Μειώσεις μισθών 40% από τη διοίκηση των Ελληνικών Πετρελαίων (ΕΛΠΕ)

Η διοίκηση των ΕΛΠΕ ζητάει μειώσεις μισθών μέχρι 40%, με έναντι πληρώνονται οι εργάτες στα ναυπηγεία Ελευσίνας. Οι εργαζόμενοι να βγάλουν τα συμπεράσματα τους.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει συσσωρευτεί μια εμπειρία αγωνιστικών κινητοποιήσεων στην περιοχή του Θριασίου. Αυτή αξίζει να αναλυθεί όχι αφηρημένα αλλά για να βγάλουμε συμπεράσματα σχετικά με το ποια κατεύθυνση πρέπει να πάρει το κίνημα των εργαζομένων της περιοχής στην εποχή του μνημονίου.

Η πιο σημαντική τέτοια εμπειρία είναι αυτή των ΕΛΠΕ στα οποία η εταιρία πρότεινε νέα επιχειρησιακή σύμβαση, που προβλέπει μειώσεις της τάξης του 40% και συνδέει τις αποδοχές με την παραγωγικότητα. Επίσης προκείμενου να μειώσει το κόστος πρότεινε αλλαγές σχετικά με την επάνδρωση των νέων εγκαταστάσεων, που θέτουν σε κίνδυνο την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι στα ΕΛΠΕ έχουν ήδη πραγματοποιήσει μια 10ήμερη απεργία, επιχείρησαν να πραγματοποιήσουν μια δεύτερη 10 ήμερη, που όμως την δεύτερη μέρα χαρακτηρίστηκε παράνομη και καταχρηστική και ανεστάλη. Από τις 19/5 θα πραγματοποιήσουν τέσσερις 24ωρες απεργίες. Σημειωτέον ότι λόγω της παραγωγικής διαδικασίας των διυλιστηρίων μια απεργία προκειμένου να δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στην παραγωγή πρέπει να διαρκεί πάνω από 7 ημέρες.

Τα ΕΛΠΕ έχουν ανακοινώσει ότι τα καθαρά τους κέρδη το 2010 έφτασαν τα 180 εκατομμύρια ευρώ. Αυτό συνέβη παρά τη μείωση της ζήτησης στα πετρελαιοειδή προϊόντα κατά 14%. Η εταιρία παραμένει κερδοφόρα ακόμα σε εποχή κρίσης, όχι όμως όσο κερδοφόρα όσο θα ήθελαν τα στελέχη της εταιρίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο δικαστήριο κατά την εκδίκαση της αγωγής που κατάθεσε η εταιρία εναντία στις απεργιακές κινητοποιήσεις της Ομοσπονδίας Πετρελαιοειδών, στελέχη της εταιρίας ανέφεραν ότι τα κέρδη είναι μικρά σε σχέση με το επενδυμένο κεφάλαιο (ποσοστό περίπου 2,5%). Η εταιρία είχε ανακοινώσει τις προθέσεις της χρόνια πριν. Θέλει να κάνει τη μεταβίβαση της διοίκησης στον όμιλο Λάτση έχοντας ξεμπλέξει από εργατικές κατακτήσεις. Σήμερα εκμεταλλεύεται την κρίση προκειμένου να χτυπήσει εργατικά δικαιώματα. Η πλειοψηφία του επιχειρησιακού Σωματείου που πρόσκειται στην ΠΑΣΚΕ αντί να προετοιμάσει και να θέσει σε θέση μάχης το Σωματείο, όλο το προηγούμενο διάστημα το καθησύχαζε λέγοντας ότι τίποτα δεν θα συμβεί και ότι η κρίση δεν θα αγγίξει τους εργαζόμενους στα ΕΛΠΕ. Παρ' όλη την λαίλαπα των αντεργατικών μέτρων έσπερνε τον εφησυχασμό και δεν συμπαραστάθηκε, δεν έδειξε έμπρακτη αλληλεγγύη σε κανένα σωματείο ή κλάδο που αγωνιζόταν. Μόνο όταν τα μέτρα έφτασαν στα ΕΛΠΕ οργάνωσαν μια απεργία που την σταμάτησαν όταν η εργοδοσία τους είπε το απίθανο επιχείρημα ότι ”δεν συζητά με απεργούς”.

