Οι μεταρρυθμιστικές αυταπάτες που μετά τη χούντα και κυρίως μετά την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το 1981, είχαν κερδίσει έδαφος σε μια κατηγορία προνομιούχων εργαζομένων, καθώς και ανάμεσα στους πιο πολιτικά καθυστερημένους εργάτες, σήμερα διαλύονται για την πλατιά εργατική τάξη και ως ένα βαθμό και στα προνομιούχα τμήματα της εργατικής τάξης. Τμήματα της κοινωνικής σοσιαλδημοκρατίας, κομμάτια της εργατικής αριστοκρατίας που χτυπιέται, εξακολουθούν να διαπραγματεύονται τη θέση τους και τα υπολείμματα απ’ τα προνόμιά τους ή ακόμα και την εργασιακή εφεδρεία ή τη σειρά στη λίστα για την εφεδρεία. Αυτό συμβαίνει για παράδειγμα στον ΟΤΕ, όπου δέχτηκαν τη μείωση των ήδη μειωμένων μισθών, στη ΔΕΗ, στον ΟΣΕ, στα διάφορα υπουργεία και αλλού. Με την έλευση των τοποτηρητών του 4ου Ράιχ στην Ελλάδα, ακόμα και αυτά τα υπολείμματα ψευδαισθήσεων και αυταπατών, θα εξαλειφθούν. Για το λόγο αυτό και παίρνοντας υπόψη την παραπέρα επιδείνωση της συνολικής κατάστασης της εργατικής τάξης που θα επέλθει, με τη σωρευτική πλέον επίδραση των αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης, η ταχτική του ενιαίου εργατικού μετώπου εξακολουθεί να έχει πλήρη ισχύ.
Ενιαίο μέτωπο σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε ενάντια στους καπιταλιστές και τον καπιταλισμό από κοινού με όλους τους εργάτες (σοσιαλδημοκράτες, συντηρητικούς, αναρχοσυνδικαλιστές, κ.λπ.) στον καθημερινό αγώνα για το ψωμί, ενάντια στις περικοπές των μισθών και την κατάργηση του οχτάωρου και των ΣΣΕ, ενάντια τις απολύσεις, την εργασιακή εφεδρεία, κ.λπ.
Ενιαίο μέτωπο επίσης για τους κομμουνιστές σημαίνει επίσης ότι ακριβώς επειδή αγωνιζόμαστε για την επανάσταση του προλεταριάτου πρέπει να συμμετέχουμε σε κάθε απεργία, να βρισκόμαστε στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης και να παλεύουμε για κάθε επιμέρους ζήτημα. Ξέρουμε ότι την εργατική τάξη μπορούμε να την οργανώσουμε μόνο τότε, όταν αγωνιζόμαστε για τα καθημερινά της ζητήματα. … Όλοι εκείνοι που θέλουν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο είναι αναγκασμένοι από τις ίδιες τις ανάγκες του καθημερινού προλεταριακού αγώνα να εφαρμόσουν την τακτική του ενιαίου μετώπου. Η τακτική αυτή είναι ο μοναδικός ασφαλής δρόμος για την κατάκτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης.
Ο χαρακτήρας των εργατικών αγώνων που διεξάγεται, με τις πανελλαδικές-πανεργατικές απεργίες, είναι πολιτικός, διότι στρέφεται ενάντια στην κυβέρνηση ζητώντας-διεκδικώντας, απαιτώντας απ’ αυτή να πάρει πίσω τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα και τους νόμους, να δώσει δουλειά στον κόσμο, να μη μειώσει τους μισθούς και τις συντάξεις ,να μην καταργήσει τις ΣΣΕ, κ.λπ. Στις τελευταίες απεργιακές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, τέθηκε πιο έντονα το ζήτημα της συνολικής ανατροπής αυτής της πολιτικής, η οποία ανατροπή ταυτίζεται απόλυτα με την ανατροπή της κυβέρνησης που την εφαρμόζει. Δεν μπαίνει λοιπόν ζήτημα πολιτικοποίησης των αγώνων, αλλά σε ποια κατεύθυνση, τι είδους πολιτικοποίηση θα είναι. Θα περιοριστεί στα όρια της αστικής πολιτικής, θέτοντας ίσως όλα τα αιτήματα μέχρι και την ανατροπή της κυβέρνησης ή θα θέσει όλα τα αιτήματα, την ανατροπή της κυβέρνησης και το ζήτημα της εξουσίας, της εργατικής εξουσίας, και θα μετατραπεί σε προλεταριακή πολιτική;
Σε αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσουν πρωτίστως οι κομμουνιστές και όλοι οι επαναστάτες οι οποίοι βέβαια δεν προσμένουν, όπως κάνουν κάποιοι, με ένα «ντου» να γκρεμίσουν το αστικό οικοδόμημα και το πολιτικό εποικοδόμημα. Αλλά δεν παραπέμπουν κιόλας στο αόριστο μέλλον το καθήκον της επανάστασης και της εργατικής εξουσίας.
