξη και συνολικά την κοινωνία η οποία ήδη είναι έτοιμη να εκραγεί, πράγμα που φάνηκε με τις λαϊκές αντιδράσεις και την αμφισβήτηση συνολικά του αστικού πολιτικού συστήματος, στις παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου.

Πρέπει επίσης να πάρουμε υπόψη ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα τρέμει τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, πράγμα που φάνηκε απ τις δηλώσεις των κομμάτων και του Προέδρου της Δημοκρατίας για τη ματαίωση της παρέλασης αλλά και τη λύσσα με την οποία πάλεψαν για την ακύρωση του δημοψηφίσματος που θα έθετε σε αμφισβήτηση τα ιερά και όσια του αστισμού. Καθώς επίσης και τον πανικό που επικρατεί στα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά επιτελεία σχετικά με την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης και της κρίσης χρέους και αυτό φαίνεται απ τη βοήθεια που αναζητούν εναγωνίως από άλλους ιμπεριαλιστές(Κίνα κλπ).

Η κλιμάκωση της πάλης μπορεί να γίνει, πρέπει να γίνει, με την άμεση προετοιμασία για γενική πολιτική απεργία διαρκείας στην οποία να τεθεί το ζήτημα της άμεσης ικανοποίησης των εργατικών και λαϊκών διεκδικήσεων, η μη υπογραφή των νέων δεσμών με την Τρόικα και η διαγραφή του δημόσιου χρέους-εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία- ως όρος και προϋπόθεση για την ικανοποίηση των διεκδικήσεων, η άμεση ανατροπή-παραίτηση-αντικατάσταση της κυβέρνησης με όρους κινήματος.

Στην πάλη αυτή μπορούμε να αξιοποιήσουμε και την άμεση παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα με θεσμικό τρόπο( πχ δημοψήφισμα για ναι ή όχι στη σύμβαση ή στο ευρώ), στο βαθμό που ο τρόπος αυτός προωθεί τους συνολικούς στόχους του κινήματος και δεν αναστέλλει τη μαζική του δράση.

Η απάντηση στο ερώτημα «τι θα ακολουθήσει την πτώση της κυβέρνησης;» πρέπει να είναι: μια κυβέρνηση που θα ικανοποιήσει τα εργατικά και λαϊκά αιτήματα, θα καταργήσει τους αντεργατικούς και αντιλαϊκούς νόμους, θα απαγκιστρώσει τη χώρα από τα δεσμά της εξάρτησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ, θα εγκαινιάσει την εργατική εξουσία. Με άλλα λόγια μια εργατική κυβέρνηση, η οποία θα αποτελεί την κυβέρνηση των εργατών, των φτωχών αγροτών, του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού.

Η εργατική κυβέρνηση θα αποτελέσει την έναρξη της επανάστασης και κάτω από προϋποθέσεις, μπορεί να οδηγηθεί-να οδηγήσει, στη δικτατορία του προλεταριάτου, να αποτελέσει το δρόμο για την εργατική εξουσία. Μέσα σ αυτή την πάλη, στην πάλη για την εξουσία, θα ωριμάζει ο υποκειμενικός παράγοντας, θα γίνονται βήματα στην κατεύθυνση εξασφάλισης καλύτερων προϋποθέσεων για την νίκη της επανάστασης στην πρώτη της πράξη, θα αναζωογονηθούν τα συνδικάτα, θα αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης υπέρ των δυνάμεων της επανάστασης.

Με τον παραπάνω τρόπο διατάσσονται όλες οι δυνάμεις της τάξης παίρνοντας θέση μάχης, για την ανατροπή της επίθεσης των καπιταλιστών, την ανατροπή της κυβέρνησης και της αστικής εξουσίας.

Το εργαλείο για την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου είναι το ενιαίο εργατικό μέτωπο, το πολιτικό μέτωπο όλων των δυνάμεων που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη.

Γυρίσαμε στη δουλειά με το κεφάλι ψηλά!

αναδημοσίευση από την εφημερίδα Εργατική Πολιτική

Γυρίσαμε στη δουλειά με ψηλά το κεφάλι

Συνέντευξη με τον Παναγιώτη Κεφαλληνό, γραμματέα του Δ.Σ. της Ένωσης Τεχνικών του Δήμου Αθηναίων και μέλος της Πρωτοβουλίας για μια Ανεξάρτητη Ταξική Εργατική Κίνηση.