Άρα ένα συμπέρασμα είναι ότι κάθε Σωματείο ανεξάρτητα εάν η εταιρία είναι κερδοφόρα ή όχι πρέπει να προετοιμαστεί και να μπει σε θέση μάχης. Η κρίση θα μας πιάσει όλους και μπορεί να απαντηθεί μόνο μέσα από την ενότητα. Το εργατικό κέντρο Ελευσίνας αρνήθηκε να πάρει μια απόφαση στήριξης της δεύτερης απεργίας των ΕΛΠΕ όταν το δικαστήριο την έκρινε παράνομη, με αποτέλεσμα το Σωματείο να κάνει πίσω και η απεργία να ανασταλεί. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να περιμένουν από τους ενσωματωμένους κρατικοδίαιτους γραφειοκράτες να τους οργανώσουν. Ένας δρόμος υπάρχει, αυτός του γνήσιου συντονισμού Σωματείων. Η αναγκαιότητα του θα επανέρχεται διαρκώς.

Ένα άλλο συμπέρασμα είναι ότι οι εργαζόμενοι στα ΕΛΠΕ είναι περισσότερο ευάλωτοι λόγω της τακτικής των επιδομάτων, που κυριαρχούσε στον κλάδο τους αλλά και γενικότερα στον δημόσιο τομέα για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι εργαζόμενοι έχουν μικρό βασικό μισθό, ο οποίος ανεβαίνει με επιδόματα (ο αριθμός τους είναι γύρω στα 34) έτσι η σημερινή περικοπή των επιδομάτων σημαίνει συνολική μείωση των αποδοχών γύρω στο 40%. Τα ΕΛΠΕ είναι μια εταιρία σε νευραλγικό χώρο στρατηγικής σημασίας και με τα διάφορα επιδόματα η πολιτική ηγεσία προσπαθούσε να κρατά ένα κομμάτι των εργαζομένων χειραγωγημένο και εξαγορασμένο. Για να πετύχουν αυξήσεις στους βασικούς μισθούς οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να έχουν άλλου είδους σωματεία, κίνημα, αγώνες αλλά και ενότητα με άλλους κλάδους. Αυτό δεν υπήρχε ούτε τότε αλλά ούτε και σήμερα γι αυτό και οι εργαζόμενοι είναι εύκολος στόχος.

Ένα τρίτο συμπέρασμα είναι ότι στην περίοδο της κρίσης όποιος έχει αυταπάτες για το ρόλο του κράτους και των δικαστηρίων στην ουσία σαμποτάρει την προοπτική οποιασδήποτε κατάκτησης. Ο πρόεδρος της ΠΑΣΚΕ στα ΕΛΠΕ δήλωνε πως “δε θα συμμετέχει σε παράνομες απεργίες”. Το ψέμα ότι το κράτος είναι δήθεν ουδέτερο και απλά ρυθμίζει τις σχέσεις ανάμεσα σε εργοδότες και εργαζόμενους σήμερα δεν μπορεί να σταθεί. Όταν ένας αγώνας γίνεται απειλητικός για τα σχέδια τους κρίνεται αυτόματα παράνομος. Οι εργαζόμενοι πρέπει να το πάρουν απόφαση και να οικοδομήσουν τις προϋποθέσεις προκειμένου να έρχονται σε αντιπαράθεση με τους κρατικούς μηχανισμούς και να νικούν. Απαραίτητη προϋπόθεση για αυτό είναι ο αγώνας να μην μένει στα πλαίσια του εργοστασίου αλλά να επιδιώκεται κοινή ευρύτερη πάλη.

Στη Βιβεχρώμ ένα άλλο κερδοφόρο εργοστάσιο της περιοχής η εταιρία πρότεινε στους οδηγούς να απολυθούν και με τις αποζημιώσεις να αγοράσουν τα φορτηγά και τις άδειες και να τους μετατρέψει σε εργολάβους. Έτσι οι μόνιμες θέσεις εργασίας θα μειωθούν και οι εργαζόμενοι θα διασπαστούν. Το ΔΣ του σωματείου και εκεί έλεγε ότι η κρίση δεν θα τους αγγίξει. Μετά από Γενική Συνέλευση το Σωματείο προχώρησε σε στάση εργασίας η οποία ήταν επιτυχημένη. Η διοίκηση του εργατικού κέντρου Ελευσίνας περιορίστηκε στην παρουσία της για μισή ώρα στον χώρο της στάσης. Καμία έμπρακτη αλληλεγγύη, καμία προσπάθεια να εμπλέξουν τους εργαζόμενους της περιοχής προκειμένου να δοθεί ο κοινός αγώνας.