Ο περιορισμός της πάλης της εργατικής τάξης στα όρια ενός «αγωνιστικού μετώπου για την ανατροπή της επίθεσης» στο όνομα της ανωριμότητας του υποκειμενικού παράγοντα, αποτελεί εκείνη την πλευρά της πολιτικοποίησης των αγώνων, η οποία περιορίζετε στα όρια της αστικής πολιτικής. Η λογική των σταδίων, σήμερα, στην ταξική πάλη, η λογική που λέει ότι πρώτα θα ωριμάσει ο πολιτικός υποκειμενικός παράγοντας και κατόπιν θα βάλουμε πιο προωθημένα αιτήματα και στόχους, αποσυνδέει την ωρίμανση του πολιτικού υποκειμενικού παράγοντα απ’ τις αντικειμενικές συνθήκες οι οποίες είναι, κατά κοινή ομολογία, ώριμες, την αποσυνδέει απ’ το στόχο που είναι η εργατική εξουσία. Οι απόψεις αυτές οδηγούν και παραπέμπουν με τη σειρά τους το στόχο της ανατροπής του καπιταλισμού σε ένα αόριστο μέλλον, του τύπου της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, η οποία, για τις δυνάμεις που την επαγγέλλονται, δεν είναι στην ημερήσια διάταξη.
Η υιοθέτηση απόψεων του Κάουτσκι, από κάποιους συναγωνιστές, περί ενός μετα-ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού, του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, οδηγεί σε ακροβασίες περί επαναστατικής κατάστασης υπερδεκαετούς διάρκειας ( τόσο άραγε μας βολεύει για να ετοιμαστούμε;), και μάλιστα «όχι κλασική» επαναστατική κατάσταση. Για να διαχωριστούν απ’ την κλασική επαναστατική κατάσταση σε συνθήκες ιμπεριαλισμού και να την ταιριάξουν με το δικό τους εφεύρημα για νέο στάδιό του, οδηγούν σε διαρκείς αναβολές το καθήκον της επανάστασης μιας και μετά τον ιμπεριαλισμό, το επόμενο βήμα γι’ αυτούς, δεν είναι η προλεταριακή επανάσταση και ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός αλλά πολλά ακόμα στάδια του καπιταλισμού ο οποίος, πάλι κατ’ αυτούς, είναι εφτάψυχος και βάλε!
Αυτές οι ακροβασίες οδηγούν στελέχη του χώρου να φτάνουν στο συμπέρασμα ότι περίπου κάθε 10 χρόνια ο καπιταλισμός θα αλλάζει στάδιο, λέγοντας ότι: «στο στάδιο που θα έχει φτάσει ο καπιταλισμός (σ.σ. μετά από 10-20 χρόνια που θα χρειαστούν για το ξεπέρασμα της κρίσης) οι κρίσεις θα είναι πιο συχνές και όλο και πιο βαθιές».
Συμπερασματικά λοιπόν, οδηγούμαστε στο προφανές συμπέρασμα της παραπάνω γραμμής η οποία μας λέει τα εξής: έχουμε καιρό μπροστά μας, μιας και ο καπιταλισμός θα βρίσκεται σε διαρκή κρίση και θα ακολουθείται από μια επίσης διαρκή, «όχι κλασική», επαναστατική κατάσταση και εμείς θα φροντίζουμε παράλληλα για την ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα. Έως τότε θα παλεύουμε «για την απόκρουση της επίθεσης των καπιταλιστών».
Αυτή η γραμμή, η οποία μάλιστα συνδυάζεται με τη διασπαστική πολιτική του αποχωρισμού απ’ τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, είναι καταστροφική για το κίνημα, είναι γραμμή ήττας. Αυτή η γραμμή ξεχνάει ακριβώς την αιτία της ήττας του κινήματος που είναι η περιοριστική, στα όρια της αστικής πολιτικής, πάλη για «απόκρουση της επίθεσης των καπιταλιστών», πάλη η οποία δεν αμφισβητεί την ιδιοκτησία και την εξουσία τους εδώ και τώρα αλλά την παραπέμπει σε ένα μακρινό και απροσδιόριστο μέλλον. Ξεχνούν ότι «όποιος παλεύει για το σοσιαλισμό, παλεύει για το σοσιαλισμό τώρα!».