Εργατική Πολιτική: Σαν ΠΟΕ – ΟΤΑ δώσατε μια σκληρή και πολυήμερη απεργιακή μάχη. Ποιος ήταν ο βασικός στόχος του αγώνα σας; 

Π. Κεφαλληνός: Κεντρικό αίτημα των κινητοποιήσεων ήταν η απόσυρση του πολυνομοσχεδίου. Με το πολυνομοσχέδιο για πρώτη φορά γίνονται απολύσεις στο Δημόσιο μέσω της εργασιακής εφεδρείας και αυτό είναι ζήτημα που αφορά ευρύτερα κομμάτια της εργατικής τάξης, όπως τους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ. Επίσης, γίνονται μειώσεις μισθών, καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας κι επιπλέον αποδομείται κάθε μορφή ενιαίου μισθολογίου στο Δημόσιο.

Ε.Π.: Η κυβερνητική προπαγάνδα μίλαγε για ενιαίο μισθολόγιο και ενιαιοποίηση των μισθών.

Π.Κ.: Με αυτό το πολυνομοσχέδιο δεν θα υπάρχει ενιαιοποίηση των μισθών, αλλά μεγαλύτερη διαφοροποίηση. Οι μοναδικές σταθερές θα είναι ο εισαγωγικός και ο καταληκτικός μισθός. Από εκεί και πέρα, υπάρχει ποσόστωση για να περάσει κάποιος από τον έναν βαθμό στον άλλο, δηλαδή δεν θα μπορούν να εξελίσσονται όλοι. Με βάση τις ποσοστώσεις, αν σήμερα μπαίνουν σε μια υπηρεσία 100 υπάλληλοι, από αυτούς μόνο οι 15 θα φτάσουν στον ανώτερο βαθμό. Επιπλέον, για να ανέβει ο εργαζόμενος μισθολογικό κλιμάκιο θα πρέπει να αξιολογηθεί, να έχει πετύχει τους στόχους που θα του τεθούν. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να έχουμε διαφορετικό μισθό για κάθε εργαζόμενο και να αποδομείται κάθε ενιαιότητα. Θα δημιουργηθεί ανταγωνισμός μεταξύ συναδέλφων και θα έχουμε φαινόμενα ανθρωποφαγίας, ενώ αποδομούνται τα συνδικάτα. Όπου κατανοήθηκε από τους εργαζόμενους τι πρόκειται να συμβεί με το πολυνομοσχέδιο, ήταν λογικό να υπάρχει συμμετοχή στην απεργία και τις κινητοποιήσεις.

Ε.Π.: Αντιμετωπίσατε πίεση κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεών σας από άλλες κοινωνικές ομάδες;

Π.Κ.: Ήταν από τις λίγες φορές που δεν λειτούργησε καθόλου ο λεγόμενος «κοινωνικός αυτοματισμός». Ακόμα και οι όποιες μεμονωμένες διαμαρτυρίες ήταν απειροελάχιστες.

Ε.Π.: Ποια ήταν η συμμετοχή των εργαζομένων στις κινητοποιήσεις και τι συμπεράσματα βγαίνουν από αυτή; 

Π.Κ.: Στον αγώνα αυτό, κυριάρχησε η μορφή της κατάληψης, μορφή που απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα μετά τις 3 Οκτώβρη. Η απεργία διαρκείας έχει όρια, πιο σωστό είναι να μιλάμε για κινητοποιήσεις διαρκείας με πολύμορφες δράσεις που μπορούν να είναι αποτελεσματικές αν πραγματοποιούνται στη βάση ενός σχεδιασμού. Από κάποιες δυνάμεις λοιδορήθηκε η μορφή της κατάληψης γιατί δεν χάνονταν τα μεροκάματα. Όμως, δεν μπορούμε να απεμπολούμε καμία μορφή κινητοποίησης αρκεί να είναι αποτελεσματική και πρέπει να επιδιώκουμε να μην ματώνει ο κόσμος όταν αγωνίζεται π.χ. πρέπει να απαιτούμε να καταβάλλονται από την εργοδοσία τα μεροκάματα της απεργίας.

Στις καταλήψεις υπήρχε μεγάλη συμμετοχή, τόσο στις χωματερές και τα γκαράζ όπου έπρεπε να έχουμε κατάληψη όλη τη μέρα με βάρδιες για να φυλαχτούν τα μηχανήματα, αλλά και στις καταλήψεις των υπόλοιπων κτιρίων και υπηρεσιών που διαρκούσαν μέχρι τις 5. Η δικιά μου εμπειρία είναι ότι το 80 με 90% των εργαζομένων συμμετείχε στην κατάληψη των κτιρίων. Η κατάληψη βοήθησε στο να απελευθερωθεί κόσμος και να ανοιχτούν συζητήσεις πάνω σε όλα τα ζητήματα, κάτι που δεν μπορεί να γίνει σε μία συνέλευση και πολύ περισσότερο κατά το 8ωρο της δουλειάς.