Τα ναυπηγεία Ελευσίνας προχωράνε σε ελεγχόμενη πτώχευση προκειμένου να μην μπορούν να διεκδικήσουν τα χρωστούμενα οι προμηθευτές τους. Καθυστερούν την μισθοδοσία στους εργαζομένους, τους δίνουν έναντι 200-300 ευρώ τη φορά. Το ΔΣ του Σωματείου που ελέγχεται από την ΠΑΣΚΕ καθησυχάζει τους εργαζόμενους και τους λέει ότι μετά από παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις το υπουργείο υποσχέθηκε ότι θα προχωρήσει σε νέες παραγγελίες οπλικών συστημάτων από το Ναυπηγείο και ότι το πρόβλημα θα λυθεί. Οι εργαζόμενοι απλά πρέπει να κάνουν υπομονή. Το ίδιο έργο παιγμένο ακόμα μια φορά σε επανάληψη με τους ιδίους πρωταγωνιστές αλλά με θύματα πάντα τους εργαζόμενους. Όμως τα πράγματα σιγά σιγά αλλάζουν, πλησιάζει η ώρα που οι εργαζόμενοι θα πετάξουν τη σκουριά του ξεπουλημένου συνδικαλισμού από πάνω τους και θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

Η Ελλάδα κάνει μια πολιτική λιτότητας όπως η Γερμανία την εποχή του Brüning

του Alexander Gauland

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Der Tagesspiegel» στις 27.06.2011

Πρώτη μετάφραση: Εμμανουήλ Σαρίδης 

αναδημοσιεύεται από την ιστοσελίδα INPRECOR

Τί θα λέγατε, αγαπητοί αναγνώστες αυτής της στήλης, για το ακόλουθο δραστικό πρόγραμμα λιτότητας; «Οι κοινωνικές αδικίες του εν λόγω Κανονισμού έχουν, στην πραγματικότητα, υπερβεί και τις χειρότερες προσδοκίες. Ανάπηροι και βετεράνοι πολέμου πήραν χαμηλότερες συντάξεις. Τα ποσά για την ασφάλιση ανεργίας έχουν μειωθεί κατά μέσο όρο δέκα έως δώδεκα τοις εκατό, και κατά συνέπεια μειώθηκαν αυτόματα και τα ποσά κοινωνικών παροχών της Φροντίδας Κρίσεως, δηλαδή του δικτύου ασφαλείας που προορίζεται για τους ανέργους, όταν αυτοί, μετά τη συμπλήρωση 26 εβδομάδων, σε ιδιαίτερα αρνητικές συνθήκες για την αγορά εργασίας, δεν έχουν πλέον δικαίωμα να λαμβάνουν την κύρια υποστήριξη ή αν δεν είχαν δουλέψει αρκετά, μετά από 39 εβδομάδες, δεν μπορούν να ενταχθούν στο πρόγραμμα της κύριας υποστήριξης.

Επειδή αυτή η μείωση των επιδοτήσεων δεν αρκούσε για να καλύψει το έλλειμμα, ο Κανονισμός προέβλεπε έναν νέο φόρο κρίσης, ο οποίος έπρεπε να καταβληθεί υπό την μορφή πρόσθετης επιβάρυνσης του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων. Καταργήθηκε επίσης η επιστροφή του αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου εισοδήματος. Οι υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι έπρεπε να δεχθούν για άλλη μια φορά περικοπές των αποδοχών τους, οι οποίες, ανάλογα με το ύψος της αμοιβής και την εκάστοτε επαγγελματική κατηγορία ανέρχονταν από  8 έως 4 τοις εκατό του προηγούμενου μισθού. Οι μειώσεις αυτές των μισθών και η κατάργηση της επιστροφής του φόρου εισοδήματος έγιναν πρωτίστως για να βοηθηθούν οι κοινότητες που είχαν να επωμισθούν την αύξηση των παροχών κοινωνικής πρόνοιας – το χαμηλότερο επίπεδο ανεργίας, στο οποίο περιερχόταν κανείς αν δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις για την παροχή βοήθειας από την Φροντίδα κρίσεως» .