Ο πολιτικός υποκειμενικός παράγοντας, πρωτίστως οι κομμουνιστές, εντοπίζοντας το άμεσο καθήκον, που είναι το σπάσιμο του αδύνατου κρίκου και παίρνοντας υπόψη την επαναστατική κατάσταση που δημιουργήθηκε ήδη στην Ελλάδα αντικειμενικά, πρέπει να φροντίσουν να δημιουργηθούν οι συνθήκες έναρξης-ξεσπάσματος και νίκης της επανάστασης. Αυτό αφορά όλους τους συντελεστές του υποκειμενικού παράγοντα οι οποίοι είναι, όλες της οργανώσεις της τάξης, δηλαδή το επαναστατικό της κόμμα ή οι πολιτικές της οργανώσεις, τα συνδικάτα, οι εργοστασιακές επιτροπές, κ.λπ.
Στο ρόλο της κάθε οργάνωσης της εργατικής τάξης υπάρχει σχετική αυτοτέλεια-αυτονομία, όλες όμως κινούνται, πρέπει να κινούνται, στο πλαίσιο της ενιαίας ταξικής πάλης, οικονομικής-πολιτικής-ιδεολογικής, που σαν κοινό στόχο έχει την πραγμάτωση της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης, αποστολή που ορίζεται απ’ τη θέση της στην παραγωγή, και η οποία είναι να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να εγκαθιδρύσει την εργατική εξουσία, τη μοναδική πόρτα που οδηγεί στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Η συμφωνία για το κούρεμα του χρέους και κυρίως το κούρεμα των ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων που ενδιαφέρει άμεσα την εργατική τάξη, θα σημάνει τη χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων με το ρήμαγμα της περιουσίας τους και με την κάθετη πτώση των εσόδων τους που προέρχεται απ την αύξηση της ανεργίας και της εισφοροδιαφυγής-εισφοροκλοπής. Η ελεγχόμενη χρεοκοπία, που συμφωνήθηκε- επετεύχθη στη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλες με την παρουσία του ΔΝΤ, θα συνοδευτεί από την ακόμα μεγαλύτερη μείωση των μισθών, την αύξηση στα χρόνια για σύνταξη, τη μείωση των συντάξεων, τη συμπίεση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας, τη συρρίκνωση της δημόσιας δωρεάν παιδείας κλπ.
Η νέα δανειακή σύμβαση θα συνοδεύεται από ένα νέο αντεργατικό-αντιλαϊκό μνημόνιο, που θα περιλαμβάνει τις παραπάνω κατευθύνσεις. Όποιος υποστηρίζει το αντίθετο είναι όργανο της κυβέρνησης και των τοκογλύφων.
Η κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ΛΑΟΣ που προέκυψε, έγινε για να υπογράψει τη νέα δανειακή σύμβαση με την οποία θα υποστεί νέα δεινά ο λαός, θα περιοριστεί η εθνική του κυριαρχία, θα καταβαραθρωθούν τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Η κυβέρνηση αυτή επίσης θα καταρτίσει και θα ψηφίσει νέο αντιλαϊκό προϋπολογισμό.
Η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος και εκμεταλλευόμενος λαός, τίποτα το καλό δεν έχουν να περιμένουν απ αυτή την κυβέρνηση η οποία, εκτός των άλλων, δεν έχει ψηφιστεί από κανένα ψηφοφόρο, αποτελεί κοινοβουλευτική χούντα.
Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν συμφέρον να παλέψουν για να πέσει με αγώνες αυτή η άνομη κυβέρνηση. Να παλέψουν με όλα τα μέσα για να μην υπογραφτεί η καταδίκη τους στην φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση.
Οι επόμενοι αγώνες σίγουρα θα έχουν στην ατζέντα το ζήτημα της νέας δανειακής σύμβασης. Μέσα σ αυτή εντάσσεται και το θέμα της ανεξαρτησίας της χώρας, πράγμα που δεν αφήνει αδιάφορη την εργατική τάξη. Η εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας απ’ την άρχουσα αστική τάξη γίνεται για να σώσει το τομάρι της και να διαιωνίσει την κυριαρχία της έστω και κουτσουρεμένη. Η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων γίνεται σε βάρος του λαού και της χώρας και παίρνει τη μορφή της άμεσης φυσικής παρουσίας και εποπτείας στην Ελλάδα, απ’ τους πιστωτές-τοκογλύφους. Το βάθεμα της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης δεν γίνεται με τη βία, με επέμβαση ή πόλεμο, αλλά αποτελεί επιλογή της αστικής τάξης για να σώσει το τομάρι της, για να βγει απ’ την κρίση και να αποφύγει τα χειρότερα που είναι η αμφισβήτηση και η ανατροπή της εξουσίας της. Η πάλη για εθνική ανεξαρτησία συνδέεται άρρηκτα, ταυτίζεται απόλυτα, με την πάλη για ανατροπή της τάξης που μας οδήγησε στην απώλεια της.