Θεωρώ σημαντική τη μορφή της κατάληψης γιατί μπλοκάρει τις λειτουργίες του κράτους και διαμορφώνει μια κατάσταση διαρκούς συνέλευσης των εργαζομένων. Στις καταλήψεις δημαρχείων και χώρων εργασίας, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έκριναν και αποφάσιζαν για το τι θα πρέπει να λειτουργήσει και τι όχι. Η μορφή αυτή των αγώνων συνέβαλε και στη συμμετοχή του κόσμου στις πανεργατικές απεργίες και τις συγκεντρώσεις. Στη διαδήλωση της 19ης Οκτώβρη με τα μπλοκ της ΠΟΕ-ΟΤΑ διαδήλωσαν πάνω από 15.000 εργαζόμενοι.

Έχουμε υποχρέωση την εμπειρία αυτών των κινητοποιήσεων να την αναδείξουμε και να τη συζητήσουμε τώρα που είναι ακόμα πρόσφατα τα γεγονότα.

Ε.Π.: Τι προοπτική μπορούσε να έχει αυτός ο αγώνας; Ποιες προσπάθειες έγιναν για ένα ευρύτερο ενιαίο αγωνιστικό μέτωπο;

Π.Κ.: Στην ουσία, ένας κλάδος μπήκε μπροστά να δώσει τη μάχη για το σύνολο της εργατικής τάξης. Η μάχη αυτή αποκτούσε πολιτικά χαρακτηριστικά. Για να εμποδιστεί η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου θα έπρεπε να πέσει η κυβέρνηση. Δεν ζητάγαμε εξαίρεση για τον κλάδο, αλλά συνολική απόσυρση του πολυνομοσχεδίου κι έτσι ακόμα και αν η ΠΟΕ – ΟΤΑ δεν τη χαρακτήριζε έτσι, ο αγώνας μας είχε τα χαρακτηριστικά πολιτικής απεργίας. Μια πολιτική απεργία όμως αφορά την τάξη και τις οργανώσεις της. Τα όρια ενός κλάδου είναι συγκεκριμένα και δεν μπορεί από μόνος του να σηκώσει αυτό το βάρος. Μπορεί να είναι προπομπός ή πρωταγωνιστής. Συγκεκριμένα είναι και τα όρια του συνδικαλιστικού κινήματος με την αντίληψη που έχει η πλειοψηφία του. Το λέω αυτό και σε σχέση με την ΠΑΣΚΕ – ΟΤΑ που έχει φύγει από το ΠΑΣΟΚ και έχει κόψει τους δεσμούς της με την υπόλοιπη ΠΑΣΚΕ. Γίνανε προσπάθειες συντονισμού με άλλες Ομοσπονδίες, αλλά δεν βγήκε τίποτα.

Ε.Π.: Πως έκλεισε η απεργία; Υπήρξαν διαφορετικές προτάσεις στην απόφαση για αναστολή της απεργίας; Τι παρακαταθήκες αφήνει αυτός ο αγώνας;

Π.Κ.: Στις 20 Οκτώβρη πάρθηκε απόφαση για νέα 24ωρη απεργία στις 21/10 και πραγματοποίηση γενικών συνελεύσεων για να συζητηθεί το θέμα της κλιμάκωσης. Όπως φάνηκε από τις συνελεύσεις, αλλά και από τη σύσκεψη των Δ.Σ. των σωματείων που έγινε την ίδια μέρα, ο κλάδος μοιράστηκε. Υπήρχε ένα μέρος των σωματείων που ήρθε στη σύσκεψη και ήταν υπέρ της συνέχισης των κινητοποιήσεων, ένα μικρότερο τμήμα που ήθελε να σταματήσουμε και ένα κομμάτι που ήθελε συνέχιση με άλλες μορφές και σε συντονισμό με άλλους κλάδους.

Μπορεί να μη νικήσαμε, πιστεύω όμως ότι είναι σημαντικό ότι ο κόσμος δεν γύρισε στη δουλειά με σκυμμένο το κεφάλι. Από την άλλη κατανοεί βέβαια και τη δύναμη που έχει το κράτος. Θεωρώ επίσης, πολύ σημαντικό ότι έληξε η επιστράτευση τόσο γρήγορα. Είχαμε στο παρελθόν περιπτώσεις όπου παραμέναμε σε καθεστώς επιστράτευσης επί μήνες και σε μία περίπτωση επί ενάμιση χρόνο. Η εξέλιξη αυτή ήταν συμβιβασμός και από τη μεριά της κυβέρνησης και δείχνει το φόβο που δημιούργησε στο αστικό κράτος η διάρκεια της κινητοποίησης. Η Ομοσπονδία είχε ζητήσει για να λήξει η απεργία να αρθεί η επιστράτευση, να φύγουν τα ΜΑΤ από τη χωματερή και να σταματήσει το μάζεμα των σκουπιδιών από τους ιδιώτες.