Ναι, φυσικά, θα πείτε, αυτά τα είπε ο Έλληνας Πρωθυπουργός Παπανδρέου στους Έλληνες και στους διεθνείς πιστωτές τους. Μέγα λάθος. Αυτά είναι η περίληψη του δευτέρου Διατάγματος για την στήριξη της Οικονομίας και των Οικονομικών της 6ης Ιουνίου 1931, όπως την γράφει ο Heinrich August Winkler στο βιβλίο του για την ιστορία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Όπως ο Παπανδρέου σήμερα, έτσι και τότε ο Heinrich Brüning προσπαθούσε με μια πολιτική ύφεσης να πείσει τους πιστωτές της Γερμανίας για την καλή θέληση της χώρας και της κυβέρνησης της στο θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Προτού ακόμη ο Brüning πετύχει το στόχο του – «λίγότερο από 100 μέτρα από τη γραμμή του τερματισμού» – ανατράπηκε από έναν κάποιο Adolf Hitler, ο οποίος ύστερα από ένα σύντομο ιντερμέτζο, ανέλαβε τα ηνία του κράτους.

Εγω βέβαια δεν θέλω να κάνω μια σύγκριση που θα έφθανε στο να εμφανίσει στην Αθήνα τον κίνδυνο ενός  Hitler. Είναι όμως αναμφισβήτητα γεγονός, ότι εμείς προφανώς δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από την ιστορία. Διότι όπως η αντιπληθωριστική πολιτική του Brüning δεν οδήγησε στην οικονομική ανάκαμψη, έτσι και το ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας δεν πρόκειται να αποφέρει τίποτα. Αντί με την μείωση του χρέους και την μερική πτώχευση της χώρας να μπορέσει να πάρει η χώρα μια ανάσα, θα τεθεί σε εφαρμογή εκείνη η πολιτική λιτότητας του Brüning, η οποία είναι μόνο προς το συμφέρον των διεθνών τραπεζών και της σταθερότητας του Ευρώ. Μια πολιτική που δε δημιούργησε πουθενά νέες θέσεις εργασίας και υψηλότερα φορολογικά έσοδα.

Το ερώτημα παραμένει, γιατί δεν μαθαίνουμε τίποτα από την ιστορία και κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά; Η απάντηση είναι ότι αυτό συμβαίνει γιατί, στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι τράπεζες έμαθαν να βάζουν τα συμφέροντά τους υπεράνω των συμμετεχόντων εθνών και κρατών, και να ζωγραφίζουν στον τοίχο κινδύνους, που οι ίδιες προκάλεσαν. Σπάνια η χρήση του ορισμού της έννοιας της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ήταν τόσο δικαιολογημένος, όσο στην περίπτωση της Ελλάδος. Το σχέδιο που υπάρχει για τη χώρα, δεν θα πάει καλά. Και το κόστος της αποτυχίας του θα είναι πολύ ακριβό – δυστυχώς όχι για τις τράπεζες, αλλά για τον ευρωπαίο φορολογούμενο.

• Φροντίδα Κρίσης: Πρόκειται για τον Νόμο περι ανέργων (Gesetz über die Krisenfürsorge für Arbeitslosehttp://www.chroniknet.de/daly_de.0.html?year=1926&month=11&day=21)
  που ψηφίσθηκε στις 21.11.1926 και ήταν συστατικό στοιχείο του προγράμματος λιτότητας που επέβαλε η τότε κυβέρνηση.
• Ο όρος Κανονισμός (Verordnung) είναι το ίδιο με το Μνημόνιο του Γ.Α. Παπανδρέου.

Φλερτάροντας με τον θάνατο.

Γιώργος Αυγερόπουλος 

Έχω καλύψει συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία σε διάφορα μέρη του κόσμου εκτός της Ελλάδας, όπως στην Αργεντινή, την Ιταλία, τη Βολιβία και το Μεξικό. Ειδικά στο Μεξικό, οι αστυνομικοί όπως γνωρίζουν πολλοί, θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι  και διεφθαρμένοι.  Όμως αυτό που έζησα και κατέγραψα τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου χθες Τετάρτη 29/6 στο Σύνταγμα, ξεπερνάει σε αγριότητα κάθε όριο. Η Ελληνική αστυνομία παίρνει δίκαια και με διαφορά το βραβείο βαρβαρότητας. Μιας βαρβαρότητας που καμία σχέση δεν είχε με καταστολή αλλά ήταν ένα συνεχές φλερτ με τον θάνατο.

Από θαύμα δεν θρηνήσαμε νεκρούς. Και ο κ. Παπουτσής θα πρέπει να ανάψει λαμπάδα στον Θεό που πιστεύει, καθώς μόνο στην καλή του τύχη θα πρέπει να αποδοθεί το γεγονός ότι δεν απολογείται σήμερα για θύματα.