Η κατάχτηση της εθνικής ανεξαρτησίας είναι αναπόσπαστα δεμένη με το τσάκισμα της αστικής εξουσίας και των προδοτικών της κυβερνήσεων και την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας. Η εργατική τάξη έχει κάθε λόγο να κατηγορεί για προδοσία τα κόμματα που θα ψηφίσουν ή θα στηρίξουν, τις συμφωνίες με την Τρόικα.
Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να δούμε την οργάνωση των αγώνων την επόμενη περίοδο μιας και ξέρουμε ότι η αντιλαϊκή πολιτική θα συνεχιστεί, η επίθεση θα κλιμακωθεί και τα συσσωρευμένα προβλήματα μπορούν να οδηγήσουν σε εξέγερση την εργατική τάξη και συνολικά την κοινωνία η οποία ήδη είναι έτοιμη να εκραγεί, πράγμα που φάνηκε με τις λαϊκές αντιδράσεις και την αμφισβήτηση συνολικά του αστικού πολιτικού συστήματος, στις παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου.
Πρέπει επίσης να πάρουμε υπόψη ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα τρέμει τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, πράγμα που φάνηκε απ τις δηλώσεις των κομμάτων και του Προέδρου της Δημοκρατίας για τη ματαίωση της παρέλασης αλλά και τη λύσσα με την οποία πάλεψαν για την ακύρωση του δημοψηφίσματος που θα έθετε σε αμφισβήτηση τα ιερά και όσια του αστισμού. Καθώς επίσης και τον πανικό που επικρατεί στα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά επιτελεία σχετικά με την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης και της κρίσης χρέους και αυτό φαίνεται απ τη βοήθεια που αναζητούν εναγωνίως από άλλους ιμπεριαλιστές(Κίνα κλπ).
Η κλιμάκωση της πάλης μπορεί να γίνει, πρέπει να γίνει, με την άμεση προετοιμασία για γενική πολιτική απεργία διαρκείας στην οποία να τεθεί το ζήτημα της άμεσης ικανοποίησης των εργατικών και λαϊκών διεκδικήσεων, η μη υπογραφή των νέων δεσμών με την Τρόικα και η διαγραφή του δημόσιου χρέους-εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία- ως όρος και προϋπόθεση για την ικανοποίηση των διεκδικήσεων, η άμεση ανατροπή-παραίτηση-αντικατάσταση της κυβέρνησης με όρους κινήματος.
Στην πάλη αυτή μπορούμε να αξιοποιήσουμε και την άμεση παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα με θεσμικό τρόπο( πχ δημοψήφισμα για ναι ή όχι στη σύμβαση ή στο ευρώ), στο βαθμό που ο τρόπος αυτός προωθεί τους συνολικούς στόχους του κινήματος και δεν αναστέλλει τη μαζική του δράση.
Η απάντηση στο ερώτημα «τι θα ακολουθήσει την πτώση της κυβέρνησης;» πρέπει να είναι: μια κυβέρνηση που θα ικανοποιήσει τα εργατικά και λαϊκά αιτήματα, θα καταργήσει τους αντεργατικούς και αντιλαϊκούς νόμους, θα απαγκιστρώσει τη χώρα από τα δεσμά της εξάρτησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ, θα εγκαινιάσει την εργατική εξουσία. Με άλλα λόγια μια εργατική κυβέρνηση, η οποία θα αποτελεί την κυβέρνηση των εργατών, των φτωχών αγροτών, του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού.
Η εργατική κυβέρνηση θα αποτελέσει την έναρξη της επανάστασης και κάτω από προϋποθέσεις, μπορεί να οδηγηθεί-να οδηγήσει, στη δικτατορία του προλεταριάτου, να αποτελέσει το δρόμο για την εργατική εξουσία. Μέσα σ αυτή την πάλη, στην πάλη για την εξουσία, θα ωριμάζει ο υποκειμενικός παράγοντας, θα γίνονται βήματα στην κατεύθυνση εξασφάλισης καλύτερων προϋποθέσεων για την νίκη της επανάστασης στην πρώτη της πράξη, θα αναζωογονηθούν τα συνδικάτα, θα αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης υπέρ των δυνάμεων της επανάστασης.
Με τον παραπάνω τρόπο διατάσσονται όλες οι δυνάμεις της τάξης παίρνοντας θέση μάχης, για την ανατροπή της επίθεσης των καπιταλιστών, την ανατροπή της κυβέρνησης και της αστικής εξουσίας.
Το εργαλείο για την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου είναι το ενιαίο εργατικό μέτωπο, το πολιτικό μέτωπο όλων των δυνάμεων που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη.