Ε.Π.: Τι παρακαταθήκες αφήνει αυτός ο αγώνας;

Π.Κ.: Νομιμοποιήθηκε στη συνείδηση των εργαζομένων το ότι μπορούν να καταλύουν, να εμποδίζουν, να μπλοκάρουν τη λειτουργία του κράτους και αυτό είναι όπλο στα χέρια τους. Αυτό δημιούργησε τριγμούς στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Θεωρώ ότι αυτή η εμπειρία θα οδηγήσει σε επανάληψη αγώνων με αυτήν τη μορφή, καθώς μπορεί να είναι αποτελεσματική και απαιτεί καθημερινή συμμετοχή των εργαζόμενων. Οι πολιτικές εξελίξεις εν μέρει καθορίστηκαν και από αυτόν τον αγώνα.

Ε.Π.: Τι εκτίμηση κάνεις για τη φάση στην οποία μπαίνουμε. Πως πρέπει να σταθεί το εργατικό κίνημα απέναντι στη νέα κυβέρνηση;

Π.Κ.: Νομίζω ότι γίνεται κατανοητό από πλατιά κομμάτια εργαζομένων το γιατί η αστική τάξη επέλεξε αυτήν τη λύση. Η προηγούμενη κυβέρνηση ταρακουνήθηκε και από τη λαϊκή αντίδραση στις 28 Οκτωβρίου, αλλά και από τις καταλήψεις του προηγούμενου διαστήματος.

Μπαίνουμε στην περίοδο εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και σε περίοδο βαρύ χειμώνα και κυριολεκτικά, αλλά και πολιτικά για την εργατική τάξη. Η αστική τάξη φοβάται ότι θα υπάρξει ανασυγκρότηση του κινήματος της εργατικής τάξης και γι’ αυτό επέλεξε αυτήν τη λύση. Πιστεύω ότι για ένα διάστημα οι εργαζόμενοι θα «καθίσουν», κάτω από το βάρος της τεράστιας προπαγάνδας που θα συνοδεύσει το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης.

Πρέπει να αξιοποιηθεί η αγωνιστική εμπειρία του τελευταίου διαστήματος και να ξεκαθαριστούν και οι πολιτικοί στόχοι, ώστε να υπάρξει πολιτική απεργία για την πτώση της νέας «τρικολόρ» κυβέρνησης. Εκτός από το «¨Όχι» στην κυβέρνηση πρέπει να περιγράφονται και μια σειρά αιτήματα και στόχοι του κινήματος, να διατυπωθεί ένα μεταβατικό πρόγραμμα που να γίνεται κατανοητό από τους εργαζόμενους ότι αφορά τις ζωές μας. Αν δεν το κάνουμε αυτό αυτήν την περίοδο, θα είμαστε πίσω από τις εξελίξεις.

Αυτό που φάνηκε από τις συζητήσεις που γίνονταν κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων, είναι πως το ερώτημα που έμπαινε από τους εργαζόμενους ήταν: Πέφτει η κυβέρνηση και μετά τι; Ο κόσμος είναι εγκλωβισμένος στην κοινοβουλευτική λογική, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να αποδομεί το κράτος μπλοκάροντας τις λειτουργίες του. Έβαζε το θέμα ποιος θα έρθει μετά τον Παπανδρέου κι εννοούσε ποιος θα νικήσει στις εκλογές.

Τέλος, κορυφαίο για μένα ζήτημα είναι η ανεργία και η οργάνωση της πάλης των ανέργων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Αν δεν αντιμετωπίσουμε το θέμα τώρα θα μας πάρει φαλάγγι. Στο Δημόσιο πρέπει να οργανώσουμε την αντίδρασή μας στις απολύσεις, καθώς με τις συγχωνεύσεις οργανισμών και τις καταργήσεις θέσεων οι απολύσεις θα είναι πολύ περισσότερες από 30.000 που λένε μέχρι τώρα.

Απάντηση στη δολοφονία του Δημήτρη Κοτσαρίδη

Π.Κ.: Θεωρώ εγκληματική τη στάση του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος και των ταξικών δυνάμεων που δρουν στο εσωτερικό του, απέναντι στη δολοφονία του συναδέλφου Κοτσαρίδη. Είχαμε έναν νεκρό ως συνδικαλιστικό κίνημα και δεν καταφέραμε να τιμήσουμε τη μνήμη του με μια μεγάλη διαδήλωση καταδίκης του αυταρχισμού και των ορδών – κρατικών και παρακρατικών – του Παπουτσή. Όσο και να χρεώνουμε στο ΠΑΜΕ ότι δεν σήκωσε το θέμα, ούτε οι υπόλοιποι καταφέραμε να κάνουμε τίποτα μέχρι σήμερα. Το ζήτημα παραμένει ανοιχτό. Έστω και τώρα να κάνουμε μια εκδήλωση και να μην περάσει το θέμα έτσι. Δεν μπορεί να έχει νεκρό η εργατική τάξη από την κρατική βία και να μην γίνεται τίποτα.