Το σχέδιο εκκένωσης της πλατείας Συντάγματος τις δύο τελευταίες μέρες, ήταν ένα “γιουρούσι” όπως εύστοχα παρατήρησε ο Αϊμάν, Ισπανός δημοσιογράφος που εργάζεται για το Al Jazeera. Ένα γιουρούσι, εναντίον όλων και όποιον πάρει ο χάρος. “Μα καλά τι αστυνομία είναι αυτή που έχετε;” με ρώτησε αγανακτισμένος. “Είστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον ακόμα”  μου είπε με νόημα χαμογελώντας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Περίπου στη 13.30 υπάρχει πολύς κόσμος συγκεντρωμένος μπροστά από την Βουλή. Δεν είναι κουκουλοφόροι. Δεν πετάνε πέτρες. Είναι γέροι, νέοι, γυναίκες, άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι που φωνάζουν συνθήματα, ρίχνουν την γνωστή μούντζα προς το κοινοβούλιο, και οι πιο θερμόαιμοι μπροστά – μπροστά άντε να εκτοξεύουν καμιά βρισιά εναντίον των αστυνομικών και να κουνάνε τα κιγκλιδώματα που έχουν στηθεί μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τίποτα το σημαντικό δηλαδή που να δικαιολογεί αυτό που θα ακολουθήσει. Ξαφνικά από παντού, από δεξιά, από αριστερά και από το κέντρο, αρχίζει μια γενική επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων που απωθούν τους διαδηλωτές προς τα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος.  Φανταστείτε δηλαδή χιλιάδες ανθρώπους να τρέχουν αλλόφρονες  προς ένα στενό άνοιγμα το πλάτος του οποίου δεν ξεπερνά τα δέκα μέτρα. Από πίσω τους τα ΜΑΤ, ρίχνουν μέσα στο πλήθος χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα, προκαλώντας πανικό. Άνθρωποι καίγονται από τις φλόγες, πνίγονται από τα δακρυγόνα δεν βλέπουν μπροστά τους και αρχίζουν να ποδοπατούν ο ένας τον άλλον και να κουτρουβαλούν στα σκαλιά. Υπάρχουν άνθρωποι λιπόθυμοι, άλλοι ποδοπατημένοι μέσ’ τα αίματα. Παρόλα αυτά οι αστυνομικοί δεν αποχωρούν. Χτυπάνε με τα γκλομπς όποιον βρουν μπροστά τους, ανθρώπους δηλαδή που τρέχουν να σωθούν πατώντας ο ένας πάνω στον  άλλον.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Πέρα από την δράση των προβοκατόρων η οποία έχει καταγραφεί σε βίντεο και φωτογραφίες που βγήκαν και θα συνεχίσουν να βγαίνουν τις επόμενες μέρες, πέρα από τους μπαχαλάκηδες την δράση των οποίων απεχθάνομαι και διαφωνώ κάθετα, η πέτρα είναι πλέον εύκολο να φύγει από το χέρι οποιουδήποτε, που τον χτύπησαν, τον ψέκασαν, και είναι άνεργος, άστεγος – ναι, υπάρχουν πλέον νεοάστεγοι – και κάθε μέρα γίνεται φτωχότερος χωρίς να βλέπει διέξοδο από πουθενά.

Δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα βλέποντας μια άνευ προηγουμένου αγριότητα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Ένιωσα τον ίδιο φόβο που έχω νιώσει σε ζόρικες περιοχές του πλανήτη. Ένιωσα τον φόβο του θανάτου. Καθώς νόμιζα πως ήταν η ιδέα μου και πως είχα ξεσυνηθίσει να δουλεύω στην Ελλάδα – έχω να δουλέψω στη χώρα μου από το έτος 2000- ρώτησα παλιούς μου συναδέλφους αν είχαν ξαναζήσει κάτι τέτοιο εδώ. Μου απάντησαν πως δεν είχαν ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.

Θα ήθελα λοιπόν ένας λογικός άνθρωπος από το υπουργείο “Προστασίας του Πολίτη” (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί πλέον ο τίτλος του μου θυμίζει το Υπουργείο Αγάπης του Όργουελ στο 1984) να μου απαντήσει στις εξής ερωτήσεις:

1. Ποιος έδωσε την εντολή για την γενική επίθεση στις 13.30 και γιατί; Ποιανού ιδέα ήταν να διατάξει τις αστυνομικές δυνάμεις να κυνηγήσουν ένα πανικόβλητο πλήθος που ποδοπατιέται στα σκαλιά  πετώντας κρότου – λάμψης και δακρυγόνα χτυπώντας αδιακρίτως, παίζοντας κορώνα γράμματα την πιθανότητα, κάποιος ανάμεσα στους χιλιάδες, να αφήσει την τελευταία του πνοή στην πλατεία.
2. Για ποιο λόγο οι αστυνομικοί δεν σεβάστηκαν το ιατρείο της πλατείας Συντάγματος; Επαγγελματίες γιατροί πνευμονολόγοι και άλλοι, όλοι εθελοντές, φρόντιζαν  τραυματίες καθ’ όλη την διάρκεια των συγκρούσεων. Δεν ήταν “κουκουλοφόροι”, γιατροί ήταν. Φώναζαν στους αστυνομικούς “εδώ είναι ιατρείο” αλλά καμία σημασία δεν έδιναν εκείνοι. Αφιονισμένοι, τους έριχναν δακρυγόνα και τους χτυπούσαν.  Όπως μας είπε ένας γιατρός “Αυτά δεν γίνονται ούτε στον πόλεμο. Ακόμα και στον πόλεμο υπάρχει ανακωχή για να μαζέψεις και να φροντίσεις τους τραυματίες.” Τα μάζεψαν άρον – άρον οι άνθρωποι και έστησαν το ιατρείο κάτω στο μετρό αλλά ούτε και αυτό γλίτωσε από τις ρίψεις χημικών.
3. Για ποιο λόγο χτυπήθηκαν δάσκαλοι στην Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος; Και αυτοί κουκουλοφόροι; Δεν νομίζω. Τα ΜΑΤ αφού πέταξαν δακρυγόνα στην είσοδο του κτιρίου στην οδό Ξενοφώντος 15, άρχισαν να τους πετούν πέτρες (!) και να ανοίγουν κεφάλια με την ανάποδη του γκλομπ, σύμφωνα με μαρτυρίες των ίδιων.   Τρεις τραυματίες, ένας με σπασμένα πλευρά, ένας με ανοιγμένο κεφάλι και ένας με ελαφρά τραύματα στο  χέρι. Έλεγαν οι δάσκαλοι: “Όταν μια κοινωνία κακοποιεί τους δασκάλους της βρίσκεται στο κατώτερο σκαλοπάτι που μπορεί να φτάσει”
4. Με ποια λογική οι αστυνομικοί έριξαν χημικά και χτύπησαν ανθρώπους μέσα σε μανάβικα και σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα, προκαλώντας τρόμο σε πελάτες και τουρίστες;
5. Και τέλος κάτι προσωπικό για τον κ. Παπουτσή: Γιατί με χτυπήσατε; Όχι εσείς δηλαδή, ένας από τους άνδρες της αστυνομίας σας. Επειδή όμως εγώ  δεν γνωρίζω τον “ανώνυμο” ΜΑΤατζή και γνωρίζω εσάς, θα ήθελα πραγματικά μια απάντηση. Η κατάσταση ήταν σχετικά ήρεμη εκείνη την ώρα και γω τραβούσα με την κάμερα μια διμοιρία των ΜΑΤ που ανέβαινε προς την Βουλή, όταν ένας ξέκοψε από την διμοιρία του, ήρθε προς το μέρος μου και στάθηκε μπροστά μου σε απόσταση αναπνοής. Σταμάτησα να τραβάω και κατέβασα την κάμερα. Με κοιτούσε μες στα μάτια. Του είπα τι θέλει και ως απάντηση εισέπραξα μια, για να θυμάμαι τη μέρα. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει: “Τον Αυγερόπουλο χτυπάς ρε”. Δεν αντέδρασα καθόλου και εκείνος απομακρύνθηκε. Αν είχα αντιδράσει ίσως να τα λέγαμε στο τμήμα όπου θα μου ζητάγατε συγνώμη για την… “παρεξήγηση”. Παρεπιπτόντως: Στην Οαχάκα, όταν με είχαν στριμώξει μαζί με τον κάμεραμάν μου οι Μεξικανοί αστυνομικοί,  που όπως είπαμε θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι, τους φώναξα “Δημοσιογράφος” και δεν με πείραξαν. Στη χώρα μου τις έφαγα για πρώτη φορά.

Όργιο κρατικής καταστολής. Ένα βίντεο και 7 φωτογραφίες. (χωρίς σχόλια